Undercover

6 - Lana

We doen een stap naar binnen en gelijk komt er een vrouw aangelopen. Ze controleert onze kaartjes en zegt dat we buiten moeten wachten. We worden bijna door de deur heen geduwd, en ze slaat de deur achter zich dicht. Ik sta op, en kijk door een smal raampje naast de deur. Ik zie de vrouw de jongens streng toe spreken en zo nu en dan even naar buiten wijzen.

'Wie is ook al weer wie?' fluister ik naar Britt.

Ze komt naast mij staan en we kunnen maar net allebei er door heen kijken.

'Volgens mij is die ene met dat zwarte haar Calum.'

'Die had toch veel lichter haar?'

'Weet ik veel,' mompelt ze. 'Die aan de linker kant van hem is Ashton. En aan de andere kant is Michael. Dus dan moet de laatste Luke zijn.'

Ik zucht. De jongens lopen een beetje chagrijnig een kamertje in en even later komen ze terug met andere kleren aan.

'Is hier de Meet en Greet?' Drie meisjes met allemaal hetzelfde T-Shirt aan, dezelfde broek, dezelfde schoenen en zelf het zelfde haar elastiekjes kijken ons aan. Ik weet zeker dat dit echt een stel verwaande nesten zijn. Gewoon hun blik verraadt dat al.

'Ja.'

'Ik dacht dat we de enige waren,' zucht een andere. Ze gaan op een bankje naast de deur zitten om een selfie te maken. Ik kijk Britt met opgetrokken wenkbrauwen aan en ze giechelt zachtjes.

'Omg!' Twee meisjes komen aangerend. 'Zijn ze binnen?'

'Kunnen jullie niet wat stiller zijn?' zucht een van de andere meisjes.

Gezellig dit.

De deur gaat open en dezelfde vrouw kijkt door de deuropening.

'Wie wilt er als eerst?' De drie meisje staan gelijk voor haar neus en laten tegelijk hun kaartjes zien. De vrouw laat ze binnen en sluit de deur achter ze dicht.

Ik haal opgelucht adem.

Na een kwartier komen de meiden blij naar buiten. Ze gunnen ons geen blik waardig en lopen gelijk door naar de rij. De twee andere meisjes kijken ons smekend naar aan en Britt knikt vriendelijk. Ze rennen naar de vrouw toe en laten ook hun kaartjes zien. De vrouw sluit de deur weer achter ze.

'Wat nou als we zomenteen helemaal niet op fans lijken?' zucht Britt.

'Dat doen we wel,' zeg ik zelfverzekerder dan ik eigenlijk ben.

'En wat nou als ze ons bij voorbaat niet mogen?'

Ik zucht.

'Dan hebben we een probleem met Marcel. Zou ik hem anders bellen?'

'Dat is hartstikke duur joh!' Ik merk dat we allebei een beetje trillen. Waar slaat dat op? We zijn niet eens fans! We doen alleen alsof...

De deur gaat open. Het leek een eeuwigheid te duren. Britt en ik staan allebei op en laten onze kaartjes zien en we lopen achter de vrouw aan naar binnen. Ze staat stil bij een deur en doet hem open.

'Jullie hebben een kwartier.'

Ik kijk Britt nog één keer aan, en stap dan naar binnen. Vier paar ogen kijken ons aan. Ik slik en zwaai dan voorzichtig.

'Hey!' De jongen met zwarte haar, volgens Britt was het Calum, kijkt ons blij aan.

'Uhm, hi.' Britt zegt het een beetje vragend. Het blijft even stil. Als ik het niet het gevoel had gehad dat ik aan de grond was vast gemaakt, was ik nu weggerend, naar het vliegveld gegaan en naar huis gevlogen om daar onder mijn deken te gaan liggen en te wachten tot dat dit over is.