Enigmatische Emoties

Epiloog - Eigenwaarde

"It is easy to be beautiful;
it is difficult to appear so.
I admire you, beloved,
 for the trap you've set.
It's like a final chapter no one
reads because the plot is over."
-Frank O'Hara

Sherborne, Engeland 1943

'In feite is de computer niet zo heel verschillend van deze school.' Alan liet zijn blik over de leerlingen heen glijden, zijn hand spelend met een ijzeren ketting. De welgemanierde rechte schouders en tevens zwaarmoedige blikken van de jongens vertelden hem dat er nog maar weinig was veranderd op zijn oude school, al was hij er maar voor een dag. Ergens was hij blij dat het hoofd hem had gevraagd les te geven over zijn machine, het voelde goed om in een vertrouwde omgeving terug te komen.

Ook al herinnerde alles hem aan Chris, de donkerblauwe uniformen, de gotische ramen, zelfs het grasveld dat hij erdoor zag, voor de eerste keer in een lange tijd kon hij dat tintelend gevoel omarmen.

Hij ging zitten op de tafel vooraan en haalde de blauwdruk voor de ACE uit zijn zak en wees naar de tapemachine. 'Hier moet je de instructies in de vorm van tabellen invoeren en de kabels, buizen, weerstanden, condensatoren en spoelen doen de rest.' Zijn vinger verschoof naar links, de aandachtige blikken van de jongens volgden. 'Waarna het antwoord op een andere band verschijnt. Net zoals wanneer jullie meester iets zegt, en jullie het zonder na te denken uitvoeren.'

Een jongen met doordringende groene ogen stak zijn hand op. 'Bent u een uitvinder?'

Nog voor Alan kon antwoorden, verkondigde een andere brutale jongen het antwoord. 'Richard, hij is die ene wiskundige waar de directeur maar niet over kan ophouden. Luister je niet?'

Richards mond vertrok in een 'o', waarna hij zijn hoofd schudde. 'Nee, geen idee wie je bedoelt. Staat u dan in de geschiedenisboeken met zo'n uitvinding?'

Al grijnzend kruiste Alan de benen en plaatste zijn handen op zijn knie. 'Mij zul je daar niet in terugvinden. Eigenlijk weet niemand wie ik ben, net zoals jij me niet kende.'

Richard kromp ineen.

'Maar,' vervolgde Alan, 'ik wil niet herinnerd worden om de dingen die ik deed of zei. Ik wil helemaal niet herinnerd worden.' Hij dacht even na. 'Ik kan alleen maar hopen dat jullie – de toekomstige generatie – zullen opkomen voor de dingen waar ik voor sta.'

'En wat mag dat zijn?' De brutale jongen duwde zijn bril verder op zijn neus en haalde een wenkbrauw op.

Alan wikkelde er geen doekjes rond, dat deed hij nooit. 'Mensen hebben nooit in me geloofd en vinden me minderwaardig omdat ik homofiel ben. Dus nu zeg ik aan jullie: volg je passies, hou van wie je wilt. Omarm het en laat niemand je naar beneden halen.'

'Is dat waarom je borsten hebt?' De groene ogen van de andere jongen schoten naar zijn hemd.

Alan volgde die blik, hij had beter een ruimer hemd gekocht. 'Ja, dat is exact de reden. Ze willen dat ik er meer uitzie als een vrouw, zodat het minder raar is dat ik op mannen val,' lachte Alan, al was het natuurlijk niet de echte verklaring.

Amper een jaar na zijn veroordeling had hij zijn hormoonbehandeling afgerond. Het oestrogeen had gezorgd voor een tijdelijke afname aan "homoseksuele neigingen", met borstontwikkeling als bijgevolg. Nu voelde hij zich niet heel verschillend en de Noorse man die hij tijdens zijn laatste vakantie had ontmoet, had ook niet bepaald geklaagd. Voor de eerste keer in zijn leven was hij blij dat een chemisch experiment mislukt was.

'Zijn er nog vragen die betrekking hebben tot de machine, niet mijn uiterlijk?'

'Kan ik de machine gebruiken om mijn wiskundetaken op te lossen?' riep iemand op de achterste rij.