AŞK ENGEL TANIMAZ/Texting

18.BÖLÜM

"Kapatın şehrin ışıklarını"
"Gökhan Türkmen- İhtimaller Perisi"

🖤

BALIM'IN ANLATIMI İLE

Gözlerimi zorlukla açıp etrafıma baktım. Yoğun bakımda olduğumu anlayınca kafamı geri yastığa koydum. Başım çok dönüyordu. Ve midem bulanıyordu.

Ayağıma gelen ağrıyla ayağıma baktım. Bileğimden dizime kadar gelen sargı bezini görünce çarşafı geri üstüme örttüm.

"Balım iyi misin?" diye sordu doktor. "Ayağım sızlıyor" dedim. "Ağrıması çok normal, ağrı kesici taktık etki eder birazdan etmese de normal ama tamam mı?" dedi. Kafamı salladım.

"Ameliyatım iyi geçti değil mi?" diye sordum korkarak. "İyi geçti enfeksiyonu temizledik ayriyeten oradan doku olduk onun sonuçlarına da bakacağız tamam mı?" dedi.

"Ben ne zaman çıkacağım acaba buradan" dedim. "Haber verdik almaya gelecekler birazdan o zaman gideceksin" dedi.

Kafamı yukarı çevirdiğimde serum takılı olduğunu gördüm.

Kafamı yana çevirdiğimde duvardaki saate baktım. Saat 1'e geliyordu. Ameliyat 2 saat mı sürmüştü. Normalde en fazla 1 saat sürer demişti doktor.

Kafamdaki düşünceleri bölen yoğum bakım kapısının açılmasıydı. Kafamı yana çevirdiğimde abimin ve bir hasta bakıcının içeri girdiğini gördüm.

Abim içeri girip başıma buse kondurdu. Hemşire serumları sedyeye taktı. "Şimdilik serumları kapattım gidince açtırın olur mu?" dedi. "Tamamdır çok teşekkürler" dedi abim.

Abim ve hasta bakıcı beni dikkatli bir şekilde kaldırıp sedyeye yatırdılar.

Beni sedyeye güzelce yatırdıktan sonra yoğun bakımın dışına çıktık. Asansörlerin oraya gelince annemlerin orada olduğunu fark ettim.

Kızlar yanıma yavaş bir şekilde geldiler. "Bal iyi misin?" dedi Cemre. "İyiyim narkozdan başım dönüyor biraz" dedim.

Asansöre bindikten sonra dışarı çıkıp annemle ambulansa bindik.

Polikliniklerinin olduğu yere gelince ambulans durdu.

2. Kata çıkıp odaya girdik. Abimler arkadan yürüyerek geliyorlardı.

Odaya girdiğimde annem ve hasta bakıcının yardımıyla yatağa uzandım.

Annem yanıma gelip bana sıkı sıkı sarıldı. "İyisin değil mi annecim" dedi. "İyiyim anne" dedim. "Ben hemşireyi çağırıyım serumu açsın babanlar gelir birazdan" dedi annem.

Annem gittikten sonra kafamı yan tarafa çevirdiğimde masanın üstünde gördüğüm tatlılara gözlerim büyüdü.

Yanında kâğıt görünce alıp okumaya başladım.

'Sen çok güçlüsün bal. Hep böyleydin. Bunu da atlatacağını biliyordum. Narkoz dan dolayı hemen yiyemeyeceksin ama dayan olur mu? En önemlisi umarım baban ve abin bu duruma kızmazlar.
BİLİNMEYEN'

Bilinmeyenin gönderdiğini görünce güldüm. Son yazdığı beni daha çok güldürmüştü. Poşetin üstünde yazan yeri okuyunca hastanedeki kafe olduğu anladım. Buraya kadar gelmiş miydi?

Yanına bıraktığım çatalı alıp tatlıyı yemeye başlayacakken annem gelmişti. "Bal ne yapıyorsun annecim" dedi.

"Hiç tatlı yiyorum anne sen ne yapıyorsun" dedim. "Annecim narkozlusun sen daha yiyemezsin hem o tatlıları nereden buldun sen?" dedi.

Narkozlu olduğumu tatlıları görünce unutmuştum doğrusu.

Elimdeki kâğıdı anneme uzattım. Annem okuduktan sonra gülerek bana döndü.

Tam bir şey diyecekken babamlar gelmişti. Abim hızlıca yanıma gelip sarıldı. Yanımdaki tatlılara bakıp bana döndü. "Bunları ne ara aldın acaba abicim ameliyatta rüyanda mı?" dedi abim.

"Evet abi rüyamda aldım" dedim gülerek. "O zaman ben yiyebilirim" deyip çatalı elimden alıp yemeye başladı.

Bende koluna vurdum. "Ya abi narkozluyum zaten yiyemiyorum yapmasana" dedim. Ben öyle deyince azıcık kalmış sütlacı yerine koydu. Arkama yaslanıp kollarımı büzdüm.

"Asaf niye yiyorsun kızın tatlısını" diye çıkıştı annem abime karşı. Babama döndüm. "Baba gelsene sarılıyım" dedim.

Babam yavaş bir şekilde gelip yanımdan abimi kaldırdı. Abim yavaş bir şekilde küçük çocuklar gibi annemin yanına yaklaştı.

Babama sıkı sıkı sarıldım. "İyisin değil mi babacım" dedi. Kafamı sallayıp daha sıkı sarıldım.

Kapı çaldığında oraya döndük. Doktorlar gelmişti. "Balım ameliyatın iyi geçmiş iyisin değil mi sende" dedi. "İyiyim ağrım var biraz" dedim. "Anladım serumu taktılar değil mi?" dedi.

"Evet takmışlardı" dedim. "Balım seni tebrik ederim ama hiç ameliyata girmemiş gibisin" dedi. Öyle deyince birkaç şey söyleyip güldüm.

Doktorlar gitmişti. Bir saat sonra yemek yiyebileceğimi söylemişlerdi. Yarın hafta sonu olduğu için yanımda abim ve Cemre kalacaktı. Yarın akşam da gece ve abim kalacaktı.

Annem beni bırakmak istememişti ama dinlenmesi için zar zor ikna etmiştik.

"Asaf kalkın biz kızlara tatlı alalım kızın tatlısını yedin zaten gidelim hepimize alalım biz kızlar takılsın" dedi annem.

Abim ile babam önden çıkmıştı. "Kızlar bir şey olursa arayın hemen tamam mı?" dedi annem.

Kafamızı sallayıp onu onayladık.

"Kızlar telefonum nerede benim" dedim. Cemre cebinden çıkarıp telefonu bana uzattı.

"Ben iki dakika bakıyım ne yazmış diye olur mu?" dedim. "Bal ben artık senin mutlu olmanı istiyorum bilinmeyen de seni çok seviyor bunu anladım ben canım eniştem benim" dedi Gece ve Cemre. Son dedikleri şeye karşıt kızmıştım. Böyle demelerini istemiyordum.

Çünkü ne hissettiğimi bilmiyordum. Onlar böyle deyince kafam çok karışıyordu.

Onlara bakış atıp sarıldım. "Güzel düşün bal olur mu sonra üzülmeni istemiyoruz" dedi. "Düşünüyorum zaten ama ne düşündüğümü ben bile bilmiyorum bazen sevgisi çok güzel gerçekten onun sevgisini çok seviyorum ama onu seviyor muyum bilmiyorum gerçekten" dedim.

"Tamam bal düşünme şimdi bunları zamana bırak tamam mı?" dedi Gece. Kafamı salladım.

Bilinmeyenin profiline girip mesajları okumaya başladım.

EVET YENİ BÖLÜMÜN SONUNA GELDİK

UMARIM BEĞENİRSİNİZ

MEDYADAKİ ŞARKILARA SPOTİFYDEN HİKAYENİN İSMİNİ YAZARAK ULAŞABİLİRSİNİZ

BÖLÜM HAKKINDAKİ DÜŞÜNCELERİNİZ NELER

BEĞENDİYSENİZ YILDIZA BASMAYI UNUTMAYIN LÜTFEN

YORUMDA ATARSANIZ ÇOK SEVİNİRİM