Art z okładki: Munette
"Co byś zrobił, gdyby okazało się, że wszystko w co wierzysz jest kłamstwem? Jak byś zareagował, gdybym powiedziała ci, że to, co dzieje się wokół nas jest tylko iluzją? Albo, gdyby okazało się, że tak naprawdę to bohaterowie...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Zaśmiała się, okręcając się wokół własnej osi.
Musiała przyznać spodziewała się, by panienka z wyższych sfer załatwiła im alkohol i to za pośrednictwem lokaja! Ale jeszcze bardziej zaskoczyło ją, jak bardzo swobodnie mogła poczuć się po zaledwie dwóch piwach i drinku z whisky.
– I co było potem? – zapytała, znów chwytając dłoń swojego towarzysza tańców.
– Podładowałem im wszystkim telefony i miałem problem ze staniem w miejscu. Co jakiś czas zapominałem jak się stoi albo oddycha! Szkoda, że nie widziałaś miny mojej wychowawczyni!
Asami znów głośno się zaśmiała, wyobrażając sobie jak dwunastoletni Kaminari wkłada kable do ust, nosa i uszu tylko po to, by naładować komórki wszystkim znajomym z klasy.
Otarła pod z czoła chwilę po tym, jak kolejny raz okręcił ją wokół siebie.
– U nas w klasie największą akcją było jak psychokinetyczka wybudowała wierzę z krzeseł. Tylko, że nie tyko z krzeseł od nas z sali, ale też zapożyczyła od dwóch sąsiednich. Nigdy nie zapomnę, jak zawaliła się prosto na głowę dyrektora. – Zachichotała na tamto wspomnienie.
Kaminariemu zaświeciły się oczy.
– Ej, ale jakby na jej szczycie usiadł ktoś o długich włosach, to można by było odegrać roszpunkę.
Asami poczuła jak podekscytowanie zaczyna wypełniać jej ciało, odpychając zdrowy rozsądek.
– Tu jest naprawdę dużo krzeseł, a słyszałam, że Yaoyorozu potrafi stworzyć wszystko, więc peruka chyba nie byłaby ciężkim zadaniem.
Kaminari aż ją podniósł z ekscytacji.
– I do tego Uraraka umie panować nad grawitacją, więc można by było udać, że ktoś wspina się po tych włosach!
– Zróbmy to! – wykrzyknęła, jednak nim zdążyła zacząć obmyślać plan, ktoś pociągnął ją do tyłu, odłączając od towarzysza.
Zerknęła w tamtą stronę.
– O, strzałeczka Bakugo! – wykrzyknęła, odwracając się do niego przodem i mocno klepiąc po głowie.
Na jego czole zaczęła pulsować żyłka.
– Te, ładowara! – Spojrzał jej przez ramię, zatrzymując wzrok na roześmianym Kaminarim. – Nie podsuwaj tej kretynce takich głupich pomysłów, bo jeszcze może je wziąć na serio.
Kaminari podszedł bliżej, a Asami bardzo zadowolił fakt, że jego oczy nie przestały błyszczeć.
– Daj spokój, Bakugo! Przecież to byłoby takie kozackie! Wyobraź to sobie: dwadzieścia krzeseł, na których czubku siedzi Asami z długą peruką zaplecioną w warkocz. Na dole stoi książę, który chce ją wyzwolić. Czy to nie brzmi ge...
