"Sevda Karan?"
"E..Evet benim.."
Adam elindeki kimliği bana uzattı.
"Düşürdünüz daha demin ama fark etmediniz."
"Aah..Şey teşekkür ederim. Sağolun."
Kimliğimi alarak çantama koydum.
Kafamı kaldırıp etrafıma baktım adam yoktu,nereye gitmişti hemen?
...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Keyifli okumalar canlarım
Ne yapmam lazımdı bilmiyorum ama bildiğim tek şey şuan arkama tekrar dönüp bakmamakdı.Mantıklı düşünmek için önce eve varmamak gerekti.Eve varınca doğru olanı yapmak zorundaydım.Polise gidip bu kişiler hakkında şikayette bulunmam doğru muydu? Peki hamile ablma anlatmam gerekiyor muydu?..
Aklımdaki fikirleri sinirle kovdum.Gözlerim dolarken elimi yumruk yaptım.Bu kadar korkak olmak zorunda mıydım?..Durmadan akan göz yaşlarımı sinirle sildim ama yenileri yerini aldı.
******
Elimdeki anahtar ile derin bir nefes aldım.Kızarmış gözlerimin geçmesi için ağırdan alarak anahtarı yuvasına takıp çevirdim.Eve girince ablama seslendim.
"Ben geldim abla?"
Üstümdeki feraceyi yavaş hareketlerle çıkarıp vestiyere astım.Mutfaktan gelen boğuk sesi ile hızlıca mutfağa yürüdüm.
"Nerde kaldın ablam sen,gel yemek hazır."
Masada iki büklüm oturan ablama baktım.Yüzündeki hatlardan acı çektiği belliydi.Elimdeki ekmek poşetini masanın üstüne bırakarak,telaşla ablama sordum.
"Abla iyi misin?!"
Eliyle tezgahın üstünü gösterdi.
"Sevda şurdan bir bardak su versene gülüm."Dedi yüzündeki acıyla,bu hali hiçte iyiye alamet değildi.
Hemen titreyen ellerimle tezgahın üstündeki surahiden bir bardak su doldurup ablama verdim.
"Ah abla artık telefonunu yanından ayırma ,son ayındayız dikkat et kendine.Doğursan haberimiz olmayacak.Eve geleceğim kucağında Junior benle karşılaşacağım."Dedim yüzümde onun kadar acı belirtisi varken ortamın havasını dağıtmak için saçmaladım.
