Yener'le yine ders çakıştığımız için okuldan geç çıkmıştık ve benim beynim çok yorulmuştu.
Okumak çok kanıma dokunuyordu benim ya.
Ve şu an annemin, Kemal'lerde olduğunu söylemesi tüm o yorgunluğumu unutturmuştu.
Hızlı adımlarla kapımızın önünden ayrılıp, merdivenlerden aşağıya koşarak inmeye başlamıştım. Apartmandan çıktığımda tam karşımızda duran apartmanın kapısında soluklanıp zili çaldım.
Dım dım dım yiğidime adım adım.
"Hoş geldin Aşkın."
Kapıyı Kemal'in annesi açmıştı. Yani kayınvalidem.
"Hoş buldum Neriman teyze." O kadar geniş sırıtıyordum ki, umarım benden korkmazdı. "Nasılsın?"
Başına bağladığı örtünün uçlarını başının üstünden bağlarken o da gülümsemişti bana.
Muhtemelen annem gibi kırklı yaşlarının sonlarındaydı. Tatlı bir yapısı vardı.
"İyiyim oğlum çok şükür. Gel soluklan içeride." Diyim kapıyı daha fazla açmış ve girmem için boşluk bırakmıştı.
Bir an hiç davet etmeyeceksin sandım anneciğim.
Heyecanım hareketlerime yansıdığı için çok hızlı hareket ediyordum. "Ay valla Neriman teyzeciğim, çok ihtiyacım var bi soluklanmaya." Ayakkabılarımı çıkarıp, bana açtığı boşluktan içeriye girdim. Ben önünden geçerken sırtımı sıvazlamıştı.
"Annenle daha işimiz bitmedi. Hem okuldan geldin açsındır sen, şu dolmaları saralım yemek hazırlarım sana."
Salonun kapısına geldiğimizde arkamı dönüp. "Neriman teyze sana anne diyebilir miyim?" Diye sorumuştum.
Ama galiba ne kadar ciddi olduğumu anlamamış olacak ki 'sıpa' diyip omzumdan iterek salondan içeri adım atmamı sağlamıştı.
"Aşkın'ım, hoş geldin annem. Anahtar çantamın önünde, oradan alabilirsin" Yemek masasında dolma saran anneme ilişti gözlerim.
