ရှောင်းကျန့်အမေးကိုပြန်မဖြေပဲအက်ျီဖြူဖြူပေါ်ကိုကော်ဖီအေးတွေကိုအက်ျီဖြူဖြူပေါ်လောင်းချနေတဲ့ကောင်မလေးအားကြည့်ပြီးရှောင်းကျန့်နားမလည်နိုင်တော့
"လောင်ဝမ်ကမင်းကိုမချစ်ဘူး...ငါ့ကိုပဲချစ်တယ်ဆိုတာသက်သေပြမလို့လေ...ကြည့်မယ်မလား
မကြည့်ချက်လဲကြည့်ကမှာပဲ...အပယ်ခံကောက်လေးတစ်ခဏလောက်ဂရုစိုက်ခဲလိုက်ရတာနဲ့အပျော်လွန်ပြီးဘဝမေ့မသွားနဲ့"
ပြောပြီးရှောင်းကျန့်လက်ထဲကကော်ဖီခွက်ကိုဆွဲယူသွားတဲ့မိန်းပလေးရှောင်းကျန့်နားမလည်နိုက်စွာ
"မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ..ဒါငါ့ခွက်"
"ဟော်...တို့ကမင်းကိုလောင်ဝမ်မချစ်ဘူးဆိုတာသက်သေပြမလို့လေကွာ...ကြည့်နေနော်"
"မလိုဘူး...မောင်ငါ့ကိုချစ်သည်ဖြစ်စေမချစ်သည်ဖြစ်စေ...ငါမောင့်ကိုချစ်နေရင်ရပြီ..ဘာမှမလိုဘူးဘာမှလဲမသိချက်ဘူး"
"တို့ကပြောပြချင်နေတာကိုကွာ"
"မင်း"
ပြောရင်းနဲ့လက်ထဲကခွက်ကိုကြမ်းပြင်ပေါ်လွင့်ချလိုက်သည်။
မီးဖိုထဲကဆူညံသံတွေကြောင့်ရိပေါ်အပြေးလေးဝင်လာမိသည်...သို့သော်မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းက
"တောင်းပန်ပါ်ရှောင်းသခင်လေးကျွန်မထွက်သွားပေးပါ့မယ်နောက်လောင်ဝမ်နားမှကျွန်မကိုမမြင်စေရပါဘူး"
မျက်ရည်တွေနဲ့အတူသနားစရာကောင်းလှအောင်ငိုပြီးတောင်းပန်နေတဲ့တစ်ယောက်..အ
ဲ့တစ်ယောက်ကိုဒေါသကြီးစွာကြည့်နေတဲ့ကောင်လေး
ရှောင်းကျန့်အံံ့သြမိသည်ချက်ချင်းရုပ်အပြောင်းလဲမြန်လွန်းတဲ့တစ်ယောက်ကြောင့်သူမယုံကြည်နိုင်
"လောင်ဝမ်တို့တောင်းပန်ပါတယ်နောက်တစ်ခါတို့ဒီကိုမလာတော့ပါဘူးရှောင်းသခင်လေးသဘောမကြမှန်းမသိလို့လိုက်လာမိတာပါ"
"ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ"
"ရှောင်းသခင်လေးကတို့ကိုလောင်ဂမ့်အနားမှာမမြင်ချက်တော့ဘူးထွက်သွားတဲ့...တို့ကရိုးရိုးသားသားခင်မင်ချက်ရုံပါလို့ပြောတာကို...ရှောင်းသခက်လေးကတို့စကားကိုမယုံပဲတို့ကို....တို့ကို....ဟင့်!"
YOU ARE READING
❤မောင်❤(complete)
Fanfictionငါလဲမာနနဲ့ပါ...ငါလဲယောကျာ်းတစ်ယောက်ပါ...ဒါပေမဲ့မောင်....
