Is hij de ware? Ft. Bankzitters

Deel 34 :)

 Weer een dag voorbij, hopelijk gaan de volgende dagen snel. Ik leg m'n hoofd neer op het kussen en slaap meteen. 

Ik word wakker van een arts die binnenkomt met een redelijk hoog tempo, ik kijk haar een beetje vragend aan want ik snap niet helemaal wat er gaande is. 'Hier eet eventjes deze reep, je suikers zijn heel laag' verteld ze me en overhandigt een reep aan mij. Ik knik maar gewoon en eet met flink wat moeite de reep. In de ochtend iets eten is al niet gemakkelijk maar meteen als je wakker bent wordt er niet beter op. Pas als ik hem op eet vertrekt ze weer, wat een drama om een beetje een te lage suiker. Waarschijnlijk zijn ze bang dat ik dan ga flauwvallen ofzo maar goed, gegeten heb ik wel. Als alles goed gaat en ik me goed voel mag ik morgen naar huis. Ik word zo op een andere kamer gelegd omdat de ic nu echt overbodig is, dat was eigenlijk alleen maar voor toen ik net binnenkwam. Ik hoop dat als ik daar lig, dat Matthy bij mij op de kamer mag of ik bij hem. Dat is veel gezelliger dan alleen. 

Ik zie op een klok in m'n kamer dat het pas 7:00 is dus ik kan net zo goed nog even gaan slapen, anders duurt de dag nog zo veel langer. Ik val gelukkig weer snel inslaap.

'Mevrouw van der Wal?' hoor ik iemand zeggen en ik word langzaam wakker. 'We gaan u verplaatsen naar de normale afdeling, er zijn verschillende ruimtes over dus heeft u nog een voorkeur waar u wilt liggen?' vraagt ze lief. 'Ehm kan ik bij Matthy, mijn vriendje, liggen?' vraag ik. 'Ik ga het even voor u checken, ik ben zo terug' zegt ze en ik knik, misschien dat het dan toch lukt. 'Ja dat is mogelijk, we verplaatsen jullie beide naar een grotere kamer zodat jullie samen kunnen liggen op 1 kamer' legt ze uit, ik glimlach en bedank haar. M'n tas en spullen, die m'n moeder toen mee had gebracht, worden meegenomen en ik vertrek van de ic. Dat idee is zo fijn, ook zo weer samen met Matt zijn. Even weer iets fijns in deze dagen. 

POV Matthy

Jazzmin en ik worden zo samen op een kamer gelegd, dat is zo veel gezelliger dan nu. Als het allemaal goed gaat mogen we morgenavond ook weer naar huis. Koen en Juultje liggen sinds gisteren ook samen, dat stelt me wel gerust. Anders lagen zij ook maar zo alleen. Vandaag komen Milo, Charlotte, Raoul en Robbie op bezoek dus dat is ook wel fijn. Ze gaan eerst bij Koen en Juultje langs en komen dan naar ons. 

We zijn wat tijd verder en ondertussen liggen Jazz en ik samen en kijken we een film op haar laptop. Ik mis hoe alles was voor dit, als we morgen naar huis gaan dan is alles anders. We moeten allemaal herstellen en t wordt zo saai. Ik denk dat ik Milo ga vragen of hij een tijdje wil komen logeren in cdh. Jazz, Koen en ik kunnen weinig thuis zelf doen, Robbie kan wel wat maar niet alles door z'n gebroken arm en anders moet Raoul alles alleen doen. Wat extra hulp kunnen we denk ik wel gebruiken. Juul gaat na dit alles naar der ouders toe om daar een beetje verder te herstellen had ze gezegd. 

Ik voel me verder oke, ik heb nog wel hier en daar wat pijn maar het is zeker te doen. Het is ondertussen lunchtijd en dus krijgen we brood en beleg. Ik heb best veel trek dus dat komt wel op maar Jazzmin lijkt er toch wel wat meer moeite mee te hebben. Thuis waren we redelijk opweg met het schema volhouden en ze ging langzaam herstellen van der eetstoornis maar nu is ze weer terug bij af, zo lijkt het.  

'Hey jongens!' zeg ik als ik 4 mensen door de deur zie komen, het zijn Milo, Charlotte, Raoul en Robbie die op bezoek komen. 'Hoe is t met jullie?' vraag ik 'Ja gaat volgensmij wel prima, maar met jullie?' vraagt Milo terug. 'Kan beter, maar het gaat de goede kant op. Morgen mogen we waarschijnlijk naar huis' zeg ik en ik zie Robbie glimlachen 'fijn!!' zegt hij enthousiast. 'Zeker' antwoord Jazz daarop. 'Milo, ik had een vraagje. Zou jij een tijdje bij ons willen logeren als we thuis zijn?' vraag ik beetje angstig voor z'n antwoord. 'Ja sure, dan kan ik helpen bij dingen die voor jullie nog niet gaan' zegt hij en ik glimlach. Dat is fijn, en meteen geregeld. Ik bedank hem en we raken met z'n alle verder in een gesprek. Ik merk aan Jazzmin dat ze moe is en eigenlijk wil slapen. Precies op dat moment komt er een arts binnen die verteld dat het bezoekuur om is en dat ze moeten gaan. Ik geef iedereen nog een knuffel en dan vertrekken ze uit de kamer. Morgen komen ze ons ophalen, ik stuur ze dan een appje met dat ze kunnen komen. We weten het natuurlijk nog niet zeker. 'Ik ga slapen oke?' vraagt Jazzmin 'Ja tuurlijk schat, rust maar lekker uit' zeg ik en geef der nog even een kusje op der hoofd. We liggen samen in haar bed, dat vonden we leuk. Ik hoor haar dieper ademen en dus weet ik dat ze slaapt, als ik langer naar haar ademhaling luister val ik zelf ook inslaap. We moeten nog avondeten maar dat komt later wel, eerst even rusten. Jazzmin had t vandaag niet zo makkelijk en dan merkte je aan alles. Hopelijk gaat het morgen beter en is ze in staat om het ziekenhuis te verlaten, mocht ze dat niet zijn is dat niet erg. Ik blijf net zo lang bij der tot we samen naar huis mogen. 

oeps maar 973 woorden, beetje weinig. Ik heb nu even niet zo veel inspiratie om het spannend te houden enzo. Dus mocht je iets weten of iets willen lezen in dit boek, let me know! xx mij

28-07-2022