Bazen bir şeyi çok istersiniz. Hani illa o olsun istersiniz. Ama bazen vazgeçmeye alışmalı insan. Alışmalı ki hayatındaki "Olmaz."lara üzülmesin.
Küçükken ailemizden bir oyuncak isterdik. Almayınca ağlardık. Yada o yerde kıyameti koparırdık. Şimdi yaptığım o çocukluklar aklıma gelince gülümsemeden edemiyorum. Ama bir yaştan sonra insan alışıyor hayatındaki "Olmaz."lara. Büyünce de çocuk gibi ağlayacak halimiz yok ya. Gerçi büyüdükçe dertlerimiz de büyüyor bizimle birlikte. Aslında "Hayır." demeyi de öğrenmeli insan. Düşününce hayatta ne kadar çok öğreneceğimiz şey varmış meğer. "Hayır." demeli ki karşısındaki insanı da hayatındaki olumsuzluklarla yüzleştirebilsin.
Sonuna kadar dene, hatta olmazsa bir daha dene. Pes edene kadar. Eğer olmazsa, olmayacağına inandır kendini ve vazgeç. Keşke demesi kadar kolay olsa diyebilirsiniz bana. Biliyorum bazen istediğiniz şeylerden vazgeçmenin ne demek olduğunu. İlk başlarda acıtır ama sonradan olmayacağına alıştırınca kendinizi, kolay gelir.
"OLURSA OLUR, OLMAZSA ÇAY DEMLERİZ."
