Karanlığın Dostu

↬On Dördüncü Bölüm↫

Nihlenur..

Kimdi bu kız?

Anlamı neydi?

Geçmişte neler olmuştu?

Gözlerim dalgınlıkla dümdüz karşıya bakarken omzuma konulan elle birlikte irkilmiş ve arkamı dönmüştüm.

"Anne.."

Gülümseyerek bir bana bir de karıştırdığım un harcına bakmıştı.

"Yardıma gelmiştim."

Başımı sallamış ve tekrardan karıştırmaya başlamıştım. Annem de kek kalıbını çıkarırken onu izliyordum.

Eğer onunla bir geçmişim varsa, annem biliyor olabilir miydi? Benim için değerli biriyse ona mutlaka söylemişimdir diye düşünüyordum.

"Kıvama gelmiş bu."

Harcı elimden almış ve çıkardığı kek kalıbını bana vermişti. Buzdolabından margarini almış ve kalıbın içinde gezdirmeye başlamıştım.

"Anne?"

Mırıldanarak verdiği yanıtla bir süre sessiz kalmış ardından sorumu sormuştum.

"Şu kaza var ya..O zamanları hatırlıyor musun?"

Yaptığı işi bırakmış ve yavaşça bana dönmüştü. Gözleri doğrudan gözlerime bakarken yutkunma ihtiyacı duymuştum.

"Evet?"

"Kaza nasıl oldu?"

Derince içine çektiğin nefesi sıkıntıyla verirken tekrar işine dönmüştü. Cevap vermeyeceğini düşünürken tepsiyi yağlmaya devam etmiştim.

"17 yaşındaydın. Lise üçe gidiyordun. Okuldan eve dönerken bir hata yapıp yeşil ışık yanarken karşıya geçmeye çalışmışsın. Arabanın biri süratle sana geliyordu ve sen onu fark etmemiştin. Oraya geldiğimde arabayla aranda metreler vardı. Resmen bir kağıt parçası gibi savrulmuştun."

Kek kalıbını gelip elimden almış ve harcı içine dökmüştü.

"Ambulans geldiğinde hızla hastaneye götürüldün. Beş saate yakın ameliyathanenin kapısında beklediğimizi hatırlıyorum. Baban da ben de perişan bir halde çıkmanı bekliyorduk. En sonunda çıktığında doktorunla konuştuk. Vücudunda birkaç kırık ve zedelenme vardı, onun dışında iyi olduğunu söyledi fakat...Uyandığın zaman pekte öyle olmadı."

Dikkatle onu dinlerken ister istemez kalbimin atışı hızlanıyor ve yutkunuyordum. Bu kadar derinlemesine bilmiyordum. İlk defa detaylı anlatıyordu annem.

"Neler olduğunu sordun. Ufak bir kaza olduğunu söyledik. Sonra sen aniden doğruldun. Bugün kardeşlerimin doğum günü dedin. Hemen eve dönelim, pastalarını keselim de üzülmesinler dedin. Kardeşlerin biliyorsun ki Haziran ayında doğdu. Bizse Ocak ayındaydık. Gariplik olduğunu anladık ve doktoru çağırdık neler oluyor diye sorduk. Geçici bir hafıza kaybı olduğunu söyledi ama..4 sene oldu."

"Ve hala hatırlamıyorum.."

Bana hüzünlü gözlerle bakarken nefes verip masaya oturmuştum. Gerçekten hiçbir şey hatırlamıyordum. O güne dair tek hatırladığım gözlerimi hastanede açtığımdı. Ondan öncesi zaten yoktu.

Tekrar gözlerimi anneme çevirdiğimde kalıbı fırına koymuş ve derecesini ayarlanmıştı.

"Peki.." diyerek konuştuğumda onun da bakışları benim üzerimdeydi.

"Nihlenur diye birini tanıyor musun?"

࿓

05.02.2022'