Zawgyi...
"စဝ္စိုင္းခမ္..."
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေလးယံက ေဆးဗန္းထဲမွ ဂြမ္းစ၊ ေဆးဗူးအခ်ိဳ႕နဲ႔ ေဆးထိုးအပ္တို႔အား သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ေနရင္းမွ ဆိုမိသည္..။
"ေျပာေလ..."
"VIP အခန္း R-405 က ေကာင္ေလး ဒီေန႔ ျပန္သတိရလာၿပီတဲ့..ဟိုကြာ အိပ္ယာထဲ ၄လေလာက္ ေမ်ာေနတဲ့ ေကာင္ေလးကြာ...မင္းေဆးရံုကိုေခၚသယ္လာတဲ့ျဖဴလံုးေ..........."
ေလးယံရဲ့ စကားပင္ မဆံုးလိုက္ပါဘဲ စဝ္စိုင္းခမ္ ဂ်ဴတီကုတ္ကေလးနဲ႔ နားေနခန္း အျပင္ဘက္သို႔ အေျပးထြက္သြားေလသည္...။
"စဝ္စိုင္းခမ္...အိုက္ယား..မင္းလုပ္ျပန္ၿပီကြာ... စကားကိုဆို ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးေအာင္နားမေထာင္ဘူး.."
ေလးယံ က တင္းသလိုလိုေတာ့႐ွိသည္။
စဝ္စိုင္းခမ္ R-405 ရဲ႕ အခန္းေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ ေျခလွမ္းေတြအနည္းငယ္တုန္႔သြားေလသည္..။
႐ုတ္တရက္...
အခန္းထဲက ေအာ္ငိုသံတစ္ခုအား ၾကားလိုက္ရသည္ေၾကာင့္ မွန္ေရာထားေသာ အလူမီနီယံ တခါးေဘာင္မွ စဝ္ဝပ္ေနာင္ ေခ်ာင္းၾကည့္မိသည္....။
"မာမီရယ္... သားေလ..သားရင္ထဲမေကာင္းဘူး... အတိတ္မွာ တစ္ခုခုက်န္ေနခဲ့သလိုဘဲ...."
"သားရယ္ စိတ္ေလ်ာ့ပါ.. မာမီတို႔အေကာင္းဆံုး ေက်ာ္လႊားႏိုင္မွာပါ.."
ထိုျမင္ကြင္းအား တံခါးျပင္ပမွ ရပ္ၾကည့္ေနသူအဖို႔ အနည္းငယ္ေတာ့ ရင္ထဲ ခပ္လႈပ္လႈပ္ျဖစ္မိပါသည္..။
ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းေတာ့ စဝ္စိုင္းခမ္မသိေပ....။
"ေဒါက္တာေလး..ဘာအလို႐ွိလို႔လဲခင္ဗ်..."
သူ့အေနာက္မွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံပိုင္႐ွင္ အသက္ခပ္လက္လက္ လူႀကီးက စဝ္စိုင္းခမ္အား ေမးလိုက္ေတာ့ စဝ္စိဳင္းခမ္ေခါင္းခါမိသည္..။
"လူနာအေျခအေနကို လမ္းၾကံဳလာၾကည့္တာပါ... အခု ျမင္မိေတာ့မွ စိတ္ခ်ရတဲ့ အေနအထားပါ အန္ကယ္..."
"ဪ..ဪ..ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဒါက္တာေလး ဒါဆို အန္ကယ္ ဝင္ႏွင့္အံုးမယ္ကြဲ႔..."
ထိုလူႀကီးသည္ ကေလးငယ္ရဲ႕ အေဖ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္...။ ေနာက္ေတာ့ စဝ္စိုင္းခမ္ အခန္း႐ွိရာသို႔ပင္ ေရာ့ရဲေသာ ေျခလွမ္းတို႔ျဖင့္ အားပ်က္စြာ ျပန္၍ဝင္လာခဲ့သည္..။
