Chapter 14

589 26 13
                                    

Chapter 14



She wokes still groggy and light-headed. She felt her pulse thumping fast than the normal pace.
Ilang segundo pa ang lumipas bago nag sink-in sa isip niya kung nasaan siya.

She felt waking up from a one year coma at kailangan pang e proseso ng utak niya ang mga nangyari at kinaroroonan niya.

Tila resulta na yata ito ng pagkakabagsak niya sa bangin. She smiled at the thought.

Ang tanging liwanag ay nagmumula lang sa night lamp ng bedside table. Cold wind touches her skin from the slightly opened window. Fresh and cold. Napakasarap sa pakiramdam. Iyon ang gustong-gusto niya sa buhay probinsya.

Iginala niya ang paningin sa paligid niya. Nang tingnan niya ang oras ay alas sais na ng gabi. Kaya pala lumalamig na. She embraced herself and feel the warmth beneath her.

Napasarap ang tulog niya kaya 'di na niya namalayan ang oras na lumipas.

Nang maisip ang nangyari kanina lang ay para siyang binagsakan ng langit at lupa.  She felt exhausted all of a sudden ng maalala lahat ng nangyari kanina lang. She's too exhausted to even blink the tears back.

Now ano na ang gagawin niya?
Paano niya haharapin si Emmanuel? She knows she can't compose herself and she's not good in confrontation kaya nga napunta siya sa lugar na iyon. To escape confrontations with her aunt. And now Emmanuel she sighed.

The thought of her aunt made her feel guilty. Alam niyang nag-aalala na ito sa kanya but she's too proud to admit that she's at fault too. Kinarma na yata siya sa ginawa dito. Pinag-alala niya ang nag iisang kapamilya niya.

Parang ayaw na niyang mag-isip at ma tulog nalang ulit. If only she can change what's happening. Everything is so draining para siyang lalagnatin maisip man lang ang nangyayari.

She needs to do something. And she knows exactly what to do. She's good at it. To Escape! She's too coward to face her problems so instead she will just run away at "bahala na si Batman!"

She blink again and tried to put some sense in her. She can't stay another day here. Not when Emmanuel is around. She sighed and grasp her chest.

Iginala niya ang paningin sa paligid.

Naka balik na ba ang matatanda at pumasok sa silid niya? Because she didn't remember putting the night lamps on and covered herself with the soft and warm blanket.

Baka naka balik na si nanay Cora at pumasok sa kwarto na inuukopa niya.

She roamed her eyes around and notice a glass of water and bowl of she think is food na may takip na naka lagay sa ibabaw ng bedside table. Bigla tuloy siyang nagutom nang makita iyon.

She didn't have anything in her stomach since she threw it all. She just watch the food but too lazy to reach it. So she stayed still for a moment until she heard a knock and the door slowly opens.

Shock was understatement but somehow she expected it to be Emmanuel. Dahil tinatawag ni Nanay Cora ang pangalan niya bago ito pumasok ng silid at hindi si Emmanuel. Mabuti nga at naisipan pa nitong kumatok.

"Eat your food!" He commanded with authority.

At sa kabaliwan niya ay tila nagustohan niya iyon. Nababaliw na shang talaga.

She looked at him in awe still on suit and his hair cleanly comb but still some tousled from the wind.

"Are you just gonna stare at me?" he broke her imaginations.

Bigla naman siyang natauhan sa sinabi nito.

"Gusto ko nang bumalik sa bahay ng kaibigan ko." diretsa niyang sabi dito na halatang ikinabigla ni Emmanuel at siya narin mismo. It just came out her mouth. Ni hindi niya naisip man lang na iyon ang sasabihin dito. Now she caught him off guard na agad din namang nakabawi sa pagkadismaya niya.

"Never Alone Again"Where stories live. Discover now