"Sevda Karan?"
"E..Evet benim.."
Adam elindeki kimliği bana uzattı.
"Düşürdünüz daha demin ama fark etmediniz."
"Aah..Şey teşekkür ederim. Sağolun."
Kimliğimi alarak çantama koydum.
Kafamı kaldırıp etrafıma baktım adam yoktu,nereye gitmişti hemen?
...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Gözlerini sıkıca yumup açtı. Göz bebekleri şaşkınlık içinde irileşti. Yanındaki kalabalığa doğru döndü.
"Sevda?" Yunus abimin seslenmesiyle ona doğru çevirdim bakışlarımı.
"İyi misin?" Kafamı evet anlamında aşağı yukarı salladım. Nasıl iyi olabilirdim ki! Altı ay artı iki ayda hastane toplam sekiz aydır görmediğim kocamı bugün boşanma evraklarını verdikten sonra görmem normalse bende iyiydim işte, ne kadar iyi olunursa o kadar ne fazla ne az.
Terleyen ellerimi dizlerime sildim. Bizimkilerin sohbetinden kaçırdığım gözlerim onun olduğu yöne doğru gitti.
Bomboştu.
Şaşırmıyordum artık ya beynim benimle dalga geçiyordu ya da Demir..
BİR SENE SONRA
Acı içinde filizlendiyse dışardan insanlara gül açmamızın hiç bir anlamı yoktu. Günler bendeki değerini yitirmiş bir çaput parçası gibiydi. Bir sene içinde neler olmuştu aileme verdiğim maddi sıkıntıdan dolayı zor günler geçirdiğimizi gördükten sonra işe başlamıştım. Bir departmanın yabancı diller bürosunda evrakları Türkçeye çeviriyordum. Erken evden çıkıp işten de en son çıkarak kendimi bir şeylerden soyutluyordum işte. Yeni kalbimle yeni sayfa açmıştım.
Seval ablam.. Eniştem için bizi tamamen terk etmişti. Oturduğu semden taşınıp gittiğini babam onu ziyarete gittiğinde öğrenmişti. Telefon numarasını değiştirmişti. Babam karakola gidip kayıp başvurusunda bulunmuştu. Bir ayın sonunda karakoldan haber gelmişti. Ablam karakola gidip kayıp olmadığına dair imza atıp çıkıp gitmişti.
Tek anladığım hala o karanlık şehirde o karanlık iler yapan kocasıyla yaşamaya devam ettiğiydi.
Otobüs durağında oturmuş beklerken başımı karanlık gökyüzüne kaldırıp baktım.
Eski Sevda bu ıssız bankta gecenin bir yarısı oturup beklemeye bile korkardı değil mi?
Sahi ne olmuştu o korkak kıza?
Korkuları onu öldürmüş elindeki kalbini alıp gitmişti cellatlar bende bu boş bedeni kullanıyordum işte yeni verilen kalple beraber. Tek bildiğim ne ben eski Sevda'ydım nede onun nerede olduğunu biliyordum.
Demir gibi oda terk etmişti beni..
Ama bir tek onun gidişine ağlamamıştım şu geçen aylar içinde.
Demir gitmişti, ağlamıştım.
Ablam gitmişti, ağlamıştım.
Aitlik hissim gitmişti, ağlamıştım..
Ama bunun hepsine de üç omuza ağlamıştım.
Annem, babam ve Yunus abim.
Hayat benden bir şeyler alırken aslında arkamda dağ gibi üç çınar ağacı vermişti bana. Ne annem ne Babam Demir'in konusunu açmıştı. Evlatları benim yüzümden onları terk etmişti ama onlar gene de benim yüzüme bir günden ir güne bir laf vurmamışlardı.
