Isang pagtikhim ang pumutol sa tinginan namin.
I glanced at Amanda who fakely coughed, maybe to get our attention. Kahit sa kanya ako nakatingin ay nararamdaman ko pa rin ang hindi naaalis sa aking tingin ng lalaking nagmamay'ari ng dalawang maganda pero nakakakilabot na mga mata.
"Paano ka napunta dito?" Amanda asked,
Kumunot ang noo ko sa narinig na iritasyon sa pamamaraan ng pagsasalita niya.
"I walked." Pumikit ako ng mariin nang mapagtanto ang nasabi.
I didn't mean to come off as sarcastic. It's not my fault I was raised in this manner.
A bark of laughter surrounded the four corners of this room.
"Sarcastically, you did." The man in gray eyes menacingly smiled.
I slowly tried to get back my poise and confidence even in the setting of uncomfortable tranquility. I stood up straight, head held high, with a game face on even after the embarrassment.
"I'm sorry. Wala kasing tao sa hall at wala na ang handaan sa dining, I'm thirsty and my mother told me it's bad to restrain every needs." I confidently uttered,
"There's a button on every wall just behind guests' rooms that you could press to alert us if you need something."
Ngumiti ako sa nagsalitang si Nicolas sa kabila ng pagkakairitang nararamdaman.
"I don't recall you ever telling us that."
"And we're sorry for that." I glanced at Amanda, na biglang sumingit kahit di kausap.
Hindi ko napigilan ang pagtaas ng kilay dahil sa tono niya.
Isang beses kong pinasadahan ng tingin ang dalawa, lalo na nang lumapit sa amin si Amanda at tila humarang sa paningin kong kanina'y na kay Nicolas. Hmm? Is she jealous or what? Dahil kung sila, then why is she keep flirting with my man? Tss.
Umatras ako. "Okay. Aalis na ako..." Tumalikod ako agad nang hindi na inantay pa ang kahit sino sa kanila na magsalita.
But before I could even reach the door handle, napaatras ulit ako dahil sa gulat at pagkamangha. My eyes were wide open as I met the stares of the person who stopped me from leaving this room, amazed too by the rancor spelled in her eyes.
"Sinong may sabing makakalabas ka pa dito?"
Parang tumigil ang paghinga ko doon. I stiffened.
Mga mabibigat na yabag ang sunod kong narinig. Sa kabila ng pananatili ng mga mata ko sa tila biglang nagbalat'kayong si Amanda, sabog ang buhok nito, matatalim ang mga mata at parang nawala sa sarili. She's making herself as a big block in front of the door that stopping me from leaving.
"What... " do you mean?
Napalunok ako habang tinitignan si Nicolas na pilit inilalayo doon si Amanda. Yakap niya ito at tila pinapakalma.
"A-Anong ibig niyang sabihing hindi na ako... makakalabas?" I gulped, absorbing what I said.
Tao lang din naman sila. Bakit ako natatakot? Bakit sobrang kaba ang nararamdaman ko? Fuck, tao sila! Mga taong hindi ko kilala. Mga taong ngayon ko lang nakasalamuha. What the fuck is wrong with them?!
"I'm sorry for that." bumuntong hininga ang lalaking may abong mga mata,
Nilingon nito sa Nicolas at kung tanga lang ako ay hindi ko maiisip na naguusap sila sa pamamagitan ng tinginan. Na lagi nilang ginagawa! Uso ba yan dito?
"Nakalimutan niya lang ata ulit uminom ng gamot."
Gamot?
I was astonished when he turned to face me. And, once again, his emotion was stuck in awe.
