Admiring the Scintillating Sunshine (Isla Lavinia Series 1)

Kabanata 7

Kabanata 7

Mother's case

Sabay kaming nag-review ni Tristan. We answered seperate practice questions and activities before jumping to another lesson. Minsan ay sabay naming sinasagutan at mas madali iyon. Maraming lesson ang cover ng quizbee kaya marami rin ang aaralin.

Ang last lesson namin sa math ay tungkol sa circles. Mas nauna akong natapos kumpara sa kaniya dahil nasagutan ko na ang ibang activities doon noong isang gabi. Tinakpan ko ang ballpen at sumandal sa upuan.

Sinulyapan ako ni Tristan. Inayos ko na ang mga handouts ko sa math at hinanda naman ang sa science. Ngumiti ako sa kaniya.

“Tapos na ako sa Math. Hintayin na lang kita para sabay tayo sa math.”

He tore his eyes on me. Nagkatinginan kami nang ilang segundo bago siya tumango. Umiwas din siya ng tingin upang ipagpatuloy ang pagbabasa. Malapit din naman yata siyang matapos.

Napako ang mata ko sa kaniya. I've memorized all his features from time to time. Every detail of it to be exact. Kada nakikita ko siya ay hindi ko mapigilang mapatitig at purihin kung paanong halos perpekto ang kaniyang mukha. Ngunit iba rin pala ang pakiramdam na matitigan siya nang malapitan. It's different, I see it more clearly.

His brows are normally always furrowed. Para siyang laging naiinis ngunit ang lamig naman ng kaniyang mata. His eyelash are so long and curled that it look prettier than mine! Normal na pula rin ang labi niya na tila ang lambot.

I was staring at him all the time I am free. Alam ko na ata ang arrangement ng mga strand ng buhok niya na nasa kaniyang noo.

“Stop staring at me, Leighton,” malamig niyang ani.

Sinulyapan niya ako. My eyes twinkled. Nagpahalumbaba ako at ngumiti sa kaniya.

“Bakit hindi? Hindi ko mapigilan, e. May lahi ka ba? Ang gwapo mo pala talaga.” I was prouder to myself that I can compliment him that way.

I wasn't even lying at that. Those girls that flock over will agree on me.

Ngayon ay nilingon niya na ako. Blanko ang kaniyang mata, tila inaalam kung anong nasa isip ko. Nakangiti lamang ako sa kaniya. Nang wala siyang makuhang sagot ay bumalik ang kaniyang mata sa reviewer.

I continued while still watching him...

“'T saka, mabait ka rin pala. My brother won't buy me like this id I don't say so. Ikaw, bumili ka pa rin.” Tinaas ko nang bahagya ang fruitshake, nakangiti nang masaya.

Honestly, it tastes good. I am not actually fond of fruitshake but this one is fine. Tumingin siya sa akin bago umirap. Natawa na lamang ako.

He didn't respond any word to me, maybe so done to explain what is the purpose of his kindness. I don't care, though. Minsan na nga lang siya mabait, ba't 'di ko i-appreciate.

“Thank you,” I told him.

Tumigil siya sa pagsusulat, ngayon ay hindi lumilingon sa akin. He was crouching his head, still focused on his paper without moving. Tumango siya nang kaunti at muling bumalik sa pagsusulat.

“Wow, mabait ka ngayon, ah.”

“I know. Why don't you enjoy the moment?”

Lumingon na siya sa akin ngayon. Sumilay ang mapanuya niyang ngisi na hindi ko kailanman nakita. Dahil malapit siya sa akin ay napansin ko lahat ng detalye sa kaniyang aksyon. Oh, his showing little dimple would ask me to not be offended by his shit now!

Tumawa lang ako sa sinabi niya. Did he expect to be annoyed with that? He looks... funny, instead. No. He looks cute. Nawala ang kaniyang ngisi at kalaunan ay umirap na lamang.