He's My Husband

Prologue

  HMB
FANFIC | ROMANCE
SKYDAMSEL

       Pawisan akong naglakad pababa ng maingay na tren sa mrt at nakipag siksikan sa mga tao para lang makalakad.

Kailangan kong magmadali, hindi ako pwedeng malate.

Naka alis na ako sa crowd na iyon at nasa medyo maluwang ng daan, akala ko mabuti iyon na andoon ako.

But I'm wrong.

In a short period of time, someone manage to grab my small bag then run, run.. Run.

Natulala ako.

"TULONGG! MAY MAGNANAKAW!!"

Sa sobrang gulat ko, tanging pag sigaw nalang ang nagawa ko.

Hindi pwedeng mawala sa akin ang bag na iyon.

Ang perang naroon ang huling pera na mayroon ako.. Kapag nawala pa yun, mamamatay na ako sa gutom.

I was about to move my feet and run to chase that evil when a guy in a black jacket splashed beside me then chase the snatcher.

Tanging pag sunod ng tingin lang ang nagawa ko... Salamat naman kahit papano at may tutulong sa akin.

Tumakbo ako para sundan sila at ganoon na lamang ang gulat ko nang makita kong may hawak na kutsilyo ang magnanakaw.

Lumaki ang takot sa dibdib ko at agad na tinawag ang lalaking iyon para tumigil na sa panghahabol dahil baka siya ay mapahamak.

"HEY! kuya, wag na pooo!"

Hindi ko alam ang dapat na itawag sa kanya. Hindi ko nga alam kung tama ba na kuya o mama nalang. Pero base sa bilis niya, i think he's a bachelor.

Napatili at napapikit nalang ako ng makita ang pakiki agawan ng lalaking iyon sa snatcher. The snatcher is obviously won't hesitate to bury his knife to that man anytime, shit!

Tahimik nalang akong nagdasal na sana ay walang mangyaring masama sa taong yun na layunin lang namang tumulong. Huhuhu, sana...

"What are you doing? Get this bag if you don't want someone else to snatch this again"

Agad akong napatungo at napamulat.
I saw him holding me my bag, safe and sound.

"You! Sabi ko naman na tumigil kana kasi may hawak siyang kutsilyo diba!"
Pangangaral ko sa kanya.

"Isn't this bag important to you?"

"Oo, importante yan kasi yan na lang ang natitira kong pang gastos. Pero kapag napahamak kapa at nasaksak, lalo akong magkakaproblema. Wala akong mampagamot sayo, okay?!"

After that words, we ended up being silent. Inihip ng malakas na hangin ang buhok ko kasabay ng simpleng pagtingin ko mga mata niya..

Tama nga ako, binata siya. At ngayon ko lang napansin ang angking kagwapohan niya. Matangkad din ito at may malalim na boses. He sounds so good, bagay na bagay sa kanya.

"I don't need your money"

Doon lamang ako nabalik sa reyalidad nang magsalita ito at maglakad palayo.

"WAIT!"

Huminto naman ito pero hindi ako lumingon.

"A-ah.."
Nagdalawang isip pa ako kung itutuloy ko pa ang sasabihin ko. This man gives me tense!

"S-salamat ng marami"

After my words, I saw him nodded a little then leave. Napaka cold naman.. Napaka mysterious..

Napaka... Hayst, nakakapanibago ng dating sakin.

But anyway, thanks to him. Dahil sa tulong niya, may makakain pa kami ng pamilya ko sa mga susunod na araw.

***

"Napaka burara mo talaga. Paano kung nanakaw talaga yan? Ano ng gagawin natin? Jusko naman Tricia Shon"

Napahawak pa sa ulo si nanay habang umiiling iling.

"Pasensya na talaga nay, hindi na mauulit. Tska ang mahalaga naman na ngayon ay nasa atin pa rin ang pera"

I said.

Kasalukuyan kaming nakaupo sa aming teresa. Maliit lang ang bahay namin, ang kalahati nito ay gawa sa kahoy habang ang natitirang kalahati ay gawa sa utang naming semento. Tatlo kaming magkakapatid. Walang trabaho si tatay, labandera si nanay, at eto ako.. Itinataguyod ang sarili para makapag aral.

Matagal bago ako nasundan kaya grade 6 pa lamang ang isa kong kapatid at grade 3 naman ang bunso. Parehas na lalaki.

By the way, since hindi niyo pa ako kilala..

I am Tricia Shon Lahera, 22 years old, at 2nd year college student. Estudyante sa umaga, fast food chain janitor sa gabi. Medyo may talento sa pagsayaw.

Nagagamit ko din ang pagsasayaw ko para makakita ng pera. Dagdag na rin sa ipon at sa pang araw araw na gastusin sa bahay.

Kahit na ganito ang buhay namin, nagpapasalamat pa rin ako. Because this situation thought me not to depend on anyone or anything but on yourself. It thought me to be strong, hard working, determined, and  faithful in life.

Hindi tulad ng mga kaedaran ko na hanggang ngayon ay umaasa pa rin sa mga magulang. Hays, they were hopeless.

Medyo matalino din ako kaya hindi ko problema ang studies.

"Nga pala... May sasabihin kami ng nanay mo sayo"

Wika ni tatay.

I smiled then glance on them.
"Ano yun, nay?"

Huminga sila ng malalim at umupo na sa harap ko, katabi ni tatay.

Yumuko pa sila ng unti.

"Nak.."

I slightly titled my head and waits. Weird. So weird.

"May nakausap kami.. Kusang loob siyang tutulong sa atin"

A glitter shined in my eyes. Napapalakpak ako ng tatlong beses, mabilis dahil sa saya.
"great!"

But they don't seem to be happy. Para ngang nabagsakan pa sila ng langit at lupa.

"pero.."

"pero?"

Ano ba talagang gusto nilang sabihin? They were getting weirder and weirder.

"nay, tay, diretsuhin niyo na ak—"

"ikaw ang kapalit ng limang milyon"

Mabilis na natigil ang pag ikot ng mundo ko nang marinig ang mga salitang iyon. The happiness that keeps my heart, pumping suddenly disappear.

Naglaho ang ngiting nasa labi ko kani kanilang at napalitan ng isang malaking tanong.

"A-anong ibig niyong s-sabihin?"

Madami ng kongklusyon ang nabuo sa utak ko, pero ayoko iyong pansinin, ayokong pakinggan, ayokong paniwalaan.

Gusto kong marinig ang paliwanag nila. Gusto kong marinig na biro lang ang lahat.

A water suddenly assembled in my eyes the moment they spoke those words i never imagined they would,

"Ikaw, kapalit ng limang milyon Tricia.."

(AN: Okay so ito na naman ako at imagine nang imagine kay Ken. Uwu, sorry Ssob, uuwi ako sa ihawan pramis. Btw, i also dedicate this part for my bestie who insisted me to put her name here. Ano, okay naba Trisha? Wag ka ng mag swe-swerve ulit, dahil nako nako nakooo. Wag mokong tularan)