Art z okładki: Munette
"Co byś zrobił, gdyby okazało się, że wszystko w co wierzysz jest kłamstwem? Jak byś zareagował, gdybym powiedziała ci, że to, co dzieje się wokół nas jest tylko iluzją? Albo, gdyby okazało się, że tak naprawdę to bohaterowie...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Nie wiedziała nawet co ją stresowało bardziej: cisza, niezrozumiałe emocje, czy kroczący obok niej Midoriya.
Wzięła głęboki wdech, postanawiając wreszcie przerwać tamtą nie tylko niezręczną, ale i skręcającą flaki ciszę:
– Okej, Midoriya. – Gwałtownie zwolniła, wbijając wzrok w jego twarz. – Dlaczego za mną idziesz?
– E...em – zająknął się, zaskoczony jej nagłą interakcją. – B-bo... Mówiłaś, że się zgubiłaś! – Ostatnie zdanie wymówił z taką satysfakcją, że nawet Asami poczuła pewnego rodzaju ulgę.
– A tak na serio?
Midoriya milczał, wbijając dziwnie zdeterminowany wzrok w drogę przed sobą.
– Jeśli chodzi o to, co widziałeś ostatnio, to serio nie masz powodu do zmartwień – wyrzuciła po chwili. – Każdy czasem miewa chwile słabości.
Znów nie odpowiedział, a ona ponownie westchnęła.
– Hej, jeśli masz zamiar tak bez słowa za mną iść, to równie dobrze możesz iść w drugą stronę – odezwała się po kolejnej chwili. – Wtedy oboje będziemy się czuć swobodniej.
Uwadze Asami nie umknął fakt, że Midoriya zacisnął pięści, delikatnie przymknął oczy i wziął głęboki oddech, którym ona zwykła dodawać sobie odwagi.
– W-wyglądałaś, jakbyś potrzebowała towarzystwa – wyjąkał chwilę po tym, jak nagle rozwarł powieki.
Asami musiała przyznać, że zaskoczyły ją nie tylko tamte słowa, ale i jego zachowanie. Generalnie cała postać Midoiryi była cholernie zaskakująca. Bo jak niby dzieciak, który był prześladowany niemal od przedszkola, mógł mieć w sobie wystarczająco determinacji, by niestrudzenie biec po swoje marzenia? Jak mógł chodzić do tej samej klasy, co jego największy prześladowca i nie załamać się gdzieś po drodze? Jak mógł wyciągać dłoń do osoby, która z czystego egoizmu nie pomogła mu wydostać się z piekła, które przechodził w gimnazjum?
Jednak choć Midoriya z całą pewnością był cholernie dziwną i ciężką do rozgryzienia postacią, Asami była w stanie w jednej kwestii go zrozumieć.
Chciał pomagać ludziom, mimo, że sam tej pomocy nie otrzymał. A tak właściwie bliższym prawdy byłoby stwierdzenie, że właśnie dlatego chciał stać się herosem. Bo jemu nigdy nikt nie pomógł. Bo dobrze wiedział jak okropnie było żyć w świecie, w którym nikt nie poczuwał się do odpowiedzialności, by wyciągnąć dłoń do kogoś, kto nie tylko jej potrzebował, ale i rozpaczliwie o nią błagał.
Wiedział, jak mało heroizmu było w tamtym przepełnionymi bohaterami świecie.
– Więc może powinieneś iść na badanie wzroku – odpowiedziała mu po chwili. – Bo towarzystwo jest chyba ostatnim, czego teraz potrzebuję.
