ပြတင်းပေါက်နားလက်ကလေးပိုက်ပြီး အင်္ကျီကိုယ်တိုင်းနေတဲ့ ကိုယ့်ကိုကြည့်နေတဲ့ ဒေါက်တာက သူ့အောက်နှုတ်ခမ်းကို လက်မနဲ့ပွတ်လို့နေသည် ။ မျက်လုံးတွေရော စိတ်တွေကပါ ခဏခဏကြည့်မိနေတဲ့ အဲ့လက်မထိပ်ဆီရောက်လို့နေသည် ။ ဘာကြောင့်များ နှုတ်ခမ်းကို ဒီလောက်ပွတ်နေရပါသနည်း ။
" ရပါပြီ "
" ဟုတ်ကဲ့ "
" ပြီးသွားပြီလား "
" အွန် ပြီးပြီ "
" ငါပြန်လိုက်ပို့ပေးရမလား "
" ရတယ် ငါ့မှာကားပါတယ် "
" ဒါဆို ကားနားထိလိုက်ပို့ပေးမယ် "
စကားတွေပြောပြီးထွက်သွားလိုက်တာ ကိုယ့်ကိုနှုတ်ဆက်ခွင့်တောင် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကိုမပေးရှာဘူး ။ ခေါင်းဘေးဘဲညိတ်ပြပြီးထွက်သွားတဲ့အစ်မက ကိုယ့်ကိုအားနာရသလိုကြည့်လို့သွားသည် ။ ကိုယ့်မှာတော့ ဒီအတိုင်းလေးဘဲ ဒေါက်တာ့နောက်ကျောဘက်ကိုငေးပြီးကျန်ရစ်ခဲ့ရသည် ။
👩⚕️.....♡
" ငါအခုထိ တစ်ကယ်မယုံနိုင်သေးဘူး ကျူဝီ "
" အကူအညီတောင်းပါတယ် .. သူ့ဘဝအတွက်အမှတ်တရအဖြစ်ဆုံးနေ့အဖြစ်ကျန်ရှိခဲ့စေချင်လို့ ဝတ်စုံလေးကို လှလှလေးချုပ်ပေးပါနော် "
" သတို့သမီးဝတ်စုံဆိုတာ အချိန်တွေအများကြီးယူပြီးချုပ် "
" ငါသိပါတယ် .. အဲ့လိုအချိန်ပေးဖို့ သူ့မှာအချိန်သိပ်မကျန်တော့လို့ပါ "
သူမဘဝမှာ သူမသူငယ်ချင်းဒီလောက်ထိ လောနေတာမျိုးမိုမိုမမြင်ဖူးပေ ။ ဘယ်အရာမှ လွယ်လွယ်မပြုမှုတတ်တဲ့ ကျူဝီ့အကျင့်တွေမှာ ဆာနာဆိုတဲ့မိန်းကလေးအပေါ် မေတ္တာသက်ဝင်မှုဟာ ဘယ်လောက်အထိရှိလို့နေမလဲ ။
👩⚕️.....♡
အခန်းထဲပြန်ရောက်လာတဲ့ ဒေါက်တာက သူ့လက်တွေကို တစ်ခုပေါ်တစ်ခုထပ်ပြီး ကိုယ့်ကိုကြည့်လို့နေသည် ။ အနားကိုတဖြည်းဖြည်းရောက်လာတဲ့ ဒေါက်တာဟာ
" တစ်ကယ်ဘဲ ကျွန်မ သတို့သမီးဝတ်စုံမဝတ်ဖို့လိုတာလား "
ဆိုပြီးမေးလာသည် ။ ကြည့်ရတာ ခုနကအောက်နှုတ်ခမ်းကို လက်မနဲ့ပွတ်နေရခြင်းရဲ့ အကြောင်းအရင်းဖြစ်ဟန်တူပါ၏ ။
BẠN ĐANG ĐỌC
You're My
Fanfictionချစ်ရတဲ့ဒေါက်တာရေလို့တမ်းမိတဲ့အခါ ဒေါက်တာ့ရဲ့ရှက်ပြုံးလေးတွေပါကပ်လို့ လွမ်းမိတာပါပဲ ။ 👩⚕️.....♡ ခ်စ္ရတဲ့ေဒါက္တာေရလို႔တမ္းမိတဲ့အခါ ေဒါက္တာ့ရဲ့ရွက္ျပဳံးေလးေတြပါကပ္လို႔ လြမ္းမိတာပါပဲ ။
