My Love From The Church

Recognition

"Prosopagnosia. It's the impairment in the right fusiform gyrus, a fold in the brain that appears to coordinate the neural systems that control facial perception and memory that's why she can't recognize faces."

"That's just temporary right?"

"There's no specific treatment for prosopagnosia. Sa case nya it's unlikely for her to gain back recognition ability, though she may learn to compensate it."

"How?"

"She must learn other ways of remembering faces. Clues such as hair, voice, and clothes may help identify people. You just need to help her."

Mabilis akong napahilamos ng mukha at pilit na tinignan ang sarili ko sa harap ng salamin.

I can't even recognize my own self.

After ng accident hindi na ulit naging normal ang buhay ko.

It took me 2 years just to recover. Everyday I had to observe people. I had to do it sa loob ng hospital. Everyday pumupunta ako sa labas ng hospital just to observe people who's coming back in fort. Mula sa pananamit, paglalakad at pagkilos. Syempre sinasamahan ako lagi ni Kuya Renjun minsan pa nga ay si Kuya Beom.

It took me 2 years para lang maka-usad ulit. What keeps me motivated para matalo ang disease na to is my promise to Minju. I took her youth, her dreams. That's why I promised na kakayanin ko for her.

Slowly I started to recognize my Kuya's, sila ate Taeyeon and mga kaibigan ko. And then I decided na umalis ng bahay. It's a big risk for me pero anong magagawa ko? Everyday akong kinakain ng guilt. Hindi ang sakit ko ang nagpapahirap sa'kin, kundi ang guilt. Nabubuhay ako samantalang si ate hindi at nakaratay sa hospital ang bestfriend ko.

Napahilamos ulit ako ng mukha at tuluyan ng lumabas ng banyo.

Nahagip ng mga mata ko ang rosary na binigay ni Jaemin. Marahang inabot ko ito at malayang pinagmasdan.

Bago pa ako makapag-isip ng kung ano-ano ay inilapag ko nalang ulit ito. Ayokong magkaroon ulit ng second thoughts tungkol sa choice ko.

Sinuklay ko nalang ng maayos ang buhok ko at inayos ang aking sarili.

Gising na kaya si Karina?

Lumapit na ako sa pinto. Maaga pa naman kaya pwede pa akong makapag-luto ng masarap ng breakfast para sa kanya.

"U—uhm... good morning." nahihiyang bati nya.

Pagbukas ko ng pinto ay nakita ko syang nakatayo sa labas ng kwarto nya at nakaharap sa kwarto ko.

I find it odd na mabilis kong nare-recognize si Karina. Na kahit ganito, nakatayo lang sya at wala pang ginagawa pero I can easily recognize na sya si Karina.

"Kanina ka pa nagising?" tanong ko.

Tumango sya at mabilis na nag-iwas ng tingin. Pinagmasdan kong mabuti ang kilos nya. Ba't parang kinakabahan sya? May problema ba?

"Kanina ka pa pala gising sana kinatok mo ako para nakapag-prepare ako ng almusal." sabi ko. Nauna na akong maglakad patungong kusina.

"It's rude naman kung I knocked on your door nalang bigla besides hindi naman ako nagugutom." sabi nya habang inaabot yung upuan.

"Start na ng hiatus ko I was wondering if you like to...uhm..." naka-upo na sya sa may kitchen counter at nakaharap sa'kin.

Oo nga pala, ngayon ang start ng Hiatus nya. Actually kagabi pa nilabas ng world entertainment ang article patungkol dito pero effective sya as of today. Tumawag na rin kagabi si ate Yeri at pinaalalahanan kami ng mga dapat gawin. Since Karina is on hiatus we need to be discreet sa mga gagawin nyang sa labas nitong condominium. Of course hindi matatawag na usapan ang nangyari kung hindi sila nagsasagutan ni ate Yeri. Kinu-kwestiyon ni Karina ang mga sinasabi lagi ni ate Yeri kaya in the middle of their conversation ay kinailangan kong i-excuse ang sarili ko. Sila na ang nag-usap after that.