Something about her smile (The Lucy universe) (Dutch)

Deel 7

Toen hij het hele verhaal aan Lucy had verteld keek ze geschrokken op.

"Regulus hoe kan je dat nou weer hebben gehandeld? Hebben ze dit vaker gedaan?" Vroeg ze waarop hij zacht zijn hoofd schudde.

"Nooit zo veel. Meestal was het minder en gooide ze niet met servies naar mijn hoofd."

James liep binnen. "De brief is verstuurd, Alex is we vast binnen een paar minuten." Zei hij waarop Regulus hem dankbaar aankeek en James richting Lucy keek.

"Mijn ouders komen ook, ze wilden weten wat ze in huis nemen." Zei hij waarop Sirius en Remus binnenliepen.

Sirius keek even kort naar James en Lucy. "Zou ik hem misschien even alleen mogen spreken?" Vroeg hij terwijl Lucy knikte en James meetrok aan zijn arm.

Remus liep achter de twee aan en sloot de deur van de kamer.

"Luister Sirius, ik heb hier echt geen zin in nu dus als je me een preek gaat geven of 'grote broer' gaat spelen vraag ik je aardig om op te flikkeren." Zei Regulus waarop Sirius zuchtte en op de rand van het bed ging zitten.

"Ik wilde gewoon sorry zeggen. Omdat ik de laatste tijd niet erg aardig tegen je ben geweest. Als ik er ooit wel ben geweest voor je. Ik snap het dat ik een verschrikkelijke grote broer ben en ik begrijp het helemaal als je me niet meer in je leven wilt hebben maar ik wilde je alleen laten weten dat ik er altijd ben als je met me wilt praten."

Hij stond op en liep richting de deur terwijl Regulus zuchtte.

"Sirius. Voel je alsjeblieft niet schuldig. Ik was ook niet bepaald de aardigste tegen jou ofzo. Het spijt mij ook en ik zou je graag meer in mijn leven willen hebben als jij dat zelf ook wilt." Zei hij terwijl Sirius verbaasd omdraaide.

Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht en hij liep richting Regulus. Hij gaf hem een knuffel en Regulus trok een vreemd gezicht.

Niemand knuffelde hem.

Behalve Lucy maar zij was een uitzondering.

Sirius liet hem los en keek vragend naar Regulus. "Sorry. Dat wilde je waarschijnlijk niet."

"Nee, nee. Het is gewoon.. niemand knuffelt mij eigenlijk zomaar ineens. Of überhaupt. Niemand knuffelt mij eigenlijk..." mompelde hij terwijl Sirius hem verbaasd aankeek.

"Behalve Lucy. Maar zij is een uitzondering." Zei hij erachteraan en Sirius glimlachte zacht. "Eens is de eerste keer toch?" Vroeg hij terwijl Regulus ook glimlachte en knikte.

~~

Niet langer als een week nadat Lucy wakker was geworden mocht ze weg uit het ziekenhuis en ging de drukke planning van de Potters weer van start.

Toen Lucy thuiskwam werd ze overspoeld met de hoeveelheid bloemen, kaarten en cadeautjes die er voor haar waren afgeleverd.

"Jemig." Mompelde ze terwijl ze de deur naar haar slaapkamer opende.

Er was een klein looppad richting haar bed. Haar bed en de rest van de vloer lagen vol met cadeautjes, bloemen en kaarten.

"Zeg, wisten de mensen al dat ik eh, niet dood ben?" Vroeg ze terwijl ze richting haar bed liep en een bloemenboeket oppakte.

"Geloof me, de helft van de dingen die er liggen zijn van Sirius hoor." Zei James die een aantal brieven op de grond neerlegde en op haar bed ging zitten.

Hij trok Lucy op zijn schoot waarna ze grinnikte en het kaartje in het bloemenboeket las.

Van de Charles familie.