(Unicode version ☘️)
"သူ့နဲ့ဘယ်အထိသွားဖို့စိတ်ကူးထားလည်း....ဘယ်အတိုင်းတာအထိလည်းအခုလိုကြုံနေရတဲ့အခက်အခဲတွေကိုကောဘယ်လိုဖြေရှင်းမယ်စိတ်ကူးလည်း...ဘေးပတ်ဝန်ကျင်ကဝိုင်းပြောလာရင်ကော...?"
ဦးလေးကသူအားမျက်နာကိုစိုက်ကြည့်ပီးဖြေလားတော့
"ကျနော်ကိုလရောင်နဲ့အဆုံးထိသွားဖို့စိတ်ကူးထားပါတယ်...အတိုင်းအတာဆိုတာမရှိပါဘူး...သူနဲ့ချစ်သူရည်းစားလိုတွဲယုံမကပါဘူး...လက်ထက်ဖို့ထိစိတ်ကူထားပါတယ်သူကိုတင့်တောင်းတင့်တယ်ထားနိုင်ပါတယ်...ဘယ်သူဘာပြောပြောနှစ်ယောက်အတူတူရှိနေရင်ကျော်ဖြတ်ရဲပါတယ်..."
ရှိင်းနောင်ရဲ့အဖြေကိုလေးလေးကသဘောကျသလိုပြုံးကာရှိင်းနောင်ပုခုံးကိုပုတ်ခါ
"ဟားဟား...!လူငယ်တွေစိတ်ကိုတော့တကယ်ကြိုက်တယ်ကွာ...ဟုတ်ပီငါမင်းတို့ကိုသဘောတူပေးရမှာပေါ့..."
ရှိင်းနောင်လည်းသူ့နားသူမယုံနိုင်ပုံနဲ့လေးလေးအားကြည့်တော့လေးလေးကခေါင်းညိတ်ပြတော့
"အားးးးတကယ်လားဦးလေးတကယ်နော်...ဟားဟားကျနော်ပျော်လိုက်တာဗျာ"
ရှိင်းနောင်ပျော်လွန်းပီးလေးလေးအားဖက်ထားတာမလွှတ်တော့ပေ
"ဟျောင့်လွှတ်...လွှတ်အုံးလေ..."
"အော်...ဟုတ်သားပဲ"
လေးလေးပြောတော့မှရှိင်းနောင်သတိရပီလေးလေးကိုဖတ်ထားတာကိုလွှတ်လိုက်ပီသွားလေးစိပြတော့သည်လေးလေးကစကားပြန်စတော့သည်
"ဒါပေမဲ့တခုရှိတယ်"
"ပြောပါပြောပါဗျ"
"မင်းစီမှာလရောင်မပျော်တာဖစ်ဖစ်စိတ်ဆင်းရဲရင်ဖစ်ဖစ်ငါ့တူကိုငါပြန်ခေါ်မှာနော်"
"စိတ်ချဦးလေးအဲ့လိုကိစ္စမျိုးအဖစ်မျိုးမရှိစေရဘူး"
"ဟားဟားအေးပါကွာငါယုံကြည်လိုမယ်"
ခနအကြာရှိင်းနောင်တခုစဉ်းစားမိပီး
"ဦးလေးကိုလရောင်ကိုလေကျုပ်နဲ့သဘောတူကြောင်ူမပြောပြနဲ့အုံးနော်ကျနော်စီစဉ်စရာလေးရှိလို့ဟီးဟီး"
YOU ARE READING
ယော်...ခက်ပြီ (Complete)
Novellerပထဆုံးစဖတ်သူများအနေဖြင့် စာမပြင်ရ သေးတာရယ်ကြောင့် အမှားများစွာရှိေနပါတာကြောင့်အဆင်မပြေတဲ့ စာဖတ်သူများအား မဖတ်သေးရန် ပြောပါရစေဗျ ☘️တောရွာလေးကအချစ်စုံတွဲပုံလေးပါအရေးသားကတော့မကောင်းပါဘူး☘️ [ရှေးခေတ်မဟုတ်ပဲ ခေတ်လည်းမဆန်ပေါင်] ☘️ေတာ႐ြာေလးကအခ်စ္စုံ...
