Hayatınız boyunca hiç bütün çıkış yolları kapanmış gibi olayların arasında buldunuz mu kendinizi? Sanki yıllarca kilitli bir odada hapis tutulmuş gibi yorgun ve bitkin hissettiğiniz oldu mu?
Tek çözüm kaçmakmış gibi gelir bazen. Ama duvarlarla kaplı olduğunuzu sanarsınız. Duvarları ne kadar yıkmak istesenizde o kadar daha kalınlaşır sanki. Sizi hayatta tutan her şey bir anda sizden alınmış gibi olur. Bunalırsınız. Ne kadar kaçmak isterseniz o kadar daha zorluklarla karşılaşırsınız. Bütün dünya gözünüzde simsiyah olur. Bir ölüden farkınız yokmuş gibi hissedersiniz.
Hiçbir şeyimiz yokmuş gibi gülmekten de bıkarsınız. Hayata karşı ne kadar gücünüz kalmamış gibi hissetsenizde her şeye tekrar başlamak istersiniz. Bütün sorunlarınız tek bir saniyede üzerinizden alınsa her şey geçecekmiş gibi inanırsınız. Ama olmaz işte.
"HAYAT, DEDİKLERİ GİBİ BİR LUNAPARK TRENİ GİBİYDİ. ÇIKIŞLAR VE İNİŞLERDEN OLUŞAN, HER İNİŞİN ASLINDA BİR DÖNÜM NOKTASI OLARAK GÖRÜLMESİ GEREKEN BİR TREN. İNİŞLER ÖNLENEMEZDİ, ÇÜNKÜ KİMSE HAYATINDA BİR YARA İZİNE SAHİP OLAMAYACAK KADAR MÜKEMMEL DEĞİLDİ. DENEYİMLER, İŞTE BU ÖNLENEMEYEN İNİŞLERİ NASIL ATLATTIĞINIZA GÖRE ŞEKİLLENİRDİ."
**Küçük bir not; sondaki söz BeyzaErdem'in Portakal Çiçeği adlı çalışmasından alıntıdır, izin alınarak kullanılmıştır.
