Undercover

20 - Lana

Inmiddels waren we in Dublin aangekomen. De vorige week is er helemaal niks veranderd, behalve dat Michael en ik al iets beter kunnen acteren en we het al iets beter accepteren. Én mijn gevoelens voor hem zijn alleen maar sterker geworden. Het is verschrikkelijk. Waarom moet dit mij nou weer overkomen? Opeens besef ik dat Britt het helemaal niet weet. Terwijl dít juist de dingen zijn die je bij je beste vriendin kwijt kan. Ik ben zo dom. En ook nog is een slechte vriendin. Misschien wordt ze wel boos omdat ik het haar nog niet heb verteld, als denk ik dat niet. Daar is Britt toch wel te lief voor.

Vanavond is het eerste concert in Dublin. Ik heb geen idee waar Luke is, waarschijnlijk ergens op zijn kamer voor zich uit aan het staren zoals hij al ander half week lang doet. Calum en Michael zullen wel op de kamer van Michael en mij zijn. Ashton en Britt zijn volgens mij de stad aan het bekijken en ik zit in het café met een grote kop koffie voor mijn neus. Ik verveel me al dood sinds we hier zijn. Mijn mobiel ligt naast me, maar die is helaas net uitgevallen. Ik was weer is vergeten hem aan de oplader te leggen vannacht. Niet dat ik er veel aan had, want ik heb al vier keer alle foto's bekeken op instagram van de afgelopen 24 uur, alle berichten op Whatsapp bekeken én beantwoord, alle Facebook bericht bekeken én minstens vijftig mensen gevolgd op Twitter. In het totaal ben ik daar ongeveer twee uur mee bezig geweest, wat betekent dat ik me hier ook al twee uur zit te vervelen.

'Hoi Laan.' Ik heb net mijn koffie op als Britt voor mij staat. 'Hoe gaat het?'

'Mwaoh, ik verveel me dood.'

'Arme jij,' grinnikt Ashton die ook opeens voor mij staat. 'Waar zijn de andere?'

'Geen idee, boven of zo.'

'Maar, we moeten eigenlijk al weg zijn.' Ik zie hem bezorgd kijken. Ik haal mijn schouders op, klik op het "home-knopje" van mijn mobiel en besef dan weer dat hij is uitgevallen.

'Dan ga je ze halen,' zeg ik droog.

'Jeetje, wat is er met jou aan de hand?' vraagt Britt bezorgd.

'Kan ik je zo even spreken Britt?' Kennelijk snappen ze dat ik alleen Britt bedoelt, want Ashton zegt dat hij Luke, Michael en Calum gaat halen. Britt komt voor me zitten en kijkt me nieuwsgierig aan.

'Wat is er?'

'Ik denk dat ik- euhm-' Ik bijt op mijn lip. 'Ik ben misschien een soort van verliefd geworden op Michael.' Mijn nagels zijn opeens heel erg interessant.

'Oh, nee.' Britt zucht. 'Sinds wanneer?'

'Parijs, ongeveer.' Britt staat op en geeft me een knuffel. Een klein traantje verlaat mijn ooghoek.

'En nu?' Ik haal mijn schouders op.

'Nu word ik zenuwachtig van hem en doet het freaking veel pijn dat álles van hem gespeeld is.'

'Niet alles, hij mag je heus wel.'

'Maar niet op zo'n manier als ik het heb. Het is zo stom,' snik ik zachtjes.

'Misschien gaat het vanzelf over,' probeert Britt mij op te beuren. Ik schud zacht mijn hoofd.

'Het wordt juist alleen maar erger. Hij is zo lief tegen me, maar dat is allemaal nep. Hij-' Ik kom niet meer uit mijn woorden en laat me opnieuw snikkend in Britts armen vallen. 'Waarom ik Britt? Waarom heeft Marcel ons hier heen gestuurd?'

'Omdat wij het meest geschrikt zijn,' imiteert ze hem. Ik glimlach zachtjes. 'Goed zo, je lacht al weer. Je komt vast nog wel een jongens tegen die jou ook écht leuk vindt. We gaan de hele wereld rond he? Dat lukt echt wel. Dan vergeet je Michael zo weer.'

'Wat is er met mij?' Calum en Michael komen aanlopen en kijken mij allebei met grote ogen aan. 'Vind je het zo erg om een nep relatie met mij te hebben?' Ik schud snel mijn hoofd.