KATİLİN KIZI (askıya Alındı)

7.BÖLÜM

Ekrana basıp altaki yıldızımızı parlatmayı unutmayalım 🌟

İyi okumalar.

7.BÖLÜM

Yanmak cesaretse, kül olmak bedeldir.

Kül...

Bir enkaz demekti. Ateşin acımasızlığı, barutuna, barutun savunmasızlığı, gri bir küle bırakması. Zincirleme misali âkibete mesken tutulan bir ayna...

Zümrüdüanka.

İnanmıyorum. Yanarak ölen bir kuşun küllerinden tekrar doğmasına inanmıyorum.

Her bitişin bir başlangıcına da inanmıyorum. Çünkü her bitiş bir bitişti. Kimse kimse küllerinden doğup yeşermiyordu, kimse bir bitişin,uçurum köşesinde umut sevinçleri doğurulmuyordu bu insanların sadece daha güçlü durabilmek adına uydurdukları saçma sapan bir umut.

Bir umut yok olduysa o umut bir daha gelmez, hayatta mucize diye bir şey de yok.

Acı ve gerçekler her daim insanlığın üzerine sinen bir karabasan vardı.
Tek gerçek. Tek inanç.

Kaybedilen umut her zaman tekrar doğar ve ruh gibi insanın bedenine yapışıyorsa nerede benim umutlarım? Hadi. Umut etmiştim Alp'ten akurtulmak için bir umudumun olduğuna çok inandım ama sonuç bir hiç koca bir hiç!

"Nerede o?" Yağmurun sesiydi bu. Aşağıdan bir kaç konuşma sesi duydum ve sonra merdivenleri hiddetle çıkan ayak sesleri. Duruşumu dikleştirdim ve korkunun ezgilerini edalarımda tamamen yasakladım. Bir kaç saniye sonra sahnenin perdeleri açıldı ve o perdeler köşelerine çekilirken cevval Aylin çoktan korkaklığına çekilmişti ama ruh asla.... "Öldüreceğim seni!" Yağmur, üzerime atıldı ve saçlarımı tutup, sırtımı duvara sert bir şekilde yapıştırdı. Ben yaptığı hareketlere hâlâ şok içerisinde bakarken o ellerini boğazıma götürdü ve nefesimi zorladı.

Tırnaklarımı etine gömsem dahi kaldığı işten bir eksiklik dahi yaratmadan nefesimi kesmeye çalışıyordu. "Sen o küçük aklınla bize oyun oynayabileceğini mi sandın? Ha!" ve sanırım bu işin sonunda boğazıma ip atılmışçasına moraracaktı. Nefesimin doruk noktalarında tüm gücümü topladım ve Yağmura öyle şiddetli bir tokat atmıştım ki odada sadece tenine değen sert elimin tokat sesi yankılandı.