Undercover

24 - Lana

Ik ben nog nooit zo stil geweest als toen we in de auto terug naar het hotel zaten. Ik ben blij voor Michael en Calum -al laat ik dat niet heel erg merken- maar elke keer als ik ze samen zie voelt het alsof ik weer tien keer zo verdrietig wordt. Ashton en Britt zitten naast mij. En Britt probeert me wel een beetje op te vrolijken, maar Ashton vraagt ook aandacht van haar. En ik snap dat ook wel. Ze hebben tenslotte verkering. En ze zien er uit als het mooiste stelletje van de hele wereld. Ik zou willen dat ik Britt was. Dat had het allemaal heel wat makkelijker gemaakt. Achter ons zitten Michael en Calum. En ik weet best dat ik juist níet achterom moet kijken, maar toch kan ik het niet laten. Mijn humeur wordt er alleen niet echt beter op.

Luke zit naast de chauffeur en kijkt zo nu en dan mij bezorgd aan. Ik negeer het. Ik hoef zijn aandacht niet. Ik wil hem geen valse hoop geven. Hij is gewoon totaal niet mij type. Of misschien juist wel. Ik weet het niet. Hij is wel een stuk vrolijker sinds ik niet zoveel meer met Michael om hoef te gaan. Omdat hij zo vrolijk is, wordt de rest ook gelijk een stuk vrolijker. Behalve ik natuurlijk weer. Ik kijk zuchtend naar het landschap naast me, wat me weer een bezorgde blik oplevert van Luke. Ik negeer het, en kijk op mijn mobiel. Het is half twee, en ik ben verschrikkelijk moe. Opeens besef ik, dat ik nu ook niet meer bij Michael op de kamer slaap maar bij Luke. Damn. Het is namelijk altijd leuk om met de persoon die verliefd op jou is en waar jij helemaal niet verliefd op bent, op één kamer te slapen. Ik bid in mezelf dat het geen tweepersoonsbed is, al weet ik zeker dat hij dat wel is. Ik ben tenslotte al weleens op die kamer geweest, en alle kamers hebben tweepersoonsbedden.

Ik spring als eerste uit de auto en ga op een bankje voor het hotel zitten, terwijl ik wacht op Calum, die de sleutels heeft. Het is al erg koud buiten en het regent een klein beetje. Kippenvel verspreid zich over mijn armen en ik sla ze over elkaar heen om het wat warmer te proberen te krijgen.

'Laan?' Ik kijk op en zie Michael bezorgd voor me staan. 'Gaat het wel?' Ik knik. Hij slaat zijn arm over me heen. Doe nou alsjeblieft niet zo lief.

'Zou je nu al willen ruilen met Calum? Van kamer?' Ik zucht en knik. Ik had al verwacht dat ze dat gingen vragen.

'Als jullie mijn spullen verplaatsen, daar ben ik echt te moe voor.' Michael knikt blij.

Even later zit ik op de bank terwijl Calum en Michael druk heen en weer rennen van de een naar de andere kamer. Luke staat onder de douche en Ashton en Britt zullen wel op hun kamer zijn.

Als Calum en Michael klaar zijn, kleed ik me ook om en plof ik in het bed. Luke ploft even later naast me en het blijft stil. Dit is gênant. Britt, waar ben je?

'Luke?' fluister ik zachtjes. Ik ga op mijn zij liggen, met mijn gezicht naar hem toe.

'Ja?'

'Waarom deed in het begin zo raar tegen me? Ik bedoel, misschien was het wel verbeelding hoor, maar ik had altijd het gevoel dat je zo boos naar me keek.' Luke zucht diep.

'Ik weet het niet. Om de een of andere reden deed ik het gewoon. Ik denk omdat ik je toen al leuk vond.' Hij slikt.

'Sorry,' fluister ik.

'Je kunt er niks aan doen, het zijn mijn stomme gevoelens. En ik zweer het je, als ik het uit kon zetten dan had ik het al lang gedaan. Maar het lukt gewoon niet. Je bent té leuk.'

'Misschien moet ik me dan als een zwerver gedragen,' giechel ik zachtjes.

'Maar zelfs dan zou je nog knap zijn.' Ik word helemaal rood. Luke gaat bij mij vandaan liggen en mompelt zachtjes "welterusten". Ik staar in het donker. Slapen gaat nu nooit meer lukken. Luke's woorden spoken nog door mijn hoofd. Ik ga recht op zitten en pak het glas dat op mijn nachtkastje staat. Luke draait zich weer om.