ရွင္းရွင္း ႏုိးလာေတာ့ သူမျမင္လိုက္ရတာက ဝမ္ရွင္းယီဆိုတဲ့ မိန္းမရဲ႕မ်က္ႏွာကိုပင္။ ဝမ္ရွင္းယီကလည္း သူမႏို္းလာတာကို ျမင္ေတာ့ လန္႔သြားသည္။ ဒါေပမဲ့ ေဆးပိုက္ေတြအျပည့္နဲ႔ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္တဲ့ သူမကို ၾကည့္ကာ ျပံဳးလိုက္ကာ ရွင္းရွင္းရဲ႕ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္ကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။
ဒါေပမဲ့ ရွင္းရွင္းက စီစတမ္က ေပးတဲ့အထူးအခြင့္အေရးအေနနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ေနျပန္ေကာင္းေနျပီျဖစ္သည္။ သူမ ဒီအတိုင္းပဲ ျငိမ္ေနလိုက္ကာ ဝမ္ရွင္းယီ ဘာလုပ္မလဲဆိုတာကို ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
"ယီရွင္းရွင္း အဟက္ နင္ တကယ္ကို အသက္ျပင္းတာပဲ. အဲဒီတုန္းကလည္း နင္ မေသခဲ့ဘူး။ အခုလည္း နင္မေသေသးဘူးပဲ"
"နင္ သိလား? ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ နင့္အခန္းထဲကို ဝင္ရဖို႔အတြက္ ငါ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ရလဲဆိုတာ"
"နင့္ေဘးကေန နင့္မိဘေတြ နင့္သူငယ္ခ်င္းေတြက နင္ႏိုးထလာဖို႔အတြက္ အရမ္းကို ၾကိဳးစားျပီးစကားေတြေျပာေပးေနခဲ့ေပမဲ့ နင္က မႏိုးလာခဲ့ဘူး။ အခု ငါေရာက္လာတာနဲ႔ ႏိုးလာတယ္ဆိုေတာ့ ခ္ခ္ နင္ ငါ့ကို အရမ္းကို သံေယာဇဥ္ရွိေနတာပဲ"
ရွင္းရွင္း ဘာမွမေျပာပဲ သူမကို စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ဝမ္ရွင္းယီက တစ္ခုခုကို သတိထားမိသြားဟန္နဲ႔ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕လိုက္ကာ
"နင္ဘာလို႔ ဘာမွမျဖစ္တာလဲ?"
ရွင္းရွင္းလည္း သူမစကားေၾကာင့္ ေၾကာင္အသြားသည္။ အာ..ဟုတ္သား. ဝမ္ရွင္းယီက သူမရဲ႕ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္ကို ျဖဳတ္ထားတာပဲ။ ဒါကို သူမက ဘာမွမျဖစ္သြားလို႔ ဝမ္ရွင္းယီက အံ့ၾသေနတာ။
"နင္…"
သူမ စကားေျပာဖို႔ ျပင္လိုက္ေပမဲ့ ရွင္းရွင္းက ထထိုင္လိုက္ကာ လက္က ပိုက္ကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။
ဝမ္ရွင္းယီက ယီရွင္းရွင္း ျပန္ေကာင္းေနတာကို ျမင္ေတာ့ လန္႔သြားကာ အသင့္ယူလာတဲ့ ဓားကိုထုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ယီရွင္းရွင္းဆီကို အားအကုန္သံုးျပီး ထိုးခ်လိုက္သည္။
