Doktorun Karısı

26. Bölüm "Gerçeği Ortaya Çıkarmak İçin"

Ellerim titriyordu.

Sarah yerde titrerken doktorun hızla tabakları duvara fırlatması bunun tek bir nedeni olduğunu gösteriyordu. Turtalarda zehir vardı. Henry bana bakışlarını çevirdiğinde o kadar ürkütücü bakıyordu ki bir an olsun bunu benim yaptığını düşündüğünü sandım ama o bakışlar önümdeki tabağa kaydığında gözleri ardına kadar açıldı.

"Tanrım, sende yemişsin," dedi endişeli bir sesle.

Başımı evet anlamında salladım ve hemen ekledim. "Sen Sarah ile ilgilen," dedim hızlıca. Kısa süre daha bana baktı ve bir şeyim olmadığını anladı. Tüm bunlar Sarah yere düştükten saniyeler sonra olmuştu. Hemen sandalyesinden kalkarak Sarah'ın ağzına elini uzattı ve çok geçmeden donuk mavi bir ışık yanmaya başladı.

Clara ve Allan'ın gözleri korku ile ardına kadar açılmış, küçük yüzleri beyazlamıştı. Yerimden kalkıp onlara elimi uzattım. "Haydi gelin çocuklar hemen odanıza çıkalım," dedim hızlıca ve çocukların dikkatini verdiği Sarah'tan uzaklaştırmak için onları yarı sürükleyerek merdivenlere ulaştırdım. Ama içimde, midemde kaynayan bir kazan vardı sanki. Vücudun bir terliyor bir üşüyordu. Derimin karıncalanmaya başladığını hissettiğimde çocukların odasına gelmiştik.

"Sarah ölecek mi anne?" diye sordu Clara korkuyla. Erkek kardeşinin elini sıkıca tutmuştu. İki çocuğunda yüzleri endişe ile bakıyordu.

"Merak etmeyin," dedim yüzümde ter tabakası oluşurken onlara elimden geldiğince samimi bir şekilde gülümsedim. "Babanız harika bir doktor onu iyileştirecektir," diyerek içlerini rahatlatmaya çalıştım ama bende iyi değildim. Üstelik bu odada bayılırsam çocuklar daha da korkacaktı. "Ben babanıza bakıp hemen geleceğim." Sesim güçsüz çıkıyordu ama çocuklar bunun farkına varmadılar. Kapıyı yavaşça kapatıp merdivenlere doğru ilerlemeye çalıştım ama bedenim gitmiyordu. Lanet olası zehir bedenimi ele geçirmişti. Doktor yanıma gelecekti değil mi? Bu romanda daha kaç kere ölümle burun buruna gelmem gerekecekti. Alışkanlık yapmasından korkuyordum.

"Sonunda layığını buldun," dedi kin dolu bir ses. Gözlerimi zorda olsa açtığımda bedenimin üstünde bana bakan öfke ve nefret dolu bir yüz gördüm. Bir ara bilincimi kaybetmiş olmalıyım. Aşçı kadın tahmin ettiğim gibi beni zehirlemişti.

"Ne.. Neden?" diye sorabildim sonunda. Benden bu kadar neden nefret ediyorsun diye sormak istedim ama dilim ağzımın içinde büyümüştü sanki. Tek bir lokma yediğimden belki de etkileri ağır ilerliyordu ama yine de beni ölüme sürüklediğini biliyordum. 

"Sonunda senden kurtulduğumu duyunca Westfall Dükü memnun olacak," dedi kin dolu sesle. Westfall dükü de kimdi? Zihnim bulanmaya başladı ama bu unvanın aslında doktorun kardeşine ait olduğunu hatırladım. Romanda abisinin ölümünde şüpheli olan kardeşine peki ama aşçı neden Addie'den nefret ediyordu.

"Ama beni buraya yerleştirdiğinde seninde bu evin başına geleceğini düşünmemiştim sürtük. Gözlerindeki bakışı görüyordumda benim kim olduğumu bile bilmiyorsun değil mi seni orospu," dedi tükürükler saçarak. Dilimi oynatıp tek kelime edememiştim. Sonunda romanda okuduğum kadar açıklanmayan nedenini söyleyecekti. Zihnim gidip gelirken onun söylediklerine odaklanmaya çalışıyordum.

"...yapmak zorundaydın değil mi?" diye yarım yamalak duyduğum soruya karşılık veremedim. Tanrım lütfen bilincim biraz daha yerinde kalsın

"Onu baştan çıkardın, utanmadan ona karşı duyguların olduğunu hissettirdin ve sonra onu aşağıladın kendisinden nefret etmesine neden oldun," dedi bu sefer daha aşağıya eğilmişti. Elinde satır bıçağı vardı ve ben o an uyuşukluğuma rağmen eğer zehir işimi bitirmezse bu kadının bitireceğini anladım. Çocukların odasından çok uzak değildim. Sessizce dua etmeye başladım. Ölmek umurumda değildi. Umurumda olan bunca vahşeti çocukların görecek olmasıydı. Bu onların hayatlarını etkilerdi. Kadının beni öldürmesine gerek kalmadan zehirden ölmeyi diledim. Zira tek kurtuluşum olan Henry'i çağıracak halim yoktu. Seslenebilseydim bile yapmazdım. Çocuklar duyabilirdi ve onlara zarar gelebilirdi.