My Unrequited Love? (Completed)

Unrequited Love 15

********

     It's been two years. Kababalik ko lamang ngayon ulit dito sa Pilipinas. Sinalubong ako ng aking pamilya at mga kaibigan. Pinagalitan pa nga ako ni Mama kasi umalis daw ako ng hindi manlang nagpapaalam. Nagtatampo pa daw sa akin si Lola. I look at them apologetically. It's so selfish of me to leave just like that.

"It's my fault din po, Tita. I asked her to come with me. I'm sorry po." My said.

They all look at me and then hug me.

Yeah. I'm home.

Nakipagkita naman ako kay Ms. Editor sa isang coffee shop. Busangot ang mukha nito at mukha ring nagtatampo sa akin.

" Gagang Ms. Writer! Ano at umalis alis ka na lang ng hindi nagpapaalam! Dalawang taon ka pa dun!"

"Sorry na. Libre na lang kita."

"Sus! Akala mo naman matatagap ko yang libre mo? Tsk. Kahit ano? Libre mo?"

Tumango ako na natatawa sa kaniya. Nagkamustahan kaming dalawa at nagplano para sa book signing even ko na gaganapin. Tumango tango lamang ako sa mga sinasabi niya at from time to time ay nagsu-suggest ako.

Our discussion is interrupted by the sound of the chime. Napalingon ako doon sa pintuan ng coffee shop and here comes a handsome guy snatching everyone's attention.

"Hey! Dito!" sigaw ni Ms. Editor.

The guy look at our direction and smiled right away. Dumiretso naman siya agad sa pwesto namin.

Deja vu.... Bakit parang nangyari na ito?

"Siya nga pala ang bagong intern namin."

Iwinaksi ko ang nasa isip ko at ngumiti sa bagong dating na nagpakilalang intern nga.

Nagpatuloy ang discussion namin at nagbibigay din ang intern ng mga suggestion na nagugustuhan ko naman kaya napapatango tango ako.

" Sige mauna na kami! Ingat my gosh Ms. Writer ha?! Huwag kana ulit tatakas! Kakalbuhin talaga kita!"

Tumawa na lamang ako sa sinabi niya at kumaway sa kanila na paalis na.

Nang makita kong nakasakay na sila sa taxi at nakaalis na ay tsaka lamang ako dumiretso sa sasakyan ko ngunit napatigil rin ng may mapansin ako parang kakaiba.

Lumingon lingon ako sa paligid ko. Wala namang suspicious na tao. Pero bakit parang pakiramdam ko may nakatingin sa akin?

Nagkibit balikat na lamang ako atsaka sumakay na sa sasakyan bago umalis sa lugar na iyun.

Guni guni ko siguro.

Pumasok ako sa isang boutique at doon ay natagpuan ako si My na nakanganga habang natutulog. Sinampal ko ang noo nito kaya naman ay bigla itong napatayo dahil sa gulat.

I laugh at him.

"Aish! Walanghiya ka! Tutulog tao eh!"

"Tutulog tao eh!" I mimic him.

"Stop that!"

"Stop that!" pang gagaya ko pa.

"You're so childish!"

"You're so childish!"

Sinamaan niya ako ng tingin kaya naman ay tumawa ako ng tumawa hanggang sa piningot niya ang tenga ko kaya napangiwi ako.

Ever since na survive niya yung pagiging suicidal thinker niya, nagiging brutal na siya! Huh!

I glared at him.

" Kita mo? Ikaw din napikon."

Sinimangutan ko siya.

Nagtungo naman ako sa fitting room para isukat na ang gown na susuotin ko. Pagkasuot ko ay lumabas na ako upang ipakita iyun kay My.

"My, ano? Okay ba?"

He thumbs up to me and smiled.

"Naku ma'am! Ang ganda niyong bride!" puri ng isang nag aassist sa akin.

We just both laugh at that na ipinagtaka ng babae.

" It's nothing Miss. Thank you for your compliment by the way." I said.

My and I stared both each others eyes and mischievously smiling at each other.

" Are you nuts? Why did you even bought me a wedding gown huh?" I said poking his side.

"Stop it! Besides, I'm human not nuts. And I bought you wedding gowns because I just want to."

"Ah, gusto mo lang ULIT?! Seriously?! This will be the tenth wedding gowns that you brought for me." I said frowning. "Hindi ka naman bakla ano?" I eyed him.

He laugh at that and mess my hair. "Silly. I'm not."

"Eh bakit nga kasi?! Trip mo lang ganun?!"

He nodded and then laugh. Sinipa ko nga tuloy ang paa niya. Napangiwi siya atsaka hinabol ako kaya napatakbo ako palayo sa kaniya.

Hayy. He became so childish now. Tsk.

Siraulo pa. Sinong tao ang bibilhan ka ng sampung wedding gowns? Siya lang. Siguro next month, bibilhan na naman ako nito. I couldn't refuse kasi kapag hindi ko tinaggao ang gown na binili niya, susunugin niya mismo sa harapa ko. Nakakapanghinayang lang tuloy. Iniisip ko na ngang adik ito eh. Adik sa wedding gowns. Diko rin siya masisisi siguro ay namimis niya ang dati niyang fiancé.

Napatigil ako sa pagtakbo ng may makabanggaan ako. Napatingala ako sa kaniya at napaatras ng makita kung sino ito.

My earpiece siyang suot at may hawak na laptop. He coldly stared at me. At sa totoo lang? Masakit ang mga titig niya. Sinasaktan ako nito sa kaniyang mga titig.

I smiled at him. I disregarded the pain I felt. "Hi." I said smiling.

He didn't said anything. He just stood there looking at me. I saw how he  tightly grip his laptop while staring at me.

I smiled one more time bago ko siya nilampasan.

It's him.

"Gusto kita pero mahal ko siya." sabi ko habang nakatingin sa aking unrequited love isang araw nang magkita kami.

"I'm not your unrequited love." He said. "It's not unrequited at all."

Napakunot ang noo ko sa kaniya.

"What do you mean?" naguguluhan kong tanong.

I heard him sigh. " You didn't tell me that you like me. You didn't even know if it is returned or unrequited. Like you like me, even before and now, I also like you." he said so, I smiled.

So, it's not unrequited.

" Ano na ang gagawin mo ngayon? Sabi mo, mahal mo siya. "

Inalis ko ang tingin ko sa kaniya at tumingala sa kalangitan. Narito kami sa park ng dati naming school noong high school. I smiled widely.

" Mahal ko siya........noon."

*********