Code Name: FROST

CHAPTER 4

Lorcan Craig's

"Type mo 'yong doctor?"Biglang tanong ni Gunter sa akin habang papauwi kami. Iniwan nito ang sasakyan niya at sumabay na lang sa akin dahil tinatamad daw siyang mag drive. Magkatabi lang rin naman ay unit namin kaya pumayag na rin ako. Wala rin namang saysay kung makikipagtalo pa ako sa kaniya.

"Who?" Nagtatakang tanong ko. Sa dami ng nangyari ngayong araw ay hindi ko na alam kung alin ang tinutukoy nito.

"Dr.Reece. I saw how you looked at her earlier. Matagal na tayong magkakilala at ngayon lang kita nakitang tumitig sa isang babae ng gano'n." Nanunudyong sabi nito.

I tsked and spoke."No." I answered simply.

"Eyes can't lie, Lorcan." He teased.

"She's not my type. She just remind me of someone."I calmly stated.

"Who?"

"The girl whom i failed to saved five years ago." Walang buhay na sagot ko.

Natahimik ang loob ng sasakyan. Alam namin pareho kung gaano ka sensistibo ang usapang ito.

"Lorcan—"

"I'm fine, Gunter. Her eyes just reminded me of that girl before." I cut him off. Alam ko kung ano na namang sasabihin nito. We've been friends for too long at alam kong isa siya sa mga taong labis na nag-aalala sa akin pagdating sa bagay na ito kahit na madalas kaming magbangayan.

"Are you having a nightmare again?"Tanong ulit nito.

I smiled bitterly. " Again?" I paused.

"Sa loob ng limang taon hindi sila nawala sa panaginip ko, Gunter." Sagot ko at itinigil ang sasakyan nang makarating kami sa parking lot.

"Each day, my nightmare are getting darker and darker and i an afraid that it may turn me into someone i completely loathed." Mapait na sagot ko at naunang bumaba ng sasakyan.

They never left. Even if i pushed them they won't leave me.

"Lorcan," Gunter called me that made stop from walking.

"Maybe you should visit her. She might help you, you know?" Gunter suggested.

Pilit akong ngumiti bago humarap dito.

"No one can help me, Gunter. No one." I answered weakly.

"At isa pa, i am part of her wanted patients. She will kill me for sure." Pagbibiro ko at tinalikuran ito.

"I'll go ahead! Need to review the patient's info. for her upcoming surgery. We'll talk to her parents tomorrow so be early." I said and waved my hand at him.

Tired.

That's what i felt upon entering my unit.Not just physically but also mentally. Hindi ko naihanda ang sarili ko sa dami ng nangyari ngayong araw lalo na ang makita ang mga mata ng Doctora na 'yon.

Para bang muling nabuhay ang lahat ng sakit at pagsisisi na itinago ko na sa kailaliman ng pagkatao ko.

"Damn! Sino ba talaga ang babaeng 'yon? It's purely impossible na siya ang batang 'yon dahil unang-una sa lahat ay walang makakaligtas sa lakas ng pagsabog na 'yon." I said frustratedly.