BOZKURT'UN SEVDASI

ACI YÜZÜMDE DEĞİL KALBİMDE...

daralıyorduk hiç olmadığım kadar çok daralıordum sanki herşeyin sonuydu artık özlem duygusu yaratıyordu iççimdeki ölüm hissi güvenim yoktu ne kendime karşı nede hayatıma karşı güven hissimi kırmışlar artık ben kendimi sevmekten yorukdum diye bileceğim yola adım atmamı sağlamışlardı istemiyordum klimseyi kimseyle konuşmak görüşmak hi bişey istemiyordum bunalmıştım artık hırsımı atabileceğim hi bişey yoktu akşama kadar hastaların söylediği lafla dolduruyordu içimi ata bileceğim hiç bir şe yoktu olmuyordu artık taşmıştım sinir öfke herşey insanlara olan öfkelerim onlara olan kırgınlığım ile bitmiyordu herşey benim kendime kızgınlığım ile bitiyordu herşey zamanının sadece bir yaşanmışlık olduğu ve her bir geçen saniyenin bir ömürü uzatıp acıya yol açtığını kimse anlamak istemiyordu kimse beklenmedik bir anda gelen bütün o kırgınlıklar kalbinin kırılışının son noktası oluyordu yaptım ve pişman oldum dedim keşke demedim hiç bir zman çünkü keşkelerin ne getirdiğini öğrenmiştim...
-aaaaaaaaa
-EVRİMMMM off kızım aklım çıktı ya
sabah kahvaltısını yapan dağılmıştı ben ise bir bardak aldığım çayımla beraber dışarıya çıkmış telefonda geziniyordum içeriden gelen bağırışlara koşmuştum içeriye girdiğimde evrim üzreine bir bardak çayı dökmüş bağırıyordu herkes yanına toplanmıştı gördüğüm kadarıyla üzerini değiştirmeye gitti ben ise koltuğa oturdum canım sıkılıyordu civcivin sesi kulaklarımı doldururken başımı kaldırdım
-özge
-he
-sen neden buraya geldin
-istersen geri gideyim
-ya kızım o anlamda söylemediğimi biliyorsun
-bilsem sana bende cevap vereceğim
-ha bu arada gençler bizim şapşal nerde
herkesin bir anda üzü düşmüştü gevezede sorgulayıcı gözlerle bakıyordu
-şehit oldu
yiğit sesinin verdiği sinirle sesini yükseltti demekki o asker bu askerdi
-bazı kişiler yüzünden oldu
-ya niye anlamıyorsun ben birşey yapmadım
-yaptın sana dedik başka bir doktor çağır diye
-ya çok biliyorsan sen girseydin amaliyathaneye
-KIZIM BAK DELİRTME BENİ
-DELİRSENE NE OLCAK HE NE OLCAK
-BAK BU OLACAK
bir andas gelen sinirle yanağımda hisssetiğim şey sadece bir acı olabilirdi bir anda gözlerim dolmaya başladı gözlerimin dolmasının verdiği his bulanıklaşmaya başladı önünüm gözümden bir yaş aktı kafamı bile kaldırmadan çıktım dışarıya dışarıda evrim yanıma geldi soru sormaya alışırken birşey sorma diyerek geçiştirdim onuda

EVRİMİN ANLATIMIYLA
kahvaltıdan sonra çayımızı almış otururyorduk özge dışarıdaydı efe bir anda yanıma oturdu telefonumla oynuyordum daha doğrusu o meşhur nişanlıyı arıyordu her yerde efe yanıma oturarak ne yaptığıma bakmak için kafasını uzattı ben ise telefonun ekranını kapatarak yüzüne baktım şirin bir çocuk edasıyla o da bana telefonu alayım dedi olmusuzca kafamı salladığımda telefonumu arkamda saklıyordum kedi köpek gibi birbirimizi yerken çayı olduğu gibi döktüm bağırışıma hızla ve panikle gelen özgeye bakakaldım hemen kalktım odama girdim siyah eşofmanımı giydim yanma hisssi biraz vardı çay çok sıcak değildi biraz süre sonunda geri giderken gözleri dolmuş ağlamak istiyor ama buna cesaret edemeyen özge karşıma çıktı bana birşey sormamı istemedi daha kapıyı açmadan arkasından bir sinirle çıkan yiğit vardı garanti yiğne bunlara birşey olmuştu ben de iççeriye sorgulayıcı gözlerle girecekken içeriden baqğırışlar zaten yükseliyordu efe ve geveze aralarında kaynayan civciv vardı
-ya farkında mı bu ne yaptığının
-kardeşimizden bahsediyoruz kaybettik
-efe saçmalama evet kardeşimiz olabilir ama o da bir kız
-ben böyle işin
sinirden kapıyı çarptı çıktı arkasından koşturarak kolunu tutum çevirdim
-sakin efe sakin
-ya sana ne
-şu anda sinrlisin biliyorum ama sakin
bir anda yükselen çığırılışla koştuk
-AÇ LAN ŞU KAPIYI
yiğit özgeye kapıyı açması için bağırıyordu özge ses bile vermiyordu efe yiğiti tuttu
-dur yiğit dur dedim
efe yiğiti dışarıya çıkardı
-özge
diyerek tıklattım kapıyı
-noldu
cevap vermedi ilk başta sonra bir anda derin nefes aldı duuluyordu seslerde
-bu sefer acı yüzümde değil kalbimde