Zaw...
နားထဲတိုးဝင္လာေသာ စကားေျပာသံေတြက ခိုညည္းသလို႐ွိ၏..။ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္းမသိရသည့္အတြက္ ပတ္ဝန္းက်င္အား စူးစမ္းရန္ ေလးပင္ေနေသာ မ်က္လႊာေတြကို အားခဲခါဖြင့္မိသည္..။
"လူ..လူ႐ွိလား... ကြၽန္ေတာ္..အခု..ဘယ္မွာလဲဟင္.."
"ေဟာ..ႏိုးၿပီလား..ကိုယ့္ကိုျမင္ရလား လံုးလံုး.."
မ်က္ႏွာတစ္ခုက ကိုယ့္ဆီအတင္းတိုးေဝွ႔ဝင္ေရာက္လာေသာအခါ သ်ွမ္မ်က္ခံုးေတြကို ထိလုနီးပါး ၾကဳတ္ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေမေမေခၚေနၾက အိမ္ေခၚနာမည္ျဖစ္ေနသည့္ လံုးလံုးဟူေသာ ထိဳနာမည္...
ဘယ္သူမွ မသိေသာ အမည္နာမျဖစ္တာေၾကာင့္ သ်ွမ္ လဲေလ်ာင္းေနရာမွ ကံုးထလိုက္သည္..။ၿပီးေတာ့ ထိုလူ႔မ်က္ႏွာအား ေသခ်ာၾကည့္ရန္ႀကိဳးစား ရေတာ့မည္..။
"အင္း... ဘယ္သူ......!..."
ျပဴးဝိုင္းသြားေသာ မ်က္လံုးေတြက ထိုသူရဲ႕ ပံုရိပ္ေၾကာင့္ ပါးစပ္ေတြပင္ ပြင့္ဟသြားခဲ့ေလၿပီ...။
"ဦးတည္.." ဆိုတဲ့ ေလသံတိုးတိုးကလည္း သူနဲ႔ကိုယ္ ႏွစ္ေယာက္ၾကားႏိုင္သည့္ အေနအထားႏွင့္သာျဖစ္ေလသည္...။
"ဦးတည္......."
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏိုင္ေပမဲ့ သ်ွမ့္မ်က္စိေ႐ွ႕က အနီေရာင္လူသားအား သ်ွမ္ဖတ္တြယ္လိုက္မိသည္။
"လြမ္းလိုက္တာ ဦးတည္ရယ္.. ထပ္မေတြ႔ရေတာ့ဘူးထင္ေနတာ.. အဲ့လိုမ်ိဳးထားခဲ့ရလို႔ တကယ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး... "
"ဟား...ဟဟ...ဟို..ဟို..လံုးလံုး ကိုယ့္ကို လႊတ္အံုး.. "
အသက္မပါေသာ ရယ္သံႏွင့္အတူ သူ႔အားလႊတ္ေစရန္ ဖတ္တြယ္ထားေသာ သ်ွမ့္အား သူႏွင့္ ေဝးကြာေစရန္တြန္းပို႔လိုက္သည္..
"လံုးလံုး ကိုယ့္ကိုမွတ္မိလား.."
အျပံဳးေလးနဲ႔ေမးေနသည့္ ခြန္စဝ္ဝပ္ေနာင္က နားမလည္ေသာ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ သ်ွမ့္အား ေမးခြန္းေတြေမးလ်ွက္႐ွိသည္။
"မွတ္မိတာေပါ့ ဦးတည္ရယ္..မွတ္မိတာေပါ့.. ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ရသူဘဲေလ.."
ထိုစဥ္ခဏ ေဆးရံုခန္းေလးရဲ႕ ေလထုက တိတ္ဆိတ္သြားေလေတာ့သည္..။ စဝ္စိုင္းခမ္သည္လည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိသည့္ အေျခအေနတြင္..
