Hani böyle içinde bir şeyler birikir. Birikir. Birikir... İçini yakar, daralırsın. Nefes bile alamaz hâle gelirsin. Dayanamazsın... Ağlamak istersin ama gözyaşın akmaz işte. Çünkü ağlamaktan gözyaşların bitmiştir. Ama her şeye rağmen gülmek zorundasın değil mi? Her şeye rağmen! Çünkü üzgün olursan, herkes "Neyin var?" diye soracak. Sen olanları anlatacaksın. Sonra "Boşver." diyecekler. Sen anlattığına pişman olacaksın. En iyisi içinde kalsın. Her ne olursa olsun. İçin kan ağlarsa ağlasın. Her şeye rağmen yüzünden yalancı gülümsemeni eksik etme. Seni gördüklerinde "Ne kadarda mutlu, hiçbir derdi yok." desinler. Derlerse desinler. Sen takma onları. İçin, içinde kalsın. Git müziklere, kitaplara anlat derdini. Onlar seni en iyi anlayanlar olacak. Şimdi eğer mutsuzsan, bir daha düşün ve bu dediklerimi dikkate al. Eğer sen üzgün olursan, etrafında seni üzgün görmeye dayanamayanlar senin için üzülecekler. Dikkatli ol. Mutlu görün ve etrafındakileri üzme. Eğer seni kötü hissettirecekse geçmişi hatırlama. Çünkü hatırlamak yorar insanı. Üzülüyorsun hatırladıkça. Ve bir süre sonra hissizleşiyorsun. O anki çaresizliğimizi gizlemek için gülmüyor muyuz çoğu zaman?.. Tamamen geçmişi unut demiyorum. Geçmişi tekrar yaşayamazsın. Aslında yaşaması değilde, unutması çok zor. Olmuyor işte bazen, ne kadar çok istesende. Acı çektikçe olgunlaşıyor insan, ve olgunlaştıkça alışıyor acılara...
Etrafında çok gülen insanlara bak. Yalnız olduklarında, tek başına kaldıklarında, nasılda dalıp gidiyorlar uzaklara... O kişileri anlayabilsen, insan kalbinin nelere katlandığına şaşırırsın.
"HİÇBİR ZAMAN ARKANA BAKMA. EĞER KÜLKEDİSİ, AYAKKABISINI ALMAK İÇİN ARKASINA BAKSAYDI PRENSES OLAMAZDI."
