Çoğu insan sevmenin sadece kelime anlamını bilir. Günümüzde kim birbirini gerçekten sevebiliyor ki?
Ben, büyüklerimizin soba başında hikâyeler anlattığı kış günlerini çok sevdim. Gençliğinde yapmak isteyip yapamadıklarını anlatırlar genelde. Aşık olmakta bunların başındadır. Hangi büyüğümüz aşık olarak evlenmiş ki? Sevgiyi bilmek başka türlüdür, yaşamak başka. Sevgi, filmlerdeki gibi değildir asla. Filmlerde gerçek sevgiyi bulamazsınız ama küçük satırların ucunda bulabilirsiniz. Şiir gibi sevmeli insan. Arada sırada boşluklar olmalı ama kendine bağlamalı. Dokunmadan hissetmeli. Gözleriyle kalbine mühürlemeli sevgisini. Aralarına girecek tek boşluk, birbirlerine bakarak söyledikleri şiirin virgülleri olmalı belkide. Kafiyeli sevmeli insan. Her gün aynı, ama farklı sevmeli. "Seni ilk gün ki gibi seviyorum." değilde, "Seni son gün ki kadar seveceğim." olmalı sözümüz.
Ben ortaokulda şiir konusuyla ilgili sınavdan düşük aldıktan beri şiiri sevmedim. Ama seni sevdim. Seni, şiirin içindeki hangi tür olduğunu çözemediğim kafiye kadar sevdim.
"HER ŞİİRİN BİR CÜMLESİNDE GİZLİDİR İNSAN."
**
Merhabalar, öncelikle 10K için çok teşekkürler. Bir de, vote ve yorum sayısında düşüklük var. Biraz daha ilgi lütfen. Sizleri seviyorum ♥
