Cesetleri Kayıp Katil

5.4

Ben şey dedim ya işte emeğimin karşılığı olarak herkes bir iki yorum yapsa yeter... Sonra ben bunu deyince gidip her satırı bir sürü yorumla doldurdunuz ya...

Ben bi duygulandım.

Epey klas haylice de romantik bir hareketti bence.

Ben sizinle ciddi düşünüyorum artık yani 🙃🥰

__

Çok soru var. Cevaplarını aramak dahi anlamsız. O kadar fazlalar ki cevaplar yetmeyecek. Gün kavramını kaybettiğimde mesela, o dakikadan sonra yaşamak da anlamsız gelmeye başladı.

Burayı bilmiyorum ama buradan sonrasında yaşamak bir ihtimal ise, o ihtimalde yine ölüyorum ben.

Kaç kere parçaladığımı bilmediğim telefonun aynı modelinden yine getirmişlerdi. Bununla başa çıkamayacağımı anladığımda mesaj sesine kayıtsız kalmayı tercih ettim.

Bazenleri uyuyorum. Kabuslarımda bir bildirim sesi duyuyor, devamında vahşet dolu görüntülerle karşılaşınca nefes nefese uyanıyorum. Uyandığım an kâbus bitmiyor ama. Bulunduğum yer, korku dolu kabuslarım gibi.

Yatakta doğrularak oturduğumda demir kapı açıldı. Yine yemek getirdiklerini bildiğimden kıpırtısızca durdum. Izbandut gibi adamlardı, her kaçma girişimim bozguna uğramıştı.

"Güneş," duyduğum tanıdık erkek sesiyle gözlerim irice açılırken kapıya şokla baktım. "Yasef!"

Geriye doğru kaçmalı mıyım yoksa dışarı koşmalı mıyım bilmiyorum. Sadece şokla bakmaktan başkası elimden gelmiyor. Burada ne işi vardı? Onu en son gecenin bir yarısı kapıma dayandığında görmüştüm. Umut... O olabilir miydi?

Bir yandan arkasını kontrol ederken elini bana uzattı. "Korkma, acele et hemen gitmemiz lazım."

Kaşlarımı çatarak bana uzattığı eline baktım. "Ne?"

Aceleyle elini salladı. "Kimse fark etmeden seni buradan çıkarmam gerekiyor, hadi!"

Belki de o Umut'tu ve polis geleceği için beni buradan götürmek istiyordu. Nerden bilebilirdim? Her şey bir oyun olabilirdi. "Nasıl buradasın? Neden beni çıkarmak istiyorsun?"

"Şu anda bunları konuşmanın sırası mı? Hadi diyorum!" Yanıma gelerek elleriyle yanaklarımı okşadı. Gözlerinde şefkat vardı. "Seni evine götüreceğim. Korkma, tamam mı? Yolda her şeyi konuşacağız."

Geriye çekilerek yanaklarımdaki ellerinin düşmesini sağaldım. "Sana nasıl güvenebilirim? Belki de Umut sensin ve polislere yakalanmamak için beni buradan çıkarmak istiyorsun." Bir yandan yandan dışardan gelen seslere dikkat kesilmiştim.

"Sence Umut olsaydı kendi senin karşına çıkar mıydı? Bir sürü adamı var biri alıp seni götürebilirdi." Bu doğruydu ama yaşadıklarımdan sonra hiçbir şeye güvenemezdim.

Asıl takıldığım noktayı dillendirdim. "Sen Umut'u tanıyor musun?"

"Buradan çıkalım, sana her şeyi anlatacağım."

__

Her şeyi öğrenmeye yaklaşıyoruz 🤭

Instagram: lefazen