Er bestaat geen wiskundige theorie om emoties te ontcijferen, tot grote spijt van Alan Turing. In het twintigste-eeuwse Engeland dromen twee jongens ervan om de wereld te veranderen. Echter, wanneer het noodlot toeslaat, wordt die zware klus aan Ala...
"When he shall die, Take him and cut him out in little stars, And he will make the face of heaven so fine That all the world will be in love with night And pay no worship to the garish sun." -William Shakespeare
Er was een dag voorbij gegaan, al had Alan het niet gemerkt doorheen de waas van tranen en slapeloze nachten. Hij had nog uren naar de schimmel op het plafond kunnen staren, met Blamey's gesnurk als vertrouwd achtergrondgeluid. Toen hij er niet meer tegen kon, was hij de kamer uitgeslopen.
Nu moest het gras geloven aan zijn verdriet. Terwijl Alan op het potlood knabbelde, trok zijn hand sprietjes uit de bevroren grond. Hij moest nadenken. Over wat hij in zijn brief aan mevrouw Morcom moest zetten. Over wat hij zou beginnen zonder de jongen, die nog steeds het middelpunt van zijn sterrenstelsel was.
Het was hem ter ore gekomen dat Chris deze ochtend begraven zou worden. Hoewel zijn bloemen bij de ceremonie aanwezig zouden zijn, brak het hem te weten dat hij geen laatste groet kon geven. De directie was meedogenloos, hij moest elke les volgen, meedoen met het ochtendgebed. Alsof Chris nooit had bestaan en hij niet net zijn beste vriend was verloren.
Zodus was hij naar de plek op Sherborne gekomen die hem het meeste verbond met Chris. Alles in de school deed Alan aan hem denken, maar deze ijzige grasvlakte bracht hem terug naar die ene nacht, vlak voordat ze naar Londen vertrokken. De sterren hadden zo fel geschenen, toen had hij pas echt beseft hoezeer hij van de jongen hield. Zo veel dat zijn hart leek te exploderen.
Dezelfde hartpijn voelde hij nu ook.
Terwijl hij zijn laatste hand aan de brief legde, kwam de zon achter de klokkentoren piepen. De sterren stonden nog aan de ochtendhemel, als ode aan hun grootste bewonderaar genaamd Chris. Sommige mensen zijn door het universum verbonden, voel je die kracht niet? Bij die woorden van zijn vriend keek hij naar de sterren. Ook al was hij weg, hun verbintenis was dat niet. Elke keer als hij naar de sterren keek, zou hij aan Chris herinnerd worden. Hij wilde graag geloven dat de jongen zich nu ook tussen de sterren bevond.
Hij had het niet voor mogelijk geacht, maar voor de eerste keer sinds het nieuws glimlachte Alan.
Beste mevrouw Morcom,
Ik wil u laten weten hoe erg ik het vind van Chris. Het afgelopen jaar heb ik voortdurend met hem samengewerkt en ik weet zeker dat ik ergens onmogelijk een maat had kunnen vinden die zo geniaal en tegelijkertijd zo aardig en bescheiden was. Ik vond het fijn om mijn belangstelling voor mijn werk en dingen als astronomie (waarvan hij me de beginselen leerde) met hem te delen en ik denk dat hij zo ook een beetje over mij dacht. Hoewel die belangstelling nu voor een deel verdwenen is, weet ik dat ik mijn werk nu met net zoveel energie en belangstelling moet doen alsof hij nog leefde, want dat is wat hij zou willen. Ik weet zeker dat u geen groter verlies had kunnen lijden.
Met vriendelijke groet, Alan Turing
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
