Benimle Konuşur Musun? | Texting ✓

e l l i ü ç

Medya: Billi Eilish, Khalid - Lovly

İyi okunalar!

***

Kolumda bir çukur oluştuğuna yemin edebilirdim.

Üstelik daha önce ismimin seslenilmesine hiç bu kadar katlanamadığım bir an olmamıştı. İsmim her zikredildiğinde sinir katsayım artıyordu.

Başka bir deyişle, sinirden kuduruyordum!

Fakat bunun aksi yönünde homurdanmaktan başka hiçbir şey yapmıyordum. Mesela gözümü açabilirdim. Anneme ne olduğunu, ya da neden kolumu deştiğini sorabilirdim. En olmadı, geldik lafına kulak verip arabadan inebilirdim.

Eğer uyku sersemi olmasaydım.

Ama bilirsiniz, uykunun en tatlı yerinde uyandırılmak kanunlarda cezası olmayan bir eziyettir. Hatta arttırıyorum, büyük bir insanlık suçudur.

Kabul edilemez bir hatadır.

Ben de bu hatayı kabul etmeyip, gözlerimi açmamakta diretiyordum. Şu durumda düşmanım konumuna düşen annem ise benden daha dirençliydi. Ben uyanana kadar kolumu dürtmeye devam edip bir zamandan sonra ismimi söylemekten sıkıldığı sesiyle asla pes etmeyecek gibiydi.

En sonunda yenilgiyi kabul ettim ve gözlerimi açtım. Ortamda çok ışık olmadığı için gözlerimin ortama kolayca uyum sağlamıştı buna rağmen birkaç kez kırpıştırma gereği duydum.

Daha iyi olduğunu hissettiğim an gözlerimi diktiğim sağ koltuğun yastığından anneme çevirdim. Bu esnada da uyurken omzuma düşen kafamı doğrultmuştum. En azından doğrultmaya çalışmıştım, tutulan boynumun izin verdiği kadarıyla.

Ayılmam için bana biraz izin veren annem bu kadar zamanın yeterli geldiğini düşünmüş olacak ki, söze daldı.

"Bir an hiç uyanmayacaksın sandım."

O an fark ettim annemin beni uyandırmasını ne kadar özlediğimi, çok uzun süre boş yere ondan uzak kaldığımı ve eğer Toprak olmasaydı uzak kalmaya devam edeceğimi.

Ben tam bir aptaldım.

Canım yanmıştı ve canımı yakan şeyi hayatımdan çıkarırsam acımın da geçeceğini düşünmüştüm. Sorun şuydu ki, canımı yakan şeyi yanlış seçmiştim.

Hoş, canımı yakan şeyi seçmediğimi bile şu an fark ediyordum. Ben resmen annemi günah geçisi ilan edip, hayatından apar topar atmaya çalışmıştım. Acımın geçmesini sağlamaya çalışırken canımı daha da çok yakmıştım. Üstelik sadece kendi canımı da değildi. Annemi de çok acıtmıştım.

Ben büyük bir aptaldım.

Geçmişte kalmıştı. Şimdi düşünüpte babama karşı tavır almama gerek yoktu. Üstelik bunu annem de istemezdi ama yine de gözlerimin dolmasını engelleyemedim.

Annemden uzun süredir uzak kaldığım için dolmuştu gözlerim. Ona karşı olan özlemim için...

O ise şevkatli bakışlarıyla bakmış, ne olduğunu anlayamadığı için tutulan boynumu ağrıtmamaya çalışarak sarılmaya çalışmıştı.

"Ne oldu şimdi? Kabus mu gördün?"

Boynuna gömdüğüm kafamı hayır anlamında iki yana salladım. Ağlamamam gerekiyordu. Yeni hayatımın, yeni şehrinde geçen ilk saatlerini ağlayarak geçirmek istemiyordum.

Sertçe çektiğim burnumun hemen ardından izin vermesiyle kafamı geri çektim.

"Hiçbir şey. Sadece özlemişim."