Nova yanlış insanlara güvenmenin acısını çekerken, her bir yanlışta doğruya daha çok yaklaştığının farkında değildi. O bir zamanlar herkesin hor gördüğü, kargalarla konuşan tuhaf kızdı. Şimdi ise krallıklar arasındaki barışı sağlayacak ve dünyalar a...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sabah görüşürüz"
Jessica bana ve Derek'e sallayarak Colin ve Alfred'in yanına gitmişti. Küçük kütüphane macerasından sonra evlere dönmüştük. Teyzem ortadan kaybolma nedenimin yeni arkadaşlar olduğunu duyduğunda resmen havalara uçmuştu. Şimdi ise okul çıkışı biraz sohbet etmiş ve evlere dağılacaktık. Derek büyük bir ısrar ile beni evime kadar bırakacağını söylemişti İkimiz yan yana sessizce yürümeye başladık.
Ron'u ormana diğerler kargaların yanına yollamıştım. Ne kadar Derek'e güvenmese de ilginç bir şekilde ben ona güveniyordum.
"Jessica ile iyi anlaştınız gibi"
Derek'in o etkileyici sesini duymam ile kısa bir an ona baktım. Kafamı diğer tarafa çevirdim ve çevremi incelerken sanki umursamıyormuş pozu vermeye çalıştım.
"İyi biri"
Onun sesini daha çok duymak istiyor oluşum normal mi?
"Diğerleri ile mi yaşıyorsun?"
Sorum üzerine bakışlarımı karşıma çevirdim ve vereceği cevabı bekledim. Sorumu geciktirmeden cevap verdi
"Sayılır. Onlardan ayrı bir evim daha var burada"
Başımı aşağı yukarı salladım. İstemsizce ne kadar parası olduğunu düşünmüştüm
"Yerleşmene yardım edebilirim"
"Yarın bir şeyler yemeye ne dersin?"
İkimizin de aynı anda konuşmamız ve birbirimize dönmemiz ile istemsizce güldüm ve başımı hafifçe sola çevirdim. Biraz garip ve komik bir andı.
"Yardımın güzel olur. Yarına ne dersin?"
Demesi ile gözlerimizi buluşturdum. Aslında şuan hiç eve gidesim yok. Eğer şuan gidersem büyük ihtimalle yalnız takılmak zorunda kalacağım, Çünkü teyzem işte ve evde yapabileceğim pek bir şey de yok
"Aslında şuana ne dersin? Açıkcası şuan eve gitmek pek istemiyorum."
Derek tek kaşını kaldırdı ve yüz ifademi süzdü
"Bir sorun mu var?"
Bakışlarımı kaçırdım
"Hayır yok. Sadece büyük ihtimalle teyzem şuan evde değildir. Uykumda yok. Tek takılmak istemiyorum"
Açıklamam üzerine başını aşağı yukarı salladı ve eliyle ormanı işaret etti
"O zaman sana yolu göstereyim"
Diyerek gülümsedi. Gülümsemesine karşılık başımla onu onayladım ve gösterdiği tarafa doğru yürümeye başladım. Aslında şuan yaptığım oldukça saçma geliyordu. Neden onun evine gitmek istedim ki? Ona olan bu güvenim de nereden geliyor? Bana bir şey yapmayacağından nasıl bu kadar emin olabilirim? Bu soruların hiç bir cevabı yoktu. Sadece kalbim ona güveniyordu ama zihnim tedirginlik içindeydi
