Zaw...
"အ့!"
အနာေပၚ အရက္ျပန္ဖိစြပ္လိုက္ေသာအခါ စပ္ျပင္းသြားေသာ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ စိုင္းခမ္သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းကို စုခြၽန္ခါ ဒဏ္ရာေပၚ ေလျဖင့္ တဟူးဟူးမႈတ္ေပးမိသည္..။
"ခဏေလး...ပိုးဝင္မွာစိုးလို႔ပါ.."
"ရ..ရပါတယ္.. အဆင္ေျပသလိုသာလုပ္ပါ ေဒါက္တာ စဝ္စိုင္းခမ္.."
သူ႔အား ဦးတည္လို႔ ေခၚေနၾကမဟုတ္ဘဲ သူ႔နာမည္အရင္းအား ေခၚလာေသာ အေကာင္ေပါက္ေၾကာင့္ စိတ္ထဲေတာ့ အေတာ္ခုသြားရသည္.။
မ်က္ႏွာခပ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ပင္ ဒဏ္ရာကို ပိုးသတ္ခါ ေဆးထည့္ရင္း ပတ္တီးစည္းေပးလိုက္သည္..။ဒဏ္ရာက အေတာ္ေလးႀကီးသည္မို႔ ေကာင္ေလး ေတာ္ေတာ္လည္း နာသြားမည္ထင္သည္..၊
"ရၿပီ... "
"ဟုတ္ ေက်းဇူးပါဘဲ.."
စိုင္းခမ္က ေသြးစေတြသုတ္ထားေသာ ဂြမ္းစတစ္ခ်ိဳ႕ကို လိုက္စုခါ အမိႈက္အိပ္တစ္လံုးထဲထည့္ေနသည္..။ သ်ွမ္ သည္ စိုင္းခမ္ကို တစ္ခ်က္သာ ငဲ့ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်ခါ အခန္းထဲမွ ထြက္ရန္ျပင္ေလသည္..။
"ဘယ္ကိုလဲ.."
သ်ွမ္ ေျခလွမ္းေတြကို အစံုၿပိဳင္တူရပ္ရင္း ကိုယ္ေလးအား အနည္းငယ္ေစာင္းရင္း ပစၥည္းေတြသိမ္းဆည္းေနေသာ စိုင္းခမ္ကို လွည့္ၾကည့္ရင္း စကားစသည္။
"ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ ဘယ္သြားသြားေပါ့.."
"ျပန္ထိုင္ေန...."
"ဒဏ္ရာရထားတာက လက္ ေျခေထာက္မဟုတ္ဘူး.. အင္း အာ့ဆိုရင္ အျပန္ လိုက္မပို႔ေတာ့ဘူး ေကာင္းေကာင္းျပန္ပါ.."
အခန္းထဲမွ ထြက္သြားေသာ သ်ွမ္သည္ တကယ့္ကို တစ္ဆြတ္ထိုးေလး... လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္လိုက္ရမွ.. အခုလည္းၾကည့္ စကားေျပာမလို႔ကို သူကျငင္းေနေတာ့လည္း စိုင္းခမ္က အိမ္ျပန္ရန္သာ ျပင္ရေလေတာ့သည္...
"ဒုတ္!"
ကုတင္ေဘးကစာျကည့္စားပြဲေပၚမွာတင္ထားေသာ နားက်ပ္ကို လွမ္းယူေတာ့ တံေတာင္ႏွင့္ တိုက္မိခါ ျပဳတ္က်သြားေသာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္က ၾကမ္းခင္းျပင္ေပၚ၌ ေမွာက္ခံုေလး...
