"မုန်း အဲ့ဒီကောင်မလေး ဘာမှ မစားဘူး"
"ဟုတ်လား"
မုန်းက သူမကို ပိတ်ထားတဲ့အခန်းထဲ သော့ဖွင့်ပြီး ဝင်သွားသည်။
"နွေအလင်္ကာဦး"
သူမကို ခေါ်လိုက်သံကြောင့် ဖျော့တော့စွာ မော့ကြည့်သည်။
"မင်း အစား စားသင့်နေပြီ"
"ဘာလဲ ရှင်က နွေဦးကို စိတ်ပူလို့လား"
"ဟား...မင်း အစာငတ်ပြီး သေသွားရင် မင်းကို ခေါ်ထားတာ အလကားဖြစ်သွားမှာစိုးလို့၊ စိတ်မပူပါနဲ့ အဆိပ်ခပ်မထားပါဘူး"
ပြောစရာရှိတာပြောပြီး မုန်းက အခန်းပြင် ပြန်ထွက်သွားသည်။
"မုန်း"
"ဘာလဲ အတာ"
"တို့ကို အယ်ဒီတာက သံသယဝင်နေပြီ၊ ဖုန်း ခဏ ခဏ ဆက်နေတယ်၊ ခွင့်ယူတာလဲ များနေပြီ....."
"အဲ့ဒီတော့...?"
"ရုံး ခဏ ပြန်သွားရမယ်ထင်တယ်"
"ကျွတ် မင်းကို အစကတည်းက ခွင့်ကို တစ်လတင်လိုက်လို့ ပြောထားတယ်လေ"
"ဟိုနေ့က ကိုရှိန်းဆက်ထင် ရုံးကို လာသွားတယ်တဲ့ မုန်း၊ တို့ကို ရှာနေတယ် ပြောတယ်"
"ဘယ်လို...."
"တို့ကိုပါ သံသယဖြစ်နေပြီထင်တယ်၊ သူ ရဲတိုင်လိုက်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲဟင် မုန်း"
အတာက ကြောက်လန့်စွာပြောတော့ မုန်းက မဲ့ပြုံး ပြုံးရင်း...
"သူ မတိုင်ဘူး အတာ၊ စိတ်မပူနဲ့၊ ဟိုကောင်မလေးက တို့လက်ထဲမှာလေ၊ သူ မတိုင်ပါဘူး"
"သေချာရဲ့လား မုန်း၊ တို့ ကြောက်တယ်နော်"
"သေချာပါတယ်ဆို အတာရယ်၊ မင်း လုပ်စရာရှိတာ လုပ်စမ်းပါ၊ ပြီးရင် မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့"
"အင်းပါ သွားလက်စနဲ့ အမေ့ဆီ ဝင်လိုက်ဦးမယ်"
"မြန်မြန်ပြန်လာနော်"
"အင်းပါ..."
လွယ်နေကျ အိတ်ကလေးကို ယူပြီး အတာ အိမ်ထဲကနေ ထွက်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့ရောက်မှ မုန်းက သူ့ကားနဲ့သွားဆိုလို့ အဆင်ပြေသွားသည်။ အခုရောက်နေတာက မြို့ပြင်မှာမို့ သွားရလာရတာက ကားမရှိရင် အဆင်မပြေ...။
YOU ARE READING
တိတ်တခိုး ချစ်ရသော....❤️
Romanceတစ်နိုင်ငံလုံးမှာသာမက ပြည်ပအထိ ထူးချွန်အောင်မြင်တဲ့ လူငယ်စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တစ်ယောက်၊ အလုပ်ကလွဲပြီး ကျန်တာ စိတ်မဝင်စား၊ အမြဲအေးတိအေးစက်နေတတ်တဲ့ ရှိန်း....❤️ ဂျာနယ်ထဲကတစ်ဆင့် အမှတ်မထင်တွေ့ပြီး ရှိန်းကို စိတ်ဝင်စားသွားတဲ့ သာမန်တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူလေး...
