Undercover

12 - Lana

Met nog een duf hoofd loop ik over de gang richting het restaurant. Ik blijf staan bij de lift en druk op het knopje. Ik heb veel te weinig energie om van de trap af te lopen en helaas moet ik dan in de lift.

'Hoi Lana.' Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk om mij heen.

'Hallo Sam.' Ik zucht zachtjes. Ik heb zo geen zin in hem.

'Sorry voor gisteren.'

'Oh, maakt niet uit. Ik was zelf ook niet de aardigste.' De lift deuren gaan open en ik zie Luke in de lift staan. Laat dit alsjeblieft niet waar zijn.

'Hey Lana.'

'Hoi Luke.' Ik zucht alweer en aarzel of ik de lift in zou stappen. Ik heb geen zin om met precies deze twee jongens in de lift te zitten. Sam is gewoon extreem irritant. Alleen al zijn houding. En Luke doet aardig, maar ondertussen heb ik het gevoel dat hij nog een paar ogen heeft die mij alleen maar ijzige blikken toe sturen. Ik stap de lift weer uit en ren snel naar mijn kamer. Ik blijf met mijn rug tegen de deur staan als ik binnen ben.

'Was je al weg?' Britt komt met een handdoek in haar haar de "woonkamer" ingelopen. Eigenlijk is het meer een keuken, kapstok, paar banken, stoelen en tafels in een grotere ruimte dan onze slaapkamers zijn.

'Ik dacht dat je misschien al beneden was.' Britt knikt en droogt haar haren af.

'Ik ben zo klaar,' zegt ze terwijl ze terug loopt naar de badkamer. Vijf minuten later zitten we in het restaurant met een groot ontbijt voor onze neuzen.

'Het lastigste is, om te kiezen wat ik als eerste neem,' zeg ik terwijl ik bijna kwijlend naar het eten kijk. Net als ik heb besloten te beginnen met het croissantje, word ik gebeld door Marcel.

'Hoi Ma-'

'Volgens mij hadden wij een afspraak? Jullie zouden elke dag terug bellen.'

Ik kijk Britt geschokt aan. 'Sorry, we waren naar het concert en-'

'En jullie waren te lui om mij te bellen? Fijn. Zijn jullie überhaupt nog wel opgeschoten? Zo nee, dan-'

'Nee, wacht Marcel. We zijn naar het concert geweest, toen mochten we voor aan staan van de bewaker. Daarna mochten we backstage, hebben we onze nummers gegeven en zijn we met ze mee naar huis gereden.' Ik haal diep adem als ik klaar ben met deze opsomming en hoop dat Marcel het goed keurt.

'Oké, dat is al stukken beter. Mag ik Britt ook nog even?' Ik knik, ook al kan Marcel het niet zien, en geef mijn mobiel door aan Britt. Ze vertelt uitgebreid over de shipnaam die Michael en Calum, haar en Ashton hebben gegeven. Kennelijk vond ze dat wel leuk, iets te leuk. Shit. Ze mogen dan wel aardig zijn, maar verliefd op ze worden? Britt geeft zuchtend mijn mobiel terug en we zeggen voor de rest niet zo veel meer onder het eten.

'Wanneer gaan we eigenlijk terug?' We hebben net onze dienbladen terug gelegd en lopen nu richting de trap en de lift.

Ik haal mijn schouders op. 'Ik wil nog niet terug, ik vind het wel leuk hier.'

'Dus jij begint ze wel leuk te vinden?' Britt wiebelt met haar wenkbrauwen. Ik kijk haar chagrijnig aan.

'Dat jij Ashton nou helemaal geweldig vindt, betekent niet dat ik dat ook vind.' Britt wordt langzaam rood. 'Weet je, ik dacht dat wij dezelfde mening hierover hadden, dat wij allebei ze haatten. En ik snap het echt dat dat al minder is nu we met ze omgaan, maar verliefd? Ik heb nu echt het gevoel dat mijn vriendin weg is.' Een kleine traan verlaat haar ogen en ik merk dat ik haar echt geraakt heb. Shit. Waarom houd ik mezelf nou nooit in. Snikkend loopt ze weg en zuchtend ren ik achter haar aan.