ထယ်ယောင်းက ပျော်ပျော်နေတတ်တဲ့
ကိုးနှစ်အရွယ် မူလတန်းကျောင်းသားလေးဖြစ်တယ်။ ထယ်ယောင်းက အရမ်းဆိုးတယ် ၊ မိဘက အလိုလိုက်ထားလို့ ဆိုးတယ်လို့ပြောရင် ပိုမှန်မယ် ။
သူ့ရဲ့ ဆိုးပုံဆိုးနည်းက တစ်ခြားသော ကလေးတွေနဲ့မတူဘူး ။ ကပြက်ကချော်လုပ်ပြီး အစနောက်သန်တဲ့ ခပ်ဆိုးဆိုးကလေးတစ်ယောက်ပဲ။
အဖော်ကလည်း မင်သေးတယ် ။
ကျောင်းက ကစားဖော်ကစားဖက်တွေနှင့်
လူကောင်အရွယ်အစားက အတူတူပဲဆိုပေမယ့် ၊ အဖေဖြစ်သူက အရပ်ရှည်တာမို့ ထယ်ယောင်းက တစ်ခြားကလေးတွေထက် အနည်းငယ်အရပ်ပိုရှည်တယ်။
" ထယ်ထယ်ရေ... လာပါအုံး လမ်းထိပ်က စတိုးမှာ ဟင်းခတ်မှုန့်လေး ဝယ်ပေးပါအုံး "
ခြံထဲက မြေတလင်းမှာ ပါဝါရိန်းဂျားအရုပ်တချို့နှင့် ဆော့ကစားနေတဲ့ ထယ်ယောင်းက ၊ မားအသံကို မကြားချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်။
အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ မားက နောက်တစ်ခါ
ယခင်အော်သံထက် ပိုကျယ်တဲ့ လေသံနဲ့
ထပ်အော်တယ် ။
" ထယ်ထယ်!!!! မားကို ဟင်းခတ်မှုန့်လေးဝယ်ပေးပါအုံး!!! ပိုတဲ့ပိုက်ဆံ သားယူလိုက် "
ပိုတဲ့ပိုက်ဆံယူလိုက်ဆိုတဲ့ အသံကိုကြားတော့
လည်ချက်ကနိုင်း လောက်ရှိတဲ့ ထယ်ယောင်းက
ဆော့နေလက်စအရုပ်တွေကို ပစ်ချပြီး
ချက်ချင်းပဲ အိမ်ပေါ်ကို တက်ပြေးတော့တယ်။
မား ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက တစ်ထောင်တန်တစ်ရွက်ယူပြီး လမ်းထိပ်ကို ခြေကုန်သုတ်ပြေးတော့တယ်။
ဟင်းခတ်အမှုန့်က တစ်ထုပ်မှ သုံးရာတည်းရှိတာ ၊ အထုတ်ကြီးဆို ငါးရာ ။ ဒီတော့ ထယ်ယောင်းတို့က အထုတ်သေးပဲဝယ်မယ်... ပိုတဲ့ပိုက်ဆံကို အရုပ်ဝယ်ပစ်မယ် ။
လမ်းထိပ်ဆိုင်က အဒေါ်ကြီးက ထယ်ယောင်းအကြောင်းသိတော့ အထုတ်သေးကုန်နေတယ်ဆိုပြီး ငါးရာတန်အထုတ်ကြီးကိုပဲရောင်းတယ် ။
တစ်ခြားဆိုင်တွေပတ်ရှာလို့ရပေမယ့် အဆော့မက်တဲ့ ထယ်ယောင်းက ပေးပေးဆိုပြီးသား ဟင်းခတ်မှုန့်အထုတ်ကြီးကို ဝယ်လာခဲ့တယ်။
အပြန်လမ်းကိုလည်း နောက်ကနေ ခွေးလိုက်သလိုကို ပြေးလာတဲ့ ထယ်ယောင်းရယ်ပါ။
ထယ်ယောင်းပြေးလာရင်းနှင့်ပင် အိမ်ပေါက်ဝမှာ
ထရပ်ကားကြီးတစ်စီးရပ်ထားတာမို့ အရှိန်လျှော့ကာ စပ်စုလိုက်သည်။
