{Unicode version ☘️}
အိမ်ထဲပေးမဝင်ပဲနှုတ်ခမ်းလေးဆူစိတ်ကောက်နေသောကျုပ်ရဲ့ချစ်ရသူကိုလရောင်
"ကိုလရောင်...!"
"ဘာလည်း"
"ခင်ဗျားကလေနာမည်နဲ့လိုက်အောင်ကျုပ်ဘဝအတွက်လရောင်ပေးမဲ့လမင်းလိုပဲရယ်ကျုပ်ခင်ဗျားကိုမြတ်နိုးတယ်ရယ်..!"
ပြောတော့ပါးနုနုလေးနှစ်ဖက်မှာရဲရဲလေးနဲ့ရှက်နေတာလည်းမြတ်နိုးတယ်ရယ်
"ကိုလရောင်…!ခင်ဗျားကရှက်နေလည်းသိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်ရယ်…"
ပြောပြန်တော့ချစ်ရသူကလက်ညိုးလေးတထိုးထိုးနဲ့
"မင်း…မင်းနော်ငါ့…ငါ့ကိုမချုပ်နဲ့"
"ယော်…ခက်ပီဗျာ.!ကျုပ်ခင်ဗျားအနားတောင်လာလို့မရတာဘယ်လိုချုပ်မလည်းဗျ"
"မင်း…မင်းစကားနဲ့ချုပ်နေတာလေဒီမှာငါကလေအဲ့…အဲ့လိုစကားလုံးလှလှနဲ့ချုပ်တိုင်းပျော့မယ်များ…များထင်နေတာလားးးလာမချုပ်နဲ့…ဟွန့်..!"
"ယော်…မချုပ်ရပါဘူးရယ်ဗျာ…ဒီတိုင်းစိတ်ရှိတိုင်းပြောလိုက်တာပါရယ်.."
"မင်း…ပြန်တော့လေပြန်.ပြန်"
လက်လေးတခါခါအတင်းပြန်လွှတ်နေသောလရောင်ကိုရှိင်းနောင်ကမျက်မှောင်ကြီးကုတ်ကာကြည့်ပီး
"ယော်…ယော်…ခင်ဗျားကျုပ်စီလာတုန်းကကျုပ်ဒီလိုပြန်လွှတ်လား…ပြော…သူ့ကိုလွမ်းလို့လာတွေ့တဲ့လူကိုအတင်းနှင်လွှတ်တယ်…ဟက်…ကြိုက်တယ်အဲ့တာမျိုးကျုပ်ခင်ဗျားစီဘယ်တော့မှမလာဘူး…မှတ်ထား"
ပြောပီးရှိင်းနောင်တယောက်အိမ်ခြံဝင်းထဲကထွက်လာပီးခြေဦးတည့်ရာကန်ကြီးဘက်တာသွားလိုက်တယ်
"အယ်…!"
"ရှိင်း…ရှိင်းနောင်ရေ…ငါက…ငါက"
သိသားပဲအဲ့လိုလိုက်လာမှာကျုပ်လည်းနဲနဲလောက်မူပါရစေကိုလရောင်ရယ်
ကန်ကြီးစီရောက်တော့ရှိင်းနောင်မသိမသာအနောက်သို့လှည့်ကြည့်တော့လရောင်ခေါင်းလေးအောက်ဆိုက်ကာအမောဖြေနေပုံနောက်မောမောနဲ့
YOU ARE READING
ယော်...ခက်ပြီ (Complete)
Short Storyပထဆုံးစဖတ်သူများအနေဖြင့် စာမပြင်ရ သေးတာရယ်ကြောင့် အမှားများစွာရှိေနပါတာကြောင့်အဆင်မပြေတဲ့ စာဖတ်သူများအား မဖတ်သေးရန် ပြောပါရစေဗျ ☘️တောရွာလေးကအချစ်စုံတွဲပုံလေးပါအရေးသားကတော့မကောင်းပါဘူး☘️ [ရှေးခေတ်မဟုတ်ပဲ ခေတ်လည်းမဆန်ပေါင်] ☘️ေတာ႐ြာေလးကအခ်စ္စုံ...
