Zawgyi...
ဆရာဝန္တဲ့လား.. ရင္ႏွီးေနတဲ့ အဲ့ခံစားခ်က္ကေရာ ဘာပါလိမ့္..အရင္က တေနရာရာမွာမ်ား ဆံုခဲ့ဖူးတာလား.. ဒါမွမဟုတ္ အေႂကြး႐ွင္မ်ားလား..
ခံစားခ်က္ေပါင္းစံုနဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ကိုယ္လံုး ပတ္တီးအျပည့္ႏွင့္မို႔ အနည္းငယ္ အ႐ုပ္ဆိုးေစသည္..။
"မာမီ.."
စိတ္ထဲမတင္မက်နဲ႔ လွမ္းေခၚလိုက္သည္မို႔ ေမေမေရာ ေဖေဖကပါ သ်ွမ့္အား အေရးတစ္ယူၾကည့္လာသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ သားေလး.."
"ဘယ္ေနရာက နာေနလို႔လဲဟင္.."
ဆိုဖာေပၚထိုင္ခါ ဖုန္းထဲမွသတင္းဖတ္ေနေသာ ေဖေဖက သ်ွမ့္ဆီ ခပ္သုတ္သုတ္လာေနတာျမင္ေတာ့ သ်ွမ္ ျပံဳးလိုက္မိသည္..။
အရင္က အေဖနဲ႔မတည့္ေသာ သားတစ္ေယာက္မို႔ ေဖေဖကလည္း ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းအား နည္းနည္းမွ ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ေပ... ယခုတြင္မူေတာ့ ျခားနားစြာေတာ့ ႐ွိလွသည္..။
"သား အဆင္ေျပရဲ႕လား.."
"ေျပပါတယ္ ေဖေဖ.."
"ဪ.. ဒါနဲ႔.. မင္းဆက္......"
..."ေဒါက္-³ "...
တံခါးေလာက္သံတစ္ခုေၾကာင့္ ဦးမင္းသီဟ ရဲ႕စကားတို႔က စကားေက်ာျပတ္ခါ သူတို႔အၾကည့္ေတြအကုန္လံုးက တံခါးဝဆီသို႔..
ထိုတံခါးအား ျဖတ္ေက်ာ္လာသည့္ လူတစ္ေယာက္က အျပံဳးအရယ္မ႐ွိသည့္ လူသားတစ္ေယာက္သာျဖစ္လိမ့္မည္...။
"အာ ေဒါက္တာ..ေနေကာင္းရဲ႕လား႐ွင့္.."
ေမေမက ထိုလူသားအား စီးႀကိဳသည္..။
"မဂၤလာပါခင္ဗ်..."
ေဒါက္တာကုတ္ကေလးနဲ႔ စဝ္စိုင္းခမ္က ႏႈတ္ဆက္သည္.. သ်ွမ့္ဘက္သို႔လည္း လည္ေစာင္းခါ တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္ေသးသည္။ သို႔ေပမဲ့ အျပံဳးမပါ..
ထိုလူသားဟာ ဟုတ္မွဟုတ္ပါရဲ႕လား မေန႔ကေတာင္ သြားသံုးဆယ့္ႏွစ္ေခ်ာင္းလံုးေပၚေအာင္ ရီေနခဲ့တာေလ... ခုေတာ့ ခပ္က်ည္းက်ည္းမ်က္ဝန္းေတြက ပိရိစြာ တည္တင္းထားပါေသာ ထိုႏႈတ္ခမ္းသားေတြက လူကို အလိုလို အက်ပ္အတည္းထဲေရာက္ေစျပန္ပါသည္။
သ်ွမ္ ႏွာေခါင္းကေလး႐ွံုခါပင္ ႏႈတ္ခမ္းကေလးေတြ ဆူထုတ္ပစ္လိုက္မိသည္။
