Kabanata 8

2.7K 92 37
                                    

Kabanata 8

Review

Tristan did really act the way he want me to do. He ignored me all the time, in corridors, at cafeteria, all the time when we see each other. I assumed that I really hit a hard rock with the decision I make last time.

I want to conclude that I was just impulsive that time. Pero ang totoo ay naawa lamang ako. Naaapektuhan ako at napaiisip ng sitwasyon niya. Hindi madali iyon. At sa murang edad ay naranasan na niya.

But my worry brought him wrong interpretation. At dahil guilty ako, hindi ko mapigilang mapayuko sa tuwing nakikita siya. Ni hindi niya nga ako tinitingnan. Halos tatlong araw na ngayon simula nang huli naming pag-uusap.

Hindi rin siya pumupunta sa study session namin. Siguro ay pinanindigan niya na kaya ko talagang mag-aral mag-isa. I spent time on making the assessment the two of us suppose to be doing. Hindi ko magawa iyon lahat kaya sinubukan kong pumunta sa kaniya.

I do it in purpose too. I just really felt bad and my mind keep telling me to apologize until he accept it. I know he's misbehave and won't really do what I want as easy as that. But I'll take it as a consequence.

Hapon ng byernes nang inabangan ko siya sa labas ng gymnasium. Alam ko ay may training sila kada hapon simula nang lunes kaya alam kong nandito siya. Nauna ko na ngang nakita ang mga kaibigan niya.

“May hinihintay ka, Leya?” Dylan approached me as soon as he saw me.

Ngumiti ako. Kasama niyang papasok ang iilang basketball team. Nakita ko nga ulit iyong morenong lalaki nang nakaraan. Nang nakita niya ako ay ngumisi siya sa akin. Binalingan ko si Dylan.

“Si Tristan. May sasabihin kasi ako.”

“Ah... Nandiyan iyon sa huli kanina...” Dylan smiled. “Hintayin mo na lang. Mauna na ako.”

Ngumiti ako sa kaniya at tumango. Hindi nga siya nagkamali at nakita ko si Tristan na naglalakad, nasa hulihan ng iilan pa niyang kaibigan. Pinauna ko ang mga basketball player bago ko siya nilapitan.

Nakita niya kaagad ako na palapit. His intense gaze follow my steps towards him. He looks darker than he could ever be. Bumaba ang kaniyang mata sa papel na hawak ko. Sinadya kong ipakita iyon upang may dahilan man lang ako.

“Didn't I tell you?” malalim ang kaniyang boses at galit.

“Uh, ibibigay ko 'tong assessment test. Sa akin kasi binibigay ni Sir, hindi ko naman kayang matapos...”

“Oh, I thought you're top student?”

Nagtagis ang aking bagang dahil sa insultong natanggap. When I look at him, his eyes are darker.

“Tristan, look, I don't want a fight—”

“Then, get out of my way,” he said in annoyance.

Hindi ako gumalaw. Tumalim ang kaniyang titig at nilagpasan ako. I sighed and run to him again. I only wanted to say sorry but I couldn't keep my patience because of his words. God knows I'm doing my best.

“Tristan, teka lang!”

Hinabol ko siya at hinawakan ang kaniyang braso.

He stopped. He creased his brows as his eyes went down to my hand on his arm. Binaba ko kaagad iyon dahil napapaso ako ng kaniyang tingin.

“Tristan, alam kong na-offend kita noon pa at siguro noong isang araw. But I'm willing to say sorry for that. I'm guilty and bothered—”

“Stay guilty and bothered than using other bullshits just to talk to me,” he mockingly said, glaring at the papers in my hand.

Admiring the Scintillating Sunshine (Isla Lavinia Series 1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon