World of Madness

~20~

Anastasia

"Mam?!" Ze kijkt meteen naar me om. O wat heb ik haar kop niet gemist. "O lieverd" komt ze blij naar me toe. "Wat begreep je niet aan 'laat mij met rust' " vraag ik boos. Nu kijkt Samuel mij een beetje geïrriteerd aan. Ik weet het Samuel houdt van zijn familie maar ik kan nu echt niet doen alsof, niet bij mijn moeder. "Ik uh, ik wou je zien" zegt mijn moeder verdrietig. "Ik ga wel naar huis dan kan je met je moeder bijpraten want dat is volgens mij wel nodig" zegt Samuel. Fuck Samuel gaat weg. Kan deze dag nog slechter aflopen? "O ja is goed" zeg ik. Samuel geeft me nog een knuffel voor dat hij vertrekt. Ik loop langs mijn moeder af en ik open de deur en ik loop verder naar de woonkamer met mijn moeder achter mij aan. "Hoe the fuck kom je aan mijn adres?" vraag ik boos. "Dat maakt niet uit, ik moest je spreken" zegt ze. "Begin met praten dan!" zeg ik boos. "Ik wil me verontschuldigen voor al die jaren dat ik en je vader je slecht hebben behandeld. Ik had het pas door dat we zo slecht voor je waren geweest toen je zonder ons wat te zeggen je spullen had gepakt en was vertrokken. Ik heb geen reden gehad om jou zo te behandelen en daarvoor spijt het me heel erg" zegt ze terwijl er een traan over haar wang loopt. O ja tuurlijk, zij jankt terwijl hun het mij aan hebben gedaan. "Hou op met doen alsof jij het slachtoffer bent" we staan nog steeds in de woonkamer, mijn moeder kijkt omlaag. "Weet je überhaupt hoe het voor mij is geweest, wat ik heb moeten doorstaan? Nee daar heb je geen idee van. Ik heb altijd op mezelf moeten bouwen, ik had niks aan jullie. Jullie hebben mij mishandeld. Ik was jullie slaaf. En waarvoor? Zodat jullie zelf geen flikker hoefden uit te voeren? Zodat het leek voor de buitenwereld dat jullie alles op een rijtje hadden" zeg ik woedend. Mijn moeder kijkt me geschrokken aan. "Ik had geen idee" zegt ze heel zacht. "Nee je had geen idee, tuurlijk. Jij bent toch echt zelf geweest die dit gedaan heeft!" "Ik weet het Anastasia, ik weet het" zegt ze. "O nu weet je het wel?" Dit keer knikt ze. "Ik wil mijn dochter terug, ik wil voor je vechten. Ik wil koste wat kost een band met je opbouwen". Ik heb al die jaren zo graag een moeder gewild, mijn moeder gewild. Alleen had ik nooit gedacht dat zoiets echt zou gaan gebeuren. En nu dat het punt is aangebroken weet ik niet wat ik moet doen. "Ik heb altijd een band met je willen hebben mam, maar je hebt ontzettend veel beschadigd. Ik wil zien dat je het goed probeert te maken, ik wil je moeite zien! Als dat niet gebeurt dan kan ik het je niet vergeven" zeg ik. "O Anastasia ik zal alles doen, het spijt me zo ontzettend erg" zegt ze. Ze trekt me in een knuffel en meteen voel ik de pijn door mijn lichaam gaan. "Auhwwww" zeg ik. Meteen laat ze me los. "Sorry sorry wat heb ik gedaan?" vraagt ze bezorgd. "Jij hebt niks gedaan, ik heb een paar ribben gekneusd, en gebroken maar voor de rest niks aan het handje" ik heb geen zin dat ze nu bezorgd gaat doen. Ik ben al die jaren alleen geweest nu kan ik dat ook. "Hoe komt het?" vraagt ze. "Ik heb er geen zin om over te hebben" zeg ik. Ze knikt. Gelukkig dramt ze niet door. "Ik denk dat het beter is als ik ga, ik zal je wel eens een berichtje sturen en Anastasia ik meen echt wat ik zei" ik knik. Ze loopt naar mijn voordeur en opent die. "Tot ziens" zegt ze nog. En dan gaat de deur dicht.

Dit was me een avondje wel. Ik ben benieuwd in hoeverre mijn moeder dit meent. Het kan toch niet dat ze nu pas na al die jaren besluit contact met mij op te nemen?

Ik besluit Samuel te bellen. Ik voel me schuldig over hoe deze avond is verlopen. Hij had vast het een en ander gepland maar dat kon dus niet doorgaan. De telefoon gaat een paar keer over totdat ik Samuel zijn stem hoor aan de andere kant van lijn.

Samuel: Laurens

Ik: Hoi Samuel, ik uh wou me even verontschuldigen over hoe de avond is gelopen.

Samuel: O hey, maakt niks.

Waarom doet hij zo raar?

Ik: Is er wat?

Samuel: Nee niks er is niks.

Ik: Samuel ik merk dat er wat is, vertel het me alsjeblieft

Samuel: Ik vind het niet oké hoe jij tegen je moeder sprak, het is je moeder he!

Ik: Samuel geloof me ik deed nog rustig tegen haar

Samuel: Waarom rustig, dit was niet bepaald rustig

Ik: Samuel er is het een en ander gebeurd tussen haar en mij, als je had geweten wat er was had je het wel begrepen.

Samuel: Wat heeft mogelijk kunnen gebeuren dat jij zo tegen haar doet.

Ik: Laat het alsjeblieft, het is al heftig genoeg voor me

Samuel: Nee je vertel het me nu

Ik: Nee!

Ik hang meteen op. De tranen rollen over mijn wangen heen. Ik denk terug aan al die momenten wat mijn ouders me hebben aangedaan.

-flashback-

Ik kom thuis van boodschappen doen. Mijn moeder had mij opgedragen om het een en ander te halen. Ik wou mijn moeder trots proberen te maken dat ik alles had meegenomen zonder het op te schrijven. "Hallo moeder, ik heb uw boodschappen bij" zeg ik vrolijk. Ze loopt mijn kant op om de tas aan te nemen. Ik blijf bij de deur staan. Ik hoop dat ik mag buiten gaan spelen met de kinderen van de straat. Mijn moeder staat inmiddels bij het aanrecht om alles uit te pakken. "Anastasia meen je dit nu echt" zegt ze kwaad. Ik voel de angst door mijn lichaam stromen. "Je bent verdomme de broodjes vergeten!" O nee ik ben die inderdaad vergeten. "Wat heb ik aan jou, ik zei nog dat je die rot boodschappen op moest schrijven misselijk kutkind dat je bent" mijn moeder loopt op mij af. "Moeder het spijt mij" zeg ik zacht. "Daar krijg ik de broodjes niet mee he" mijn moeder duwt mij naar achteren en ik kom tegen de deurklink aan. Ik voel de pijn enorm sterk. "Jij gaat ze nu hal....."

-einde flashback-

*tringggg*

De deurbel gaat. Wie kan dat nu zijn. Ik loop naar mijn deur. Ik maak hem open. "Samuel?" vraag ik. "Jij gaat mij nu vertellen wat er gebeurd is!" Zegt hij kwaad.