Ang paglapat ng mainit na labi ni Stephen sa panga ko ang siyang nagputol sa tingin na iginagawad ng may ari ng pares ng abong mga mata.
I swallowed the bile in my throat and gave my full attention to my boyfriend, feeling guilty for some reason.
"Stephen..." I slightly pushed him when his kisses became aggressive,
I clearly saw the way he moved his jaw even with the long-distance and it turns out deadly as his eyes became darker and darker, slowly, almost synchronous with the kisses Stephen was giving.
Lumakas ang pagkakatulak ko kay Stephen. My eyes widen, shocked by my move.
"What's the matter?"
I pursed my lips and looked away. "We're PDA. Hindi lang tayo ang tao dito."
He chuckled. "Hmm... I didn't know you were this conservative. They're our friends, so just fuck it."
He snaked his arms around my waist and started to place some kisses, again, on my whole face.
Iniirapan ko na ang nanghuhusga na tingin nila Fuji at ang seryosong tingin ni Andrei mula sa malayo. It's not new to them to see us like this but it's still awkward. And I'm not in a fucking mood.
"Sa kwarto lang ako." I calmly said, nagsisimulang humakbang.
"Iscy, you're so KJ talaga." arte ni Lana,
Hindi ko pinansin ang mga sinasabi nila at nagtuloy tuloy nalang ako sa paglalakad. Sapo ang ulo, sinubukan kong pumikit habang pinagpapatuloy ang bawat hakbang.
Why am I so fucking affected by the way? Syempre! Ito ang unang beses na nangyaring napasama ako sa paningin ng iba at dahil iyon sa pagiging impulsive ko. Or... was it really my fault? O talagang weird lang ang mga tao dito? Iba ang pananaw at nakasanayan, so that explains why. It just triggered me because of the false hope I'm looking, nagmukha pa akong walang pinag'aralan dahil sa kawalan ng manners.
"Are you okay?" I got startled by that cold baritone.
Napadilat ako dahil sa gulat at napalunok habang sinusuklian ang kalmado niyang tingin. I bit my lip when I have nothing to say, nawawala sa sarili.
"You're hitting yourself... bakit?"
Napataas ang kilay ko. He smirked, looking very satisfied with my reactions.
"Bakit kailangan mong malaman?" sabi ko, hindi pinagisipan.
I bit my tongue when the realization of what I said hit me. Shit.
The side of his lip rose, tila pinipigil pa pero hindi nagtagumpay. Hindi siya nagsalita. Ang seryosong mga mata ay nanatiling nakatutok sa akin at para itong apoy na unti unting tumutupok sa buo kong pagkatao.
Alam kong kanina pa dapat ako umiwas but then his eyes are like a magnet, hindi lang kakulay kundi parang isa talagang balani na humihigop sa lakas kong kontrolin ang sarili. Gaya ng nangyari kanina, walang pinagkaiba. Tila ako pa rin ang talo.
"Oh, Iscy! Nandito ka pa pala, akala ko ay– owemjeee."
I cleared my throat. Napaatras ako at nilingon ang mga nagsidatingan.
"Si Iscy? Kanina pa yun umalis ah?"
Isang malaking kamay ang mahigpit na humawak sa braso ko. Napapikit ako ng mariin. I looked up just to see Stephen's serious face.
"Woah. May gwapo."
Mabilis ang tibok ng puso ko at hindi ko alam kung bakit. Lalo pa nang maaninag ko ang paparating na sina Amanda. Ang pala-kaibigang ngiti ay nakaukit nang muli sa kanilang mukha.
