Something about her smile (The Lucy universe) (Dutch)

Deel 31

Maar wat Lucy niet begreep was waarom zij en James buiten de grote hal moesten verhongeren tijdens de sortering van de eerstejaars.

"Ah kom op. Kunnen we niet gewoon naar binnen spieken, gewoon heel even? Dan kunnen we raden in welk huis ze komen. Dat is traditie!" Zeurde James terwijl Lucy diep zuchtte.

"James je herhaalt jezelf al de hele tijd de laatste drie kwartier. Ik begin te geloven dat je brein te weinig vloeistof heeft gekregen vandaag." Zei ze waarop James haar droog aankeek.

"Dat heb ik ook. Waarschijnlijk zijn ze allang klaar met de sortering en staan wij hier nutteloos buiten te wachten." Zei hij terwijl Lucy zuchtte en hem een kus op zijn wang gaf.

"Zeur niet zo. Denk aan de voordelen die het verhongeren heeft." Zei ze waarna James haar gelijk gaf en er twee mensen richting Lucy en James liepen.

"Kunnen wij al komen?" Vroeg een meisje. Lucy dacht dat ze Frans moest zijn omdat ze een heel erg duidelijk Frans accent had. "Sorry?" Vroeg ze waarop James naar de blondharige jongen keek.

"Kunnen wij al komen?" Herhaalde het meisje haarzelf terwijl Lucy zacht glimlachte en even kort naar de deur keek.

"Een seconde alsjeblieft." Zei ze waarna ze James achterliet met de twee Franse studenten en de deuren opendeed.

Lucy voelde zich op dit moment zeer aangekeken.

Tuurlijk, het was vreemd als een random student de grote hal binnenloopt maar toch.

Lucy voelde zich niet erg fijn dat iedereen haar aankeek maar ze hield haar rug recht en liep richting de tafel van de professors.

Sirius floot waarna ze met een glimlach op haar gezicht hem aankeek en hij haar een trotse blij schoot.

Ze had dit nodig.

Zelfvertrouwen was iets waar Lucy aan kon werken.

En dit was daar geweldig voor.

Toen ze tegenover Dumbledore stond keek hij haar vragend aan en keek ze kort naar McGonnagoll die een hint van een glimlach op haar gezicht had.

"Mogen de Franse studenten binnenkomen of zijn ze hier om een oorlog te starten?" Vroeg ze terwijl Dumbledore even stil was en Slughorn zijn best deed om niet in lachen uit te barsten.

"Je mag ze binnenlaten hoor Lucy. Oh en nu je toch zo aardig bent, wil je ze gelijk aankondigen?" Vroeg hij terwijl Lucy slikte en zacht knikte waarna ze weer terug richting de gang liep.

Ze stak haar hoofd door de deur en glimlachte zacht. "Jullie mogen komen." Zei ze waarna het Franse meisje haar een beetje verbaasd aankeek.

« Est-ce que tu parles français? »
"Spreek je ook Frans?"
Lucy glimlachte zacht en knikte waarna James haar verbaasd aankeek.

«Oui, je parle français aussi. »
"Ja, ik spreek ook Frans."

James keek haar een beetje verbaasd aan maar Lucy negeerde zijn blik. Ze kon de glimlach die op haar gezicht kroop niet helpen.

« tu peux venir. »
"Jullie mogen komen."
Zei ze waarna het meisje knikte en ze wegliep gevolgd door de jongen.

"Jemig Lucy. Sinds wanneer kan jij Frans spreken?" Vroeg hij waarna Lucy hem met een kleine glimlach aankeek. "Al een hele tijd hoor. Het was of Frans leren of balletdanseres worden." Zei ze terwijl ze terugdacht en de pijn in haar tenen terugkwam.

"Ik was niet goed genoeg in het ene dus het werd het andere." Zei ze zacht waarna een hele bende met jongens en meisjes in blauwe uniformen binnenliep.