𝗕𝗿𝗼𝗸𝗲𝗻

s i x t e e n

"Γιατί γαμω?" Χτυπάει το χέρι στο τραπέζι κάνοντας με να κλείσω σφικτά τα μάτια μου.

"Γιατί δεν ήθελα να σε ενοχλήσω" απολογούμαι. "Τι να με ενοχλήσεις κοπέλα μου πας καλά? Η ζωή σου ήταν σε κίνδυνο και εσυ μου λες πίπες" φωνάζει.

"Ήταν σε κίνδυνο επειδή σε έθεσα εγώ" φωνάζει ξανά. "Ένα γιατί θέλω να μου πεις. Αληθινό!" Χτυπιέται.

"Γιατί Τζακσον, πίστεψα πως δεν θα μου κάνουν κάτι. Δεν θα ασχοληθούνε με εμένα. Χιλιάδες κόσμος ήταν στο μαγαζί. Νόμιζα πως θα κρυβόμουν και όλα θα περνούσαν. Νόμιζα πως ήμουν δυνατή για να αντεπεξέλθω. Αλλά μάντεψε! Δεν ήμουν. Για αυτό κατέληξα έτσι" λέω με νεύρα και ξεσπάω σε κλάματα.
Με πλησιάζει και με βάζει στην αγκαλιά του.

"Κέισι εγώ φταίω για όλα. Πρέπει να τελειώσει όλα αυτό μεταξύ μας. Πρέπει. Γαμωτο σου φοβάμαι μην πάθεις κάτι" λέει και νιώθω το στομάχι μου να τυλίγεται σε έναν κόμπο.
Ένα κόμπο τόσο σκληρό.

"Όχι. Όχι. Όχι." Λέω και ξεσπάω σε λυγμούς. Μέσα στην αγκαλιά του. Πέφτω στα γόνατα. Μαζί με αυτόν.

Στα πατώματα. Πιο κάτω δεν έφτανες. Δεν είχε άλλο.

[...]
Έχει βραδιάσει.
Καθόμαστε και βλέπουμε μια ταινία. Ούτε ξέρω τι γίνεται. Κοιτάζω αυτόν. Και σκέφτομαι όσα όλα έχουν γίνει.
Κλείνει το λαπτοπ απότομα κάνοντας με να πεταχτώ.
Σηκώνεται και φεύγει.
Δεν πάμε καλά.

"Είσαι ηλίθιος?" Ρωτάω αφού έχει απομακρυνθεί. Τον βλέπω να με πλησιάζει ξανά.

"Τι είπες?" Ρωτάει και με κολλάει στον τοίχο. "Αν είσαι ηλίθιος. Αλλά-«
"Σκάσε" φωνάζει. "Με έχεις εκνευρίσει παρά μα παρά πολύ" Λέει.

"Πάνε με σπίτι αφού δεν θες να με βλέπεις" αναφωνώ και φεύγω από το κράτημα του.

"Δεν είπα αυτό" λέει θιγμένος. "Ναι αλλά το υπονόησες" λέω και τον σπρώχνω από μπροστά μου.

"Μην βάζεις στο στόμα σου πράγματα που δεν είπα" λέει νευριασμένος.

"Απλά πάνε με σπίτι. Μαλώνουμε όλη την ημέρα" λέω και απομακρύνομαι.

"Ναι γαμωτο γιατί φοβάμαι να σε αφήσω σπίτι σου. Που ξέρω εγώ τι θα κάνεις?" Αναφωνεί.

"Αυτό έχεις καταλάβει τόσο καιρό? Ότι θα σε δώσω προκειμένου να είμαι ασφαλής?" Ρωτάω απογοητευμένα.

"Γαμω πάλι το κάνεις" ξεφυσάει. "Δε είπα-« πάει να πει.
"Σκασε" αναφωνώ. "Βούλωσε το" λέω τον πλησιάζω.

"Τζακσον. Δε θα σε έβαζα σε κίνδυνο. Αυτή είναι διαφορά μεταξύ μας. Δεν με καταλαβαίνεις. Δεν με νιώθεις." Λέω και φεύγω.

[...]
Μπαίνουμε στο σπίτι και κλείνει την πόρτα.
"Θα είσαι σίγουρα καλά?" Με ρωτάει  "Θαρρώ πως ναι" λέω και κοιτάζω το σπίτι. Φρούριο είναι.

"Έλα κορίτσι μου ηρέμησε" λέει και με φιλάει στο μάγουλο.
"Φοβάμαι" λέω και ξεφυσάει. "Γιατί γαμω σε άφησα να φύγουμε?" Αναρωτιέμαι καθώς κοιτάζει το ταβάνι.
Ξεφυσάω.

Με πλησιάζει. Σκύβει και με φιλάει. Αιφνιδιάζομαι. Βάζει τα χέρια του στην μέση μου. Ηρεμώ κατευθείαν.
Του δαγκώνω το χείλος και περνάω τα χέρια μου γύρω από το κεφάλι του.
Σπάει το φιλί μετά από ώρα. Με κοιτάζει.

"Ότι χρειαστείς σήκωσε το τηλέφωνο και πάρε με. Μην μου στείλεις μήνυμα. Τηλέφωνο" επιμένει. "Νταξει" λέω και σκύβω.

"Όχι εντάξει. Θα το κάνεις" λέει και με σφίγγει στην αγκαλιά του.
Το τηλέφωνο του μας διακόπτει. Ξεφυσάω. Με κοιτάζει και μετά κοιτάζει το κινητό του.
Καλά σκάω.
Απομακρύνομαι. Απομακρύνεται.
Το σηκώνει και αρχίζει να μιλάει.

Κάθομαι στο κρεβάτι. Ξαπλώνω πίσω και κοιτάζω το ταβάνι.
"Πως και δεν θα φύγεις?" Αναρωτιέμαι "Ωχου. Πρέπει αλλά δε θα σε αφήσω μόνη" λέει και ξαπλώνει δίπλα μου.

"Όχι όχι πάνε στην δουλειά σου" επιμένω. "Δε είναι κάτι" λεει και μου πειράζει τα μαλλιά.

"Καλά" λέω και ξεφυσάω. "Πρέπει να βρω συγκάτοικο" λέω και γελάει. "Τι γελάς ρε? Σοβαρολογώ. Δεν γίνεται άλλο αυτό" λέω και σοβαρεύει όταν βλέπει ότι το εννοώ.

"Α" αναφωνεί και ξεφυσάει.

"Μη το πεις ξανά θα φύγει χαστούκι" τον προειδοποιώ. "Μα φταίω" λεει και απομακρύνομαι.

"Τζακσον, ήξερα τους κινδύνους όταν σε πλησίασα. Εγώ το επέλεξα" λέω κοιτάζοντας τον στα μάτια.

"Εγώ σε έμπλεξα παραπάνω. Τέλος Κέισι. Φταίω. Μόνο εγώ. Δε θέλω να γίνει κάτι κακό σε εσένα. Ας το λήξουμε εδώ. Για το καλό σου. Πρέπει να με καταλάβεις" λέει και τον κοιτάζω ανέκφραστη.

"Καλό σου βράδυ" λέει και φεύγει από το σπίτι. Γίνομαι ένα κουβάρι και κλείνω το πρόσωπο μου ανάμεσα στον κορμό μου και τα πόδια μου.
Επόμενη κίνηση κλάμα και ύπνος.