Days quickly passed like a loyal cadre of peregrine ants following the lead. The night smoothly took over and embraced the balmy breeze of the surroundings. Fogs are all over the place, hoarding the customs so they couldn't appear.
And my eyes were as thick as the fogs, reflecting all the terrible visions that are leaping through my mind.
Tanaw ko mula dito sa kwarto namin ni Stephen ang mga kaibigan sa may pool. It's past twelve midnight. Kumaway ako kay Lana at napatingin rin ang iba sa akin. Stephen waved his hand too. The bonfire looks like a tip of a matchstick, ang tahimik na lugar ay tila nayanig dahil sa ingay na bumabalot dito mula sa tawanan nila.
Nagising ako dahil sa pakiramdam na ako nalang mag-isa dito sa kwarto. I don't know why Stephen left me here. Kung gaya lang ng dati ang lahat ay wala lang iyon sa akin ngunit ngayon ay hindi na ako natutuwa.
I heaved a deep sigh after locking our room and facing the dimly lighted hallway.
Pangalawang liko sa kanan nang mapatigil ako dahil sa naaninag na bulto ng isang tao. My heart skipped a beat. At kahit hindi ko pa nasisiguro kung sino iyon ay walang pagdadalawang isip na mabilis akong tumalikod at halos takbuhin na pabalik sa kwarto.
Damn it!
"Legacy..."
"Ah-" Natigil ang sigaw na iyon dahil sa kamay na tumakip sa bibig ko.
Napako ako sa kinatatayuan ko nang muling masulyapan ang abo nitong mga mata.
"Where are you going?" malumanay na tanong nito,
Nakasandal ako ngayon sa dingding habang nanatili namang nasa bibig ko ang palad niya at ang isang kamay ay humahaplos sa bewang ko.
"I said, where are you going? Sa ganitong disoras ng gabi?" The ruthlessness in his tone gives me shivers.
He stepped once and I almost choked because of my fast beating heart. Tinaasan niya ako ng kilay at unti unting umaangat ang gilid ng labi niya, tila may naiisip na kung anong nakakatuwa ngunit mas naghahatid lamang iyon ng takot sa 'kin.
"Hmm..." He tilted his head and let out a menacing smirk, "... did you miss me? Pupuntahan mo ko?"
Halos matawa ako sa sinabi niya. Ang kaninang takot ay napalitan ng amusement. I let out a sarcastic laugh, hindi na kinakaya ang kabaliwan nito.
"Are you insane? Oh no, of course, you are. May mas ihahayop ka pa pala para isiping pupuntahan kita dahil namiss kita? After what you've done? Talaga? You're a psycho!"
Nagtatagis ang ngipin ko habang sinasalubong ang madilim niyang anyo.
"How dare you talk to me like that! How dare you be civil towards me after you raped me! Isa kang baliw! Walang puso na baliw- ahh!"
He gripped my hair and pulled me closer to him.
"R-Rogue..."
Mas inilapit niya pa ang mukha sa akin kaya umiwas ako. He let go of my hair and gripped my jaw this time. Hindi naman iyon sobrang diin pero takot na takot pa rin ako.
"Baliw ako?" He stated in full control as he examined my whole face, "Wala akong puso? Talaga? I'm a pyscho?"
"I... I-I'm..."
"I didn't raped you. Ginusto mo iyon diba?"
Tears pooled in my eyes. Sinubukan kong umiling pero mas hinigpitan niya lang ang hawak sa panga ko. Hindi ko mapigilang mapangiwi.
"Stop crying. Ginusto mo iyon. Alam mo sa sarili mo na ginusto mo iyon. Hindi mo lang matanggap pero ginusto mo iyon."
"No!"
Nagpumiglas ako at pinagsasapak siya but he swiftly caught my hand using his other hand as he slammed his lips into mine.
Tuluyang nahulog ang mga luha sa mga mata ko habang ang mga kamay ay unti unting nanghihina sa kanyang dibdib. Marahas akong umiling upang matigil ang halik ngunit mas hinigpitan niya lang ang hawak sa aking panga. I tasted blood in between our lips at hindi ko alam kung kanino galing iyon.
Tunog ng mga yabag ang nagpabuhay sa 'kin. Natigilan siya ngunit ang labi ay nanatili paring nakadiin sa akin. Tinitigan niya ako ng mariin kasabay ng paghakbang niya paatras, tuluyan akong pinakawalan.
"Help-" Natigil ang tangkang pagsigaw ko nang takpan niyang muli ang bibig ko.
"Try to make even a short attempt of noise and you'll lose one of your friends."
I saw how his adam's moved, how the muscles tensed and the darkness ripped through his maleness with the help of moonlight coming through the small windows above the torches.
Hinila niya ako papasok sa isang kwarto at bago pa man niya maisara iyon ay naaninag ko na ang taong papalapit. My eyes widened and I almost run to him when Rogue gripped my arm as he closed the door.
"A-Andrei!" I shouted, "Andrei! Andrei! I'm here!"
"Stop pushing my buttons, you what I'll do if I get pissed."
"Bring me back to my friends!" I demanded, pushing him.
He gave me a bored look as he crossed his arms and leaned on the closed door behind him. Tinaasan niya ako ng kilay at ang sulok ng labi ay nanunuyang tumaas rin.
"Who went out in the middle of the night and carelessly walked like a stray kid?"
"I am going to my friends! They called me!"
"Hmm..."
He licked his lip and tilted his head, still giving me the eerie look.
"And your stupid boyfriend left you while you're sleeping? I wouldn't do that if I were him. I'll cuddle with you all night and make you feel safe."
My heart punched out a frantic beat. You damn bastard! How could my heart leap for those ugly lies! Damn it! Anong sinasabi ko?! This is fucking absurd!
His lips were now in a grim line. Nanatiling nakatitig diretso sa mga mata ko matapos ang ilang sandaling katahimikan.
"Did you felt that?" napapaos nitong saad,
"F-Felt what?"
"The fast heartbeat..."
My insides well up with cold liquid. Rivulets of sweat trickled on my forehead. Alam ko. Alam na alam ko.
He's very different from all the men I met. Something about him feels forbidden. He knows what he wants and he finds his way to get it.
"Baby, feel it... I know you can feel it too."
I got back my posture and the anger quickly turned down the mistaken interval we had. Stupid, Legacy! Anong karapatan mong makaramdam ng kaginhawaan sa piling ng lalaking sumira sayo?!
"You got a really disgusting and impossible imagination, huh?"
"It's not imagination. We already did it."
Nanlisik ang mga mata ko at ang tapang ay biglang naipon. Sa pinaghalong sakit at galit ay namuo ang mga luha sa mata ko.
"Stop being delusional. You disgust me."
Muling nandilim ang paningin nito. It's like I triggered something within him because of my foul words.
Muling nanumbalik ang labis na takot sa 'kin. I stepped towards him, once. Walang pagdadalawang isip na hinawakan ang kamay nito at halos lumuhod sa harapan, nakasentro ang isipan sa takot na sumalakay at ang muling kagipitan patungo sa panibagong kadiliman.
"Please, Rogue... let me go. I p-promise they won't know a single thing happened between us. Paalisin mo lang ako..."
Tuluyan akong nanghina.
Unti unting akong napapaluhod sa harapan nito at nabibitawan ang malamig na mga kamay. But before I could completely fall down, he immediately grabbed my hands and pulled me on his chest.
He snaked his arms around me and let me weep it all at once.
"I can't... let you go. I'm sorry."
