De Grijze Jager : De Wraak van Morgarath

Hoofdstuk 1

>>>——————>

Het was redelijk rustig in kasteel Redmont. Hier en daar liepen wat mensen af en aan, maar verder waren er enorm weinig mensen. Ook al zou morgen de verkiezingsdag zijn voor de weeskinderen, en er waren buitengewoon veel dit jaar.
Wel een stuk of tien, vijftien kinderen die dit jaar een leermeester moesten kiezen. Dus alle mogelijk beschikbare leermeesters moesten worden opgetrommeld.
En toch was het rustig. Er waren bijna geen bediendes te zien. Alleen hier en daar een stalknecht die de paarden ontving van alle leermeesters die binnen kwamen in de loop van de dag.
Het was zo rustig in Redmont, omdat baron Arald de meeste van de kasteel werkers vrij had gegeven. Er was een grote markt in het dorp, en hij wist dat de meeste er graag een kijkje namen. Arald en zijn gezin zelf ook. En het was ook nog eens weekend, dus dan had sowieso de meerderheid van de mensen in het kasteel vrij.

Arald had graag naar de markt gegaan. Hij vond de sfeer altijd enorm leuk, en dit was een seizoens markt, die het nieuw seizoen inluidde. In dit geval was dat de herfst. Ook al was het nog best mooi weer voor deze tijd van het jaar. Overal lagen pompoenen, en de bladeren van de bomen waren al wat gelig, en sommige zelfs al rood. Kortom, het was een hele gezellige sfeer. Maar helaas kon de baron niet. Met de verkiezingsdag morgen, moest hij al de leermeesters welkom heten. En het waren er nogal wat. Dus hij had zijn handen vol, en moest het aanbod om gezellig met zijn vrouw en zoon mee te gaan afslaan. Dus gingen zijn vrouw Sandra, en zijn zoon, Rowan, met z'n tweeën naar de markt.

Isha, een kleine tengere jongen met platinum blond haar en hazelbruine ogen liep rond op de markt. Hij stopte bij een kraampje met boeken en keek aandachtig naar een van de rijkelijk versierde kaften. Het zag er mooi uit. Maar hij had vast niet genoeg geld om zoiets te kopen. Hij zuchtte.
"Hey kijk daar heb je weesje nummer vijf." Zei iemand ineens. Isha keerde zich meteen om om te kijken wie dat was. Hij zag een groep van twee jongens en een meisje naar hem kijken. Snel wende hij zijn blik af. De meeste kinderen uit het dorp waren aardig tegen de weeskinderen van Redmont, maar sommige vonden het grappig om hen te treiteren. En dan vooral degene die kleiner waren dan hun, en Isha was zeker kleiner. Hij besloot dat het maar slimmer was om gewoon weg te lopen. Dus hij knikte naar de vrouw die achter de kraam met boeken stond, als gedag, en liep de menigte in. "Weesje nummer vijf is volgens mij een beetje een bangerik. Hij loopt weg." Hoorde hij het meisje nog zeggen voordat ze al te ver weg waren om er nog wat van de horen.
Het weeshuis was prima, Isha had niks te klagen, maar ze hadden een simpel uniform, omdat kleding kopen voor elk individueel kind te duur en moeilijk was. Dus kon iedereen ze herkennen. Nu zeiden de meeste mensen er niks over, maar, zoals Isha al eerder had vastgelegd, sommige vonden het grappig om vooral hem ermee te pesten. Gelukkig was hij al gauw verdwenen tussen de menigte die rond liep. De kleine jongen liep nog wat rond, kijkend of hij misschien iets leuks, of lekkers kon kopen. Hier en daar stopte hij even om te kijken naar wat er in de kraampjes lag. Er waren een hoop groente kraampjes die courgettes, pastinaken, wortels, pompoenen en nog veel meer verkochten. Maar ook een hoop die allemaal handige gebruiksvoorwerpen of wapens verkochten. Vooral dat laatste vond Isha wel interessant. Dus bleef hij ook meerdere keren staan bij wapen kraampjes. Hij vond wapens heel interessant. Vooral hoe ze gemaakt werden. Hij wist dat het hem nooit zou lukken, maar hij wilde best graag smid worden. Of anders ridder, met een cool zwaard. Ridder Isha, dat was nog eens een titel!
"Hey sneeuwwitje negeer ons niet." Isha werd ruw uit zijn dagdromen gerukt door een andere, niet zo coole titel voor hem. Het klopte niet eens! Een paar weeskinderen die hem het leven moeilijk maakte, hadden hem tot sneeuwwitje omgedoopt omdat hij bijna wit haar had. En omdat ze hem toen ze ongeveer negen waren ooit hadden betrapt op het proberen aan te trekken van een jurk van het uniform van de meisjes. Hij had hen meerdere keren proberen uit te leggen dat sneeuwwitje helemaal geen wit haar had dus dat het niet klopte. Maar hij had al die keren klappen gehad als antwoord, dus was hij het snel afgeleerd.
Isha bleef kijken naar de wapens, geen aandacht besteden aan dat zielige hoopje, dacht hij. Maar hij hoorde al hoe ze dichter bij kwamen.
"Ik dacht toch echt dat sneeuwwitje oren had." Zei Yanno, een lange jongen die boven Isha uit torende. Isha haalde zijn schouders op.
"En ik dacht dat vijftien jarigen te oud waren om fan te zijn van een sprookje." Een paar mensen die de korte conversatie hadden gehoord grinnikte. Ze vonden het wel een goed antwoord. Alleen helaas voor Isha vond Yanno het niet zo leuk, en hij wilde Isha al bij zijn kraag grijpen om hem eens een lesje te leren.
Maar Isha was hem te snel af. Hij had buitengewoon goede reflexen, en voelde al aan dat Yanno hem wilde grijpen nog voordat deze zijn hand in beweging had gezet. En dus ook ruim voordat die hand de kleine jongen te pakken kon krijgen, was Isha al naar beneden gedoken en weggerend, nadat hij Yanno's scheenbeen een flinke schop had verkocht natuurlijk. Deze liet een hoge gil van pijn horen. "Wie doet er nu als sneeuwwitje?" Riep Isha Yanno nog na. Hij wist dat hij straks vast problemen zou krijgen daarmee, maar hij wilde nu gewoon weg van die stomme Yanno en z'n vrienden.
Hij wist bijna zeker dat niemand hem volgde, maar toch keek Isha voor de zekerheid even achterom terwijl hij wegrende. En precies toen botste hij tegen iemand aan. Hij viel op z'n rug op de grond met een luide
"UHF!"
Tegenover hem hoorde hij iemand achteruit strompelen, alvorens naar Isha toe te rennen en hem bezorgd aan te kijken. "Gaat het?" Vroeg een nogal bekende stem. Isha had moeite om niet enorm te gaan blozen. Het was Rowan. De zoon van baron Arald en vrouwe Sandra, en iemand die Isha eigenlijk al heel lang heel leuk vond. Ook al wist hij dat zelf nog niet eens. "J-ja het gaat- ik Uhm- ik was gewoon... nou ja..." Isha ging rechtop zitten en zweeg. Hij snapte het nog steeds niet. Altijd als hij Rowan zag, dan kreeg hij het al helemaal heet en ging hij stotteren. Maar waarom? Dat bleef een raadsel. Misschien omdat het de zoon van een heel rijk en best bekend koppel was? Nee, want hij had dat totaal niet met baron Arald of vrouwe Sandra zelf.
"Weet je zeker dat je oké bent? Je ziet nogal rood." Isha realiseerde zich dat hij weer aan het dagdromen was en schudde zijn hoofd snel.
"Nee nee alles is echt heel goed. Nergens last van."
"Oké, als jij het zegt." Zei Rowan. Hij hielp de kleinere jongen omhoog en glimlachte. "Waarom was je aan het rennen?" Vroeg hij toen. Isha dacht even na.
"Uhm... nou- ik eh.." Isha voelde Rowans groene ogen in zijn nek terwijl hij koortsachtig naar woorden probeerde te zoeken.
"Je hoeft het niet te zeggen hoor." Zei Rowan met een kort lachje. "Maar als je kattenkwaad aan het uithalen bent, dan doe ik mee. Zolang we maar niet gesnapt worden." Isha keek verrast op.
"Kattenkwaad!? Nee natuurlijk niet!" Zei hij snel. De jongen tegenover hem keek Isha met een ondeugende lach aan. Hij haalde zijn hand door zijn gekrulde bruine haar en keek om zich heen.
"Nou dan moeten we dat maar eens gaan doen." Zei hij, en trok Isha mee. Maar Isha rukte zich snel los van de jongen. Hij kon voelen hoe zijn hart in z'n keel bonkte.
"U-Uhm- ik uh- ik zie dat het net tijd is om terug te gaan- nou het was leuk maar-maar doeg-" Isha zwaaide snel even voordat hij zich als de wiedeweerga uit de voeten maakte. Waarom werd hij altijd zo enorm zenuwachtig van die Rowan!? Wat was er toch mis met hem!? En alsof het nog niet genoeg was, botste hij weer tegen iemand aan. En niet zomaar iemand. Het was Yanno, die een triomfantelijke lach liet horen toen Isha tegen hem aan botste.
"Sneeuwwitje heeft een vriendje zo te zien." Zei de lange jongen. Een van z'n vrienden lachte.
"Heeft hij je wakker gekust en zijn jullie toen verlieft geworden?" Vroeg de jongen die zojuist had gelachen. Isha deed zijn wenkbrauwen omhoog.
"Dat is Doornroosje niet Sneeuwwitje slimmerik." Isha mocht dan klein en tenger zijn, hij had een grote mond en wist eigenlijk altijd wel een slim antwoord te bedenken. Ook al pakte dat niet altijd goed uit. Want Yanno had het niet zo op die zogenaamde comebacks van de kleine blonde jongen. En beide wisten dat als het op kracht uitkwam, Yanno veruit de sterkte was.
"Als jullie dan al beweren dat jullie zoveel van sprookjes afweten, zeg het dan ook correct." Isha deed er nog een schepje bovenop. Dat was de druppel voor Yanno. Hij greep Isha by zijn arm en trok hem overeind, alvorens hem mee te sleuren uit de menigte het bos in.

>>>——————>